Insan Emeliyle Mukafatlanir

[Arastun]

Hech zaman unutma ey Yer ovladi,

Ne eksen onu da bichersen anla.

Zeherle oynama, ey sher celladi,

Axiretde onu ichersen anla.

Bunu da unutma Boyuk Yaradan,

Merhemet sahibi, Rehman- Rahimdir.

Insani sevse de ancaq cezadan,

Hech kim qacha bilmez, duzgun Hakimdir.

Vardi Zemin adli bir gozel insan,

Servet toplamishdi Rebb komeyile.

Zehmeti-zilleti olmadan asan,

Qash-dashlar yigmishdi saf emeyile.

Pis adama nifret ederdi Zamin,

Yalniz yaxshiliqdan alardi lezzet.

Imkansiz shexsleri ederek temin,

Her kese xosh uzle nezer salardi.

Hemin xasiyyeti, merifetile,

Haminin yaninda vardi hormeti.

Insana qaygisi, sexavetile,

Yukselib artmishdi qedir-qiymeti.

Tanri iki oqul verse de ona,

Onlarin anasin vaxtsiz almishdi.

Ushaqlar chatinca boya-buxuna,

Ozu cavanliqin yola salmishdi.

Birgun oqullarin yiqaraq Zemin,

Dedi:- Son menzile chatir karvanim.

Anlayib tamamen olunuz emin,

Artiq sonmekdedir menim dovranim.

Yataq otaqinda sandiq ichinde,

Qazanib yiqmisham varidat size.

Menden sonra olsaz qitliq ichinde,

Achib serf edersiz ailenize.

Ikiniz bir yerde sandiqi achib,

Sozsuz qash-dashlardan razi qalarsiz.

Haqsiz davranishdan bus-butun qachib,

Orda olanlari yari bolersiz.

Ata vefatindan bir gun chixmamish,

Boyuk qardash subhden achdi sandiqi.

Butun var dovleti gunesh chixmamish,

Goturub yerine tokdu pambiqi.

Kechdi, aylar nehayet bir gun,

Kichik qardash maddi ehtiyac duydu.

Atadan qalani bolushmek uchun,

Qardashi onunde mesele qoydu:

“Artiq vaxti chatib achaq sandiqi,

Ichinde olani ikiye bolek”

Achdiqda gorerken yalniz pambiqi,

Tamam melum oldu qurulan kelek.

Kichik qardash xeyli fikre dalaraq,

Namerdliyi boyuk qardashda bildi.

Nehayet ozunu ele alaraq,

Sonuncu sozunu belece dedi:

“Ata vesiiyyetin endirib heche,

Tamahkar cisminle gunaha batdin.

Qardash mehebbetin chixarib pucha,

Qeyreti, namusu qash-dasha satdin.

Daha men gedirem, atadan qalan,

Almaz-cavahirler seninle qalsin.

Cahi-celal verib, hem geri alan,

Ebedi Tanrimiz menimle olsun”

Gelin tanish olaq; kichik qardashin,

Ozu bariz, adi Feramiz idi.

Eqidesi gozel, sachi sarishin,

Atasi tek qelbi cox temiz idi.

Kichik qardash subay idi heleki,

Goturub pal-paltar getdi elacsiz.

Daxili od tutub yansa da sanki,

Bele bir olayi etdi elacsiz.

Doqma sheherinden chixib gederek,

Feramiz chox yerde eylenib qaldi.

Feqet Allahina umud ederek,

Tebriz sheherine yolunu saldi.

Bu gozel shehere herden Feramiz,

Atasiyla birge gelib-gederdi.

Atasinin dostu zerger Mir Ramiz,

Her defe gelende shadliq ederdi.

Yene evvelki tek usta Mir Ramiz,

Dostun gelishinden chox memun oldu.

Ancaq zemin uchun daxilde hedsiz.

Konlu qubar edib gozleri doldu.

Feramiz o vaxtdan orada qalib,

Zergerlik ishine meylini saldi.

Ustanin yegana qizini alib,

Bu shen aileye meylini saldi.

O shexsde ki, vardir haqqa sevgisi,

Ulvi seadete yeter dunyada.

Beyninde vardirsa Tanri vergisi,

Sozsuz sherafete catar dunyada.

Insan pak amelle, deyerli ishle,

Hem evde, hem elde ad-san qazanar.

Odur ki Feramiz xeyirli ishle,

O ela, el ona arxa dayanar.

Indi qayidaraq bir az geriya,

Yene sohbet achaq boyuk qardashdan.

Min-min lenet olsun sersem diriye,

Eger zerellidir zeherli ashdan.

Ardi var.

ARASTUN MESIOQLU.

14.04.2003

[Arastun]

Bu bir heqiqetdir, haqsiz ish tutub,

Kiminse malini yeye bilmersen.

Hetta qardashinsa, payin goturub,

Bu mene halaldir, deye bilmezsen.

Kichik qardash chixib gedenden sonra,

Boyuk qardash tekce sahibdar oldu.

Gunahi xaince edenden sonra,

Mueyyen vaxtacan simasi guldu.

Tezlikle tapildi yalanchi dostlar,

Var-dovleti yavash-yavash yediler.

Bashina yiqilan talanchi dostlar,

Mufte sherab ichib medhler dediler.

Nehayet qurshanib qumar ishine,

Pullari tezlikle uduzub gedir.

Feleyin charxinin bax gerdishine,

Haqsiza gor nece musubet edir.

Uduzur har sheyin evin eshiyin,

Arvad ushaqlari daxmada qalir.

Uduzub korpenin yatan beshiyin,

Butun ailesin belaya salir.

Atasi var iken fersizliyinden,

Bir senet sahibi ola bilmeyir.

Cisminde tukenmish gucsuzluyunden,

Artiq choxdandir ki uzu gulmeyir.

Dostlari yox olur, olmamish kimi,

Onu terk eyleyib, axib gedirler.

Yolda gorseler de gormemish kimi,

Bu bedbext insana baxib gedirler.

Zaman otushdukce yashamaq uchun,

Beline yuk alib palanchi olur.

Bacarmir bunu da ac qalmamaqchin,

bazar kanarinda dilenchi olur.

Bir defe bazarda bir kishi pulun,

Itirdiyi ]ch]n soyushler soyur:

"Dilanchi oqrudur". Buraraq qolun,

Onu yera salib vahshice doyur.

Adamlar yiqilib boyuk qardashi,

Qazzabli kishiden zorla alirlar.

Qaldirib ayaqa bedeni bashi,

Qanli halda eva yola salirlar.

Uduzmush mulkunun yaxinliqinda,

Daxmasina chatib dushur yataqa,

Zulmetli daxmanin qaranliqinda,

Sanki, gizli matem chokur otaqa.

Bu kichik daxmada Zemin saq iken,

Baqbani yashayib baqa baxirdi.

Har defe daxmaya daxil olarken,

Oqlunun goz yashi sel tek axirdi.

Sebebsiz doyulen boyuk qardashin,

Yarali bedeni rahatlashmirdi.

Bashinin aqrisi yungul balishin,

Ustune qoymaqdan sakitleshmirdi.

Saherden shama dek heyat yoldashin,

Pul dilemek uchun yola salirdi.

Dili tutulsa da, kichik qardashin,

Qashi-gozu ile xabar alirdi.

Taleyin elinden alaraq cefa,

Hekimsiz- dermansiz aqrilar chekdi.

Haram var dovletden duymadan sefa,

Nehayet zulmle mezara chokdu.

Baxin, boyuk qardash atadan qalan,

Butun varidati mexfi goturdu.

Hech kim gormese de Boyuk Yaradan,

Gorub, cezasini haqdan yetirdi.

Ey insan, basha dush, haqsiz ish tutusan,

Evvel ishgenceni, BURDA alarsan.

Chirkin emellerle gunaha batsan,

Sonra ezabini ORDA alarsan.

Ardi var.

ARASTUN MESIOQLU

25.04.2003

[Arastun]

Zulm edan, zulm ile can verib gedar.

Zulm edan, zulm ile canini verib,

Cismini torpaqa hekk edib qedear.

Ezablar chekdiran,ezabla olur,

Ruhu bu dunyani terk edib gear.

Hormuz zamaninda Cahanqir adli,

Hedsiz zalim bir shah meydana galdi.

Onun olkesinde ne varsa dadli,

Yalniz ona mexsus olmali idi.

Eger eshitseydi, kimse bu ayda.

Bollu naz-nemetle ziyafet etmish,

Gwtirib onlari hwmwnki sayda,

Vurub boyunlarin musibet etmish.

Zulmunden danishan her bir insani,

Tapib diri-diri oda atardi.

Ardiyca oqlunu, hem de qizini,

Qonshu tacirlere gultek satardi.

Millet kasibliqin qulu olaraq,

Ekib-becardiyin shaha verardi,

Hetda toxumluqdan mehrum olaraq,

Shahin memurlarin razi edardi.

Her kes saxlasaydi, iki qoyundan,

Ilde bir cut bala dovletin idi.

Sebri tukense de bele”qanun”dan

Elacin tapmaqi feqet bilmirdi.

Ete hesret qalib bi.are millet,

Yalniz shah sarayin yedizdirardi.

Sud mehsullarindan almadan lezzet,

Shah eyanlarin temin edardi.

Heyatyani baqin her cur meyvesi,

Planli shekilde .rilardi.

Chox vaxt meyvelerin dadli shiresi,

Tokulub qablara shahin olardi.

Xalq chox dozumluydi, zillet ceksede,

Aqzini achmaqa yoxdu cureti.

Aci goz yashlari seltek tokse de,

Oyanib qalxmirdi, yatmish qeyreti.

Dord qetl usulu

Icad edarek,

Boqazdan asdirmaq,

Birincisiydi.

“Qanun memem deyib”

risqe gederek,

bash kesib,eylenmek

ikincisiydi.

Uchuncu usulu

dehshetli olub,

insane heyatini

ucuz tutardi.

Istediyi shexsin

Sachlarin yolub

Vehshi itlerine

Chilpaq atardi.

Dorduncu usulda

Mehbus cezasi

Tonqala atdirib

Yandirmaq idi.

Diri-diri yanan

Insane nalesi

Arsha direnerek

Feryad edirdi.

Bu cur usullarla feyziyab olub,

Eyanlarla birge keyf eyleyardi.

“Muqessir: olmasa hali pozulub,

kucheden kechenle evez edardi.

Belece xalqiyla reftar edan shah,

Belaya kiriftar olunmalidir.

Avvel bu dunyada, sonrasi Vallah,

Tari qarshisinda surunmelidir.

Zulmu artdiqca insane qessabi,

Ozunun bashini musibet aldi.

Olum .rdiqca ehli-eshabi,

Dehshetden gozleri berele qaldi.

Xalqin qezzebi cahangir shahin,

Taxtini-tacini derbeder etdi.

Evvel gozel qizi sonar en yaxin,

Sevimli arvadi mehv olub getdi.

Ceyran ovlayarken kesib yolunu,

Quduz canavarlar yaxaladilar,

On alti yashinda birce oqlunu,

Didib tike-tike parchaladilar.

Hami basha dushub oyanmalidir,

Insani insane yox, Xaliq yyaratmish.

Olum hokum veran dayanmalidir,

Hech birce oleni megar diritmish?!

12 iyun 2003

ardi var

Arastun Mesioqlu