Ordan-burdan

[Эда F]

Bu da Aqşindən.

 

Gedək, içək.

Bu sevgim də daşa dəydi
Bəxtəvər daşın başına.

Qarımış göy üzü kimi 
Asta-asta qar yağıram 
sağ əlim qışın başına.

Daha dostlar da qoclaıb
Mənim Parisim dağılıb
Bütün səfillər yığılıb 
Yenə Qavroşun başına.

Bəs o kimdi göydən baxdı
Baxdı...baxdı... yoxa çıxdı.
Bir şimşək də güllə çaxdı
Yağan yağışın başına.

Bu sevgim də daşa dəydi
Daş düşsün daşın başına!
 

[Эда F]

[Эда F]

AXŞAM  DÜŞÜRDÜ

 

 

Qaranlıq ağzını açıb binaların yuxarı mərtəbələrini gəmirməyə başladı. İlan öz şikarını udan kimi yavaş-yavaş, tələsmədən uddu binaları, zirzəmilərinə qədər. Doymadı, həyətlərə sirayət etdi, küçələrə. Ağacları tələsə-tələsə uddu, çünki onlarda üsyankar ruhu gördü, onlar hər şeyə dözən daş evlər deyildi. Küləyin təsirindən tərpəşib, öz varlığını sübut edəcəkdilər. Uşaq meydançaları, yelləncəklər, həyətdə unudulan toplar, papaqlar, ayaqqabı tayını da uddu, kiminsə səhifələri cırılmış gündəliyini də.... bir vaxt evin ən isti yerində - balış altında nazlanan gündəlik pəncərədən küçəyə atıldığında qaranlığa təslimdən başqa bir çarəsi qalmamışdı. Lap axırda kiminsə tərəfindən qəbul olunmayıb, başıaşağı zibil qabına atılmış iri bir gül dəstəsini uddu..., dadlı idi.

 

Küçələrin çopurunda ilişib qalan nohurların üstünə də qara yapıncı kimi sərildi Qaranlıq. Su səthinə hopmuş şəhər mənzərəsi bu kabusun ayaqları altında səssizcə çəkilməyə başladı.

 

Beləcə, intişarında bir ləzzət duyaraq, qanadlarını şəhər üzərinə gərib durdu. Öz həşəmətindən özü də lərzəyə gəlirdi.

 

Sonra bir həyəcan yaşadı Qaranlıq. Zivədən asılmış paltarları udmaq müyəssər olmadı ona. Elə onlarçun cəhəngini açmışdı ki,  bir qarı başını pəncərədən çıxarıb, deyinə-deyinə paltarları yığmağa başladı. Dedikləri də aydın eşidilirdi qaranlıqda:

 

- Elə səhər açılır, axşam düşür. Səhər açılır, axşam düşür..

 

Qaranlığı elə bil sillələdilər şəhərin qucağında. Dünyaya keşik çəkmək növbəsi ondaydı indi, neyləməliydi ki?... Vaxtı bitəndə növbəni təhvil verib gedəcəkdi. Belə amansızlıq olar? İşini itirəsi deyildi ki, bir qarı nənəyə görə... Amma onu da anlayırdı. Hər ötən səhər-axşam onun həyat payızının yolunmuş yarpaqları idi.

 

Damları-daşları qaraldan fırça nəhayət işini bitirib çəkildi göylərə. Yaratdığı sənət əsərinə möhtəşəm bir baxış keçirtdi. Monitorinqin şirin yerində.....eyvah!... bu nə? Unutduğumu var? Mənzillərin biri eynən günortalar olduğu kimi işıqlı idi, eyvan, pəncərələr, fasad par-par yanırdı. Hirslə ora şığıdı Qaranlıq. Amma içəri keçə bilmədi, elə astanadaca qarşısını kəsib geri göndərdilər. Burda əzizini müharibədən gözləyən qadın yaşayırdı. Gecə-gündüz otaqlarda şam yandırıb, dua edirdi. Bu yolla onu güllələrdən yayındıracağını düşünürdü. Onun işıqlı məhəbbəti və böyük inamı idi daşlardan süzülüb qaranlığa müqavimət göstərən.

 

Qaranlıq qara burnunu pəncərə şüşəsinə söykəyib, hərisliklə içəri baxmağa başladı. Şüşə adəti üzrə tərləmək istədi, amma Qaranlıq nəfəssiz idi. Qadın otağına baxan yad baxışları sezdi, şamların sayını bir az da artırdı, bir az daha ucadan söyləməyə başladı: “Ya rəbbim, qaytar onu mənə, işıqdan kəsmə məni”.

 

Kiçildi, öləzidi, umsundu Qaranlıq, geriləyə-geriləyə göylərə çəkildi.

 

Mısmırığını töküb dizlərini qucaqladı, tənbəl-tənbəl göylərə  sığındı, bunca gücsüz bilməzdi özünü. Vaxtına az qalmışdı, daha heç nə edəsi deyildi.

 

Birdən şəhərin üzərindən minacat səsi eşidildi. Qaranlıq özü dindar deyildi, amma bu səslər ona bildirirdi ki, tərpənmək vaxtıdır.

 

“Olsun” dedi, bayaqki saldırqanlıqdan əsər də qalmamışdı. “Gedirəm”. Yorğun idi, dilxor idi, bir az da alçaldılmış. Çarıqlarını geyib, ulduzlu xələtini çiyninə atdı, aylı əmmaməsini başına taxıb yavaş-yavaş çəkilməyə başladı. Gedəndə cibinə doldurduğu buludları da könülsüz-könülsüz çıxarıb göyə səpələdi.

 

Kuluarlarda doğan sübhü görürdü artıq. Gedənbaş əlbət ki, qarşılaşacaqdılar Aydınlıqla, bilirdi bunu. Amma fikir verəsi deyildi, salamlaşmayacaqdı da. Həmişə hər şeyi udmağa, içində həll etməyə öyrəşmiş Qaranlıq işığın onu qovmasına dözə bilmirdi. Nə isə, yorğunluqdan rəngi avazımış halda yatmağa gedirdi. Yuxuda özünü görəcəkdi, öz mütləq hökmranlığında.

 

Günəş iki əlini üfüqlərə dirəyib yavaş-yavaş dikəlirdi. Qaranlıq iri, selikli bir mollyusk kimi ayaqlarını sürüyə-sürüyə təzəcə aradan çıxmağa hazırlaşırdı ki,  “ehey!  Ayaq saxla!” nidası gəldi. Geri boylanan Qaranlıq köksündən dərin bir xəncər yarası aldı. Qoca, qara sirrlər gizləyən sinəyə dəyən xəncər qırılıb töküldü. Səs-küyə birinci quşlar ayıldı, hövlnak yuvalarından çölə atılıb bir-birini səsləməyə başladılar: “Gördüz, eşitdiz?!”

 

Qan apardı qaranlığı. Qanı üfüqlərə sıçradı. Sürünə-sürünə getdi yuvasına,  yatmağa. Yuxu görməyə getdi, o yuxuda ki, Günəşdən qisas gizlənib. Yaralarını yalamağa, ölməyə getdi, gələcək gecə növbəsində təzədən dirilməkçün.

 

Günəş protuberanslarını sığallaya-sığallaya dikəlirdi. Dikələrək də yarıqarlıq sübh reallığının soyuğundan dəhşətə gəlirdi. Gecənin ciblərində rəngi boğulmuş buludlar günəşə baxıb ürəklənir, özlərini çırpa-çırpa ağarırdılar. Doğu Batıya dil göstərirdi.

 

Günəş çıxanda sıxı-qatı, boz-bulanıq kütlə gördü göy üzündə. Göylər səhrasında istədi o baş-bu başa diyirlənib, bu boz kütlədə işıqlı zolaqlar açsın. Amma eləmədi. Özünü doğurdu Günəş. Qaranlığın bətnindən, ağrı-acı-hönkürtü ilə, tədricən doğurdu Günəş. Biz eşitmədik hönkürtüsünü. Biz uzağıq göylərdən.

 

Təsəvvüf lirikası yavaş-yavaş qalxırdı Yer üzündən. Şəhər möhtəşəm bir doğuşun şahidi olurdu. Orda-burda, küncdə-bucaqda kölgəli yerlər qalmaqda idi. Bu, qaranlıqdan iqtibas idi. Onları qovmaq  heç kəsin ağlına da gəlmirdi. İşıq divarları suvamaqda davam edirdi.

 

Hər şey aydınlığa çıxırdı, gecənin öz bətnində gizlətdiyi hər şey. Yarımzirzəmilərin pəncərəsini bəzəyən ətirşahlara qədər. Günəş Qaranlıq tərəfindən tərk edilmiş göylərin taxtına yiyə durmağa hazırlaşırdı.

 

Şəhər kənarındakı gölün səthinə qızılı zərrəciklər paylaşırdı. Külək qalxıb suyu ələk-vələk eləmək istəyirdi ki, ... əl saxladı., eləmədi. Zərrəciklərin qızılı gözünü qamaşdırdı, əli qoynunda qınına çəkildi, uddu öz hirsini Külək. Qardaşlığı Qaranlığın  intiqamını almaq arzusu ürəyində qaldı. Günəş suyun şüalar sancıldığı qızılı səthinə bic-bic baxıb göz vurdu Küləyə: “Bilirəm, məftunsan mənə”.

 

Bir az çətin idi Günəşə. Gecənin durğun qoxusu getməmişdi hələ göy üzündən. Bu havasız fəzanın qatı sıyığında nəfəsi kəsilmək üzrəydi sanki, samanı rəngi get-gedə boğulur, tündləşirdi.

 

Gecənin sərinində üşüyən şəhərə baxdı Günəş. Əlini uzadıb Qaranlığın gəmirdiyi binaların başına tumar çəkdi. Küçələr səslərini ucaldıb, ona “gəl” deyirdi, “darıxmışıq”.  Şəhərin boru damarlarındakı su-qan donmuşdu. Axşamdan yağan yağış, cinayətinin izi kimi nohurlanmışdı küçələrdə. Nohurlar gecə onlara təcavüz edən Qaranlığın iyrənc barmaqlarını unutmaq üçün Günəşin sivri şüalarını öz yaş dilləri iə yalamağa hazır idilər. Gecənin öpüşünü yanaqlarından silmək üçün razı idilər Günəş büsbütün qurutsun onları.

 

Günəşin başı yerdən Qaranlığın qırıntılarını süpürməyə qarışırkən, Doğu, Batı bir-birinə barmaq silkələyib qımışırdılar. Biri deyirdi: “doğmuşam”, o biri deyirdi: “batıracam”.

 

Günəş qalxır, üfüqdən aralanır, dönüb aşağılara, üfüq kandarına istehza ilə baxırdı. “Bu gün güclüyəm” deyirdi. “Çağırma məni, enməyəcəm aşağı. Sənə qərq olmayacam. Səndə batıb heçliyə çevrilməyəcəm”.

 

“Dönəcəksən. Lovğalanma. Başmaqların burdadı, kandarımda. Hər şey öz sələfinə qayıdır, sən də dönəcəksən”.

 

Bu qışqırıq, həzz, işıq, mərəkə, çal-çağır içində heç kəs şəhərin də artıq ayıldığının fərqində deyildi.

 

Gecə gedəndə bacısı Sükunəti də götürüb aparmışdı özüylə. O irəlidə, Sükunət bir az aralıda ..sürünərək, bacalara, damlara, qüllələrə sürtüşərək gedirdi qardaşının ardınca. Sükunətin getdiyindən xəbər tutan şəhər öz adi paytaxt performansına başlayırdı.

 

Günəş əvvəlcə bir ilğım kimi doğmuşdu. Öz sönüklüyünə özünün də gülməyi tutmuşdu. Sonra bu dünyada düşmənsiz olmadığını və dosta gərəkliyini anlayıb toparlanmışdı. Daxilində yanan alov üzünə sıçramağa başlamışdı.

 

İndi daha heç kəs ona İlğım deyə bilməzdi. O, Qaranlığa qalib gəlmişdi, doğramışdı onu. Qanına bələmişdi. Xətkeşinin – üfüqün köməyilə dünyanı 2 yerə parələmişdi: göylərə və yerlərə. Hər şeyi bir araya qatıb qarışdıran qara araqarışdıranın üzünə tüpürmüşdü. Gecənin gözündə hamı və hər şey bir idi, kütlə idi, ayrılmaz idi – qara idi. İşıq isə böyük-kiçik, dar-geniş, yaxın-uzaq, gözəl-kifirə bölürdü hər şeyi. Gecənin ölü yuxusundan ayılan insanlar dünyanı yenə rəngli görürdülər, yenə qısqanmağa başlayırdılar.

 

İşıqdan xilas yolunu görməyən şəhər yavaş-yavaş ona təslim olurdu.

 

Səhər açılırdı.

 

[Эда F]

qoy açılsın səhər

 

[Эда F]

билмирем бу шекил мени хара апарды, амма хараса чекиб апарды..möhtəşəm..

 

[Ahmedaga]

Эдик, это кто у тебя на аватаре, Ройа?)

[Эда F]

нет, не она. не знаю кто, но точно не она )

[Эда F]

мне там главное вуаль.. и шея )

[Ahmedaga]

нет, не она. не знаю кто, но точно не она )

Адам адама нятяр охшайармыш...)

Свою фотку ставь да, ты же красивей нее, нейнирсян оны?

[Ahmedaga]

мне там главное вуаль.. и шея )

Я там кроме глаз ничего не вижу)))

[Эда F]

она божественна. )

Ахмед, по большому красота ж-не ни к чему.  честно. поверь старушке на слово. много чего нам нужно, чтоб выстоять, а красота (тем более она  каждым человеком по разному воспринимается), физ.данные...да на хрена нам все это  в "зоопарке"?

[Ahmedaga]

Она очень красива, но по мне так вовсе не божественна..)

[A...]

 ...да на хрена нам все это  в "зоопарке"?

ты это ..потише на поворотах )))) 

 

 

олдюм )) 

[Эда F]

Дорогие мои! Всех с праздником!

 

 

[Эда F]

семени, сахла мени.. )

 

пословица такая есть: "арвады эри сахлар, пендири дэри сахлар".  Хансы бехтеверисе де семени сахлыйыр.. интересно, какой смысл вложили  в это слово?..

 

[Эда F]

реклама такая

 

Чак не бьет женщин, чтоб получить удовольствие.

Чак использует наручники по назначению.

И вообще, наст.муШШина не нуждается в оттенках.  (он сплошь Серый., разве только с темным полосатым рисунком на брюшке)

А Чак больше, чем наст.мужч. Да. он такой! завидуйте!

--------------------------------

 

Вышел на экраны ф. 50 оттенков. Не с Мэтью, даже не с Йен.  И не думаю даж смотреть.  У меня перебор. передоз. рефлюкс. и идиосинкразия. 

моему невзрачному гипоталамусу, который затерялся где-то в промежуточном мозге, тому самому, что отвечает за экстаз..., сурошну требуется госпитализация.

эээ, несите носилки, плиз..

[Эда F]

Rəylər

 

 

Bu yaxınlarda 3  nəfərlə söhbət etdim. Kitabla bağlı fikirlərini paylaşdılar. Bilsəz, nə qədər xoş idi.. mən heç vaxt belə hisslər yaşamamışdım. Ümumiyyətlə, qapalı adamam və bölüşməyi heç sevməm. Amma mənə yaşatdılar bu xoş dəqiqələri. Və həmən o 3 xanıma ürəkdən təşəkkürlər buna görə. Ümumi söylənilənlər bu oldu:

 

“Sağ ol. Ürəyimdən xəbər vermisən. Elə bil, illərlə içimdə yığılıb qalan sözləri dilə gətirmisən. Yükümü yüngülləşdirdin sanki. Vulkan püskürüşüydü, kitab deyildi.”

 

Psevdonimimə də ilişdilər. “Sən gərək ..... yox, Vulkan götürəydin” ).

 

 

“2 günə oxuyub qurtardım, yalnız gecələr oxuyurdum, yatağımda.., ki, heç kim mane olmasın. , sənlə təkbətək qalım. Son 3 hekayəni istəmirdim oxuyum (растягивала, типа, удовольствие). Axır, onları da bitirdim və bitirən kimi bir cümlə qopdu dilimdən: 

- Neyləmisən, ay qız?!...

Nə deyim?...  32 hərflə dünyaya meydan oxumusan..   (mənimçün bu sözlər  bir xalvar qızıldı).

 

Bir dəfəynən olmur., bir də oxuyacam. Stolüstü kitabım olacaq, görərsən. Həyatımı yazmısan mənim,  doymuram ondan... “bir gözü ağlayanlar, bir gözü gülənlər, mən də sizlərdənəm”... dönə-dönə qayıdacam ona.”   

 

Orda mənim də həyatım var. Ona görə  Rübənd məni tanıyanlara doğmadır. Məni görürlər orda, hər səhifəsində görürlər. Biri bir dəfə soruşmadı “Niyə məhz Rübənd?”.,  məğzini anlayan adını da anladı, birində bu sual doğmadı.   amma  “yazdıqlarından doyammıram” eşıdəndə  qəribə gəlir mənə, çün mən boşalmadım o kitabda.., heç boşalmadım..   Açıq heç nə vermədim orda. Hər şey qıfılbənddə, zəncirlənib sətir altına.  Bilən görür. Görən götürür.  Götürən anlayır. Amma ağlayan olmayıb hələ. Özüm  də ağlamamışam və ağlamıram heç vaxt. Məni tanımayana Rübənd o təsiri bağışlamayacaq, qanatmayacaq onu. Belə bir təklif də oldu :  “Ardını yaz, fasiləsiz, balaca kitabçalar şəklində  az nüsxəylə  çap elə, yay öz aramızda, özümüz oxuyaq, heç yerə vermə, qoy yadlar oxumasın.”  Yəni demək istəyirlər, nəslin yazarı olum )). Mənim çox eqoist nəslim var.. 

 

Книга не рассчитана на широкую публику. У нее свой читатель, своя узкая аудитория. У меня нет и не было коммерческого интереса в издании книги. Мне не хочется, чтоб она пылилась в углу полки. хочется, чтоб читали. , читали и  понимали, как те трое..

Мопассан стили тапанлар да олду орда., озюм, дюздю, беле бир шей тапмадым..

 

 

“Birinci dəfə oxuyanda bir cür anlaşılır, sonrakı dəfələrdə başqa mətləblər çıxır ortaya” -   dedilər mənə.  “Qat-qatdır  Rübənd”.

Bəlkə də gülməli və yersiz bənzətmədir. Amma mən həmişə elə kitablara üstünlük vermişəm ki, bahalı fransız ətri kimi 3-4 duyğu notlarından ibarət olsun. Əvvəl birinci lay, sonra  altdakılar açılsın. Mental dəyərlər və semantic apanaj  porslarla ötürülsün, mesajlarla, biroturuma yox.

 

 

- Mənim balaca sinkretik mücrümdü   - dedim onlara. – Bilmirəm, sizlər tərəfindən də belə qəbul olunurmu? Nail olmuşammı buna?

- olunur. olmusan  - dedilər .

 

Evdə bir “morion”um var. heç kəsə oxumamışam onu, amma varlığından xəbər tutan olub. Indi onu istəyirlər. amma o, mənim canımdır,  göstərmərəm heç kəsə. ona görə yox ki, başa düşməyəcəklər, yox.. əksinə, ona görə ki, başa düşəcəklər və bu da məni sarsıdır..

 

- İkinci kitabını gözləyirəm., özü də tezliklə.

- Aha, gözlə. Yazıram. Başlamışam artıq  (istehzamı başa düşür. nə vaxtım, nə həvəsim var)

- Bilmirəm, əlinlə yazacaqsan, ayağınla yazacaqsan.. öz işindi. Amma yaz., özü də tez yaz, gözləyirəm.

- В процессе..

 

 

“Maraqlı məqamlara toxunmusan. Hər bir şeyi əhatə etmisən o balaca kitabda. Dərinlik duydum orda, təkrarolunmazlıq. Kitabın öz üslubu var, başqalarına bənzəmir. Təsvirləri bəyəndim. ,əsasən axşam-səhəri”.

Mənim  də xoşladıqlarımdandı  bu. “Axşam düşürdü”., kontrastına görə.  Çoxlu yeni sözlərlə qarşılaşdıqlarını dedilər. Mənim bir məqsədim də köhnə, unudulmuş sözləri həyata qaytarmaq, digəri isə - neoloqizmlərin paradı idi. Gizlətmirəm, mən bər-bəzək dəlisiyəm.

- Zərxaranın altında məna sönübmü? – soruşdum.

- Yox. – dedilər – hər şey yerində idi.

 

 

“Təsvir olunan yerə çəkib apara bilirsən adamı” dedilər. “Özümü hadisələrin içində hiss edirdim”.

Onlardan bir neçə gün qabaq bir qadın mənə zəng vurub, soruşmuşdu:

- Bildiyimə görə sən şəhərdə doğulmusan. Asfaltın üstündə böyüyən adam kənd həyatını, alaçıqları elə təsvir etmisən ki, (“Sönmüş ocaqları”  deyirdi), elə bil ömrün boyu kənddə yaşamısan. O ocağın iyinə qədər, yaş torpağın qoxusuna qədər dəydi burnuma..

Bu, mənim  200  nüsxəmin birdən satışı demək idi mənimçün..

 

 

Bilsəz, nə qədər fikir müxtəlifliyi var.

 

“Amma əntiqə döşəmisən kişilərə. Ləzzət elədi”-dən tutmuş..

“Dissident!  Sən..sən özün., а-ля натюрель” -ə qədər.

Belə də bilirdim. Rübənd türlü rezonans doğurdu, hərədə bir fikir oyatdı, hərə bir cür qəbul etdi onu.

 

Onu oxuyan sırf rusdillilərin ən çox anladığı  “Evdə kişi”  olub.  чудно.. бапбаладжа йазыды,  in folio.. ))

“axırına çatanda” dedilər  “gülməkdən bayıldıq”  (axırı da 5 cümlədən sonra çatır).  Amma həmən o 3 qadından biri mənə elə həmən bu yazı haqda başqa sözlər dedi:

- Bilirsən, mən sənin o yarım səhifəlik, ilk baxışdan yüngül yazındakı gizli mənanı da tutdum.

- Elə?

- Elə…

O gizli mənanı bir mən bildim, bir o… və insanların oxuyub uğunduğu sətirüstü ilə hec bir irtibatı yox əslində o mənanın.

………bax belə oxucu istərdim..

 

sonra..

Bir neçə nəfər  “ağır kitabdır., çətin oxunur”  dedilər. Kitabı oxuyub, mənlə bölüşənlərdən ikisinə zəng vurdum, bu barədə fikirlərini öyrənmək üçün. Dedilər:

- Heç çətin filan deyildi. Bəlkə anlaşılmaz sözlərin bolluğundan çətin gəlib onlara? Ağır bir şey də görmədik orda.

Deməli, başa düşən kitabın  “ağırlığını”  duymayıb. Başa düşməyənə  ağır gəlib.

Hətta bir irad da tutdular mənə.

- Sən gərək o məzə xatirinə yazdıqlarını ( yüngül yazıları., ими разбавить хотела) komedik hekayələri daxil etməyəydin ora. Ümumi səviyyəni sala bilər onlar. Hamısı gərək ciddi yazılar olaydı..

 

Mənsə heç nəyə təəssüflənmirəm. Rübənd necə varsa, beləcə qəbul edirəm onu. Çünki o mənim özüm kimidir.  Özümü damızdırmışam ora.  Bir az qüssəli/kədərli, bir az sevinər, bir az dalğın/fikirli,  bir az arsız., bir az güclü, bir az zəif.., bir az da bezikmiş… eklektik birisi. Mozaik yansıtmalı nəşəm mənim.

Mənim Rübəndim.

ps.  Kitabın ilkin adı  “Nəşəm”  idi., sonda dəyişdirilmiş.

 

[Эда F]

Havada əriyərkən

 

 

Yoxa çıxırdı yavaş-yavaş,

ilim-ilim itirdi

əriyirdi, gedirdi.

Əliylə yoxlayanda

havada qalırdı əlləri

Ala bilmirdi özünü

boşluğun çəngindən.

Boşluq onu sevgilisi elan edib

əridirdi öz içində gilə-gilə.

O isə razı deyildi

hazır deyildi

aludə də deyildi

şam taleyi yaşamağa.

“qəribədir” düşünürdü

“bəs bayaq mənə güzgüdən baxıb

göz vuran kim idi?

əgər yoxa çıxmışamsa..

bəlkə kölgəmmiş?..”

Yox, demək hələ ümid var idi

Bu hələ tam yoxluq deyildi

əgər qaraltısı dururdusa...

İnsan gedəndə birinci

kölgə onu tərk edir

kölgə yalnız ayaqda duranın,

bunu bilirdi.

İndi onun bütün ümidi

siluetini xatırladan o qaraltıya idi..

Təsəllisi – güzgünün yaddaşında

yaşamaq,

tam unudulmamaq...

[Эда F]

Сонсузлуг бошлугун башга адыдыр? бир дефе сорушдулар буну менден, "билмирем" дедим. инди гётурердим суал ишаресини сондан.

 

 

[Эда F]

Qosqoca

 

 

 

Upuca göylərdən şikarına şığıyan qartalın dəlisovluğunda göyün günahımı var? – Günah qanadların, uçurtmayaydı.

 

Apaçıq səmadan yerə göndərilən qar yağışında kimi yıxılır, kimi əzilir. Qarın bir günahımı var? – Günah göylərin, göndərməyəydi.

 

Ağappaq kağıza ölüm hökmü yazdıran cinayətin böyüklüyündə qələmin  günahımı var? – Günah zamanın, sövq etməyəydi.

 

Qapqara gözlərin yandırdığı qəlbin çırpıntısında baxışların günahımı var? – Günah qəlbin özündə, uymayaydı gözlərə.

 

 

Şimbələmşiş dağlardan axıb, qızmar vadilərdə quruyan dəli çayın acı taleyində Günəşin günahımı var? –  Günah tale yazanda.

 

Tamtarazı tərəzinin gözü dərdin ağırlığından sınmış. Satanın günahımı var? – Günah alıcıda. “Artır çəkini” deyib durmuşdu..

 

 Saatbasaat halı pisləşən xəstənin durumunda həkimin günahımı var? – Günah qocalığın. Çağırılmamış gəldi.

 

Altbaalt qalaqlanmış kitabların unudulmasında tozun bir günahımı var? – Günah kitabxana qapısının, açarı itib.

 

Qıpqırmızı allanan yanaqların rəngində ənliyin günahımı var? – Yalan boyamış onları.

 

Təptəzə paltarı palçığa bulaşmış piyadanın durumunda maşın təkəridimi günahkar? – Günah asfaltın, göyün çiskini ilə dil tapa bilmir.

 

Yupyumru dizlərinə çırpıb ağlayan dul gəlinin fəryadında müharıbədirmi müqəssir? – Günah kor fələyin, çərxi düz fırlanmır.

 

Dümbələmdüz dünyada əyri cığırları kim açıb?..

 

Qosqoca pəjmürdəliyi kim salıb canımıza?

 

Lümbəlüt soyundurulub tapdanmış iç dünyanın qisasıyçun kimin paltarlı yaxasından yapışaq?

[Эда F]

[Эда F]

Qəribə bir tendensiya hiss etmişəm müasir  Azərb. ədəb.-da., əsasən gənclər arasında, və bir az da dəqiqləşdirsəm, cavan qızlar arasında. Yazdıqları şeri ailəınin iç dünyasının epizodları üzərində qurmaq. Başa düşürəm ki, sənə heç bir şey təsir etmirsə həyatda, heç nə də yazmayacaqsan. Yazsan da, onların təsir qüvvəsi sıfır səviyyəsində olacaq., çünki ruhu və qanadı olmayacaq yazdıqlarının. Yəni yazan  “nədənsə”  yazır. Amma və lakin…bir az  örtülü verə bilməzmi duyğylarını?, qapalı, səthi, metaforik?....ki, oxuyanın da ürəyi bulanmasın., elə gərək hər şeyi açıb-tökəsən?

 

Bilmirəm, başqaları necə, amma mənim ürəyim bulanır oxuyanda ki:

 

“Atam anamı döyürdü, anam ağlayırdı, mən balaca idim,  qaçıb stolun altında gizlənmişdim, səsim çıxmırdı, için-için ağlayırdım, stolun altından sürüşüb çıxanda bir-iki dənə də mənə ilişdirdilər.”

 

Lailahə….yəni bizimkilərin ağrını konvertasiya etmək anlayışı yoxdur?  ya bəlkə anlayış var, qabiliyyət  yoxdur? Ağrını elə olduğu kimi, eynən o  cilddə, o natural forma və ölçüdə yapışdırırlar kağıza və kağızın da rəngi dəyişir.

 

Və bu kontekstdə hələ bir ərinməyib roman da yazırlar. Bu məişət faciəsini (ağız büzməyin, mənimçün psixoloji filan deyil, elə məhz məişət səviyyəsindədir) , hansının ki  kökündə qəddarlıq, nankorluq və cəhalət durur, dartıb uzadıb roman süjetinə çevirə bilirlər…və oxucunun zövqü korlanır.

 

…ax, indi başa düşdüm…başa düşdüm ki,  dərd kiçik olanda şer yazırlar, bir az ortabablaşanda – povest, lap irilənəndə - roman. Yəni razmerdən asılıdır janr seçimi. İri dərdin bədəninə biçmək üçün filan qədər kağız lazımdır – beləliklə roman ortaya çıxır.

 

Bəlkə mən kaprizli birisiyəm, ona görə bəyənmirəm?..... bəlkə yox, mən həqiqətən kaprizli birisiyəm və mən keyfiyyət axtarıram, və ucalıq, içərimi çevirə biləcək bir şey, unuda bilməyəcəyim nəsə…o nəsəni axtarıram, boş-səfeh ailə dramı yox, vay-şivənlə suvanmış….

 

Və bir şeyi də qeyd edim ki, belə kötəklənmə mövzusunda olan yazılar rəğbətlə qarşılanır kütlə tərəfindən. məhz kütlə. İzahı nə ola bilər? Ya səviyyə elə  “kötək ədəbiyyatı”  və ya  “kötəklənmiş ədəbiyyat”  səviyyəsindədir  (onda gərək boynumuza alaq ki, bizdə heç yerli-dibli oxucu zövqü yoxdur), ya da cəmiyyətdə kötəklənənlər kötəklənilməyənləri üstələyir. Və döyülmüşlərin də ruhunu məhz belə ədəbiyyat oxşayır, məhz belə şerlər  “alışan ruhlara su çiləyir”  (rəhmət  Müşfiqə).., yəni tam səsləşmə var.  və belə yazılarla oxucunun xoruzunu qoltuğuna verib, gülə-gülə, razı surətdə yola salırlar gedir.

 

Nakam məhəbbət haqqında oxumaq olar və oxuyuruq da. o heç. əbədi mövzu. Oxuduq, qəbul etdik. R.Rövşənin qəm poeziyasını da qəbul etdik (məzar poeziyası adlandırırlar,  “qəbri damandan”  sonra). Neynək -...amma əzişdirilmə  tərənnümü şəxsən mənim üçün o qədər yabani bir şey ki.... в общем, для меня это чудовищный вандализм. так же дико,  как если бы бегемоты летали по небу.   Çatmir mənə... çatmır ki, bunu necə qələmə alıb bədiiləşdirmək olar və nə səbəbə bu edilməlidir?, heç faktın özü də çatmir əslində..

 

İndi iş o həddə gəlib ki, bir təzə şey oxuyanda şüuraltım düşür işə və başlayıram qeyri-ixtiyarı şerdə əzişdirmə motivi axtarmağa. Tapmayanda dilxor oluram., fikirləşirəm ki, bu necə ola bilər axı? Döyülən olmayıb, söyülən olmayıb, amma ailədən şair çıxıb.

 

Nonsens..   yəni bu faktın varlığı labüddür, şerdən dəyənək tamı gəlməlidir.

 

“Gələcək nəsillərə nə qoyacağıq?” kimi axmaq sual bizdə doğmayacaq. Nəsə qoymalıydıq ki?.. Gələcək nəsillər zəhmət çəkər  Höteni oxuyar, ya da Pelevini. Onlardan dəqiq kötək qoxusu gəlmir.

[Эда F]

Ad qoyum yazıya? İstəmirəm axı... hekayə deyil ki, adı ola.. Əgər çox israrlısızsa, olsun.

 

 

Son dəfə nə vaxt döyülmüsən, şair?

[Эда F]

Всё ли мое??..

 

Блажен, кто ничего не знает: он не рискует быть непонятым

 

 

 

Только недавно думала писать кое-что о нейрофизиологии и проекции любого уровня мироздания.  Один мой хороший знакомый давно уже грешит солипсизмом (это чуть лучше, чем эскапизм) .  и меня заразил. Я, конечно, сопротивлялась, но видимо, не достаточно эффективно,  или «болезнь» его уж очень контагиозной оказалась., заразилась таки. (перед его эрудицией и убедительными речами не устоишь) , но не классической формой., спас сарказм характерный, да и самоирония иногда мне  в пользу..  в общем., солипсизм.  грехом больше, грехом меньше, погоды уже не сделают.. Думала, собиралась, и буквально на днях наткнулась на статью Гарднера (популяризатор науки).  …странно так….будто кто-то стоит над головой и записывает мысли. ..а вот уже и не мысли вовсе, а заказы.  да, именно так.(уже начинаю наглеть… боженька, так бы всегда, а….обещаю быть доброй и асоциальные  вещи не заказывать.. ты тока услышь мя.)

 

 

 

М.Гарднер  «Почему  я не солипсист»

 

Солипсизм – это безумие, которое выражается в убеждении, что существую только я, какая-то одна личность.

 

 

В принципе, одного этого предложения было бы достаточно, и все остальное можно и не читать вовсе.  Это предложение, его б вместо эпиграфа, оно и раскрывает суть. Но мы продолжим.. наша цель не только суть раскрывать, а порассуждать  на тему комплементарности идей.

 

 

Все остальные части вселенной, включая других людей, являются несущественными вымыслами ума одного человека, который и есть единственно реальным. 

 

 

(отмечу на всякий случай: статью написал  математик.)

Есть разные ветви солипсизма.  Там, где за основу берется объективная мировоззренческая платформа, речь вовсе не о «вымысле ума одного индивида». Всё намного шире и глубже. Söhbət kənardan qoyulub  plastı işıqlandıran projektordan gedir. Эффект удаленного наблюдателя.  отстраненный  взгляд.. Mən öz təsəvvürümdə yarada bilmərəm heç şeyi, mən Yaradan deyiləm.. mənimçün yarada bilərlər. , tək mənimçün.  və ora ünsürlər, fərdlər, çaxnaşmalar,  dönüş, eniş, yoxuş, ayağımın altına dağıdılan yağ və  mənə hərşeylər verə biləcək bir  Göy quş qoya bilərlər.  Yəni  solipsizmin  də veqan və vegetarian kimi bölümləri var  -  klassik (ifrat)  və rasional  formalar.  Mənimçün yaradılan dünyada sənin varlığın  mənim dünyam xarıcındə sənin yoxluğunu şərtləndirmir. , və sənin dünyanda da mənim varlığım və rolumu danmır.  Əks təqdirdə mən niyə öz  dar nahamar cığırımla irəliləməyə sövq edilmişəm?  aşardım o maneələri, çıxardım cızığımdan. (bu 2 cümlə  açar söz qismində  refrenləşə bilərdi). Mənimçün yaradılan dünya bir bucağı xatırladır, təpə nöqtəsi məndə.  , tərəfləri  getdikcə uzaqlaşır, və uzaqlaşdıqca da başqa bucaqlarla connect  şansı artır. Hər kəsənin öz bucağı var, daxilində immanentliyi  məhbuslanmış.  Bu xüsusda yaradılmış mikrodünyaların kəsişmə  ehtimalını və labüdlüyünü nədən danaq ki?..  Mən solipsizmi, hörmətli riyaziyyatçının dediyi kimi  keçəl və çılpaq qəbul etmirəm,  çünki bu, nonsens də olmasa, ona yaxın bir şey olardı.

 

 

Это почти все равно, что полагать себя Богом, и, насколько я знаю, ни одного настоящего солипсиста вне сумасшедшего дома нет. Зачем, в таком случае, я трачу время на объяснение, почему я не солипсист?

 

Вопрос, конечно, интересный. в контексте  того познавательного императива, что предшествует вопросу, особенно. (в статье таких моментов было немало. Кто думает отлично от нас – псих, дегенерат, шизик, и пр.)

 

сгустил краски… это все равно, что утверждать, будто по улицам не ходят потенциальные девианты, делинквенты, макиавеллисты, коллаборационисты и прочие  -исты,  - мисты,  -анты,  -манты.. и просто нормальные люди, потенциально хорошие, но судьба гавнюк о них ноги вытерла, в следствии чего включился механизм  «готов я был полюбить весь мир……».   Мы сотканы из противоречий, и каждый из нас  состоит из миллионов  оттенков. (это только в Грее их было всего  50).  И немало среди нас людей ,  кому мир задом повернулся., а человеку свойственно всегда размышлять о природе вещей., что происходит, зачем происходит, и почему именно  с ним. Так что есть благотворная почва для всяких там ростков в виде трансцендентальных идей.

 

Что у людей во «внутреннем кармане» , об этом ведает только он сам., а при хорошем психоиммунитете  он это скроет так, что другие и не догадаются.., потому не надо всех в психушку.., не надо.. она и так забита.

 

Одно ясно, что автором не учитывается, а потому и не рассматривается  коллективный солипсизм.

 

…..то было введение.

Изменено 30 марта, 2015 пользователем Эда F

[Эда F]

[Эда F]

В.Высоцкий «Як истребитель» (или «Мир вашему дому»).

В этой песне озвучена очень глубокая мысль взаимосвязи Меня со мной. 

 

[Эда F]

Одна из причин состоит в том, что многие философы утверждают, будто солипсизм невозможно опровергнуть рациональным путем; будто вера в других людей и внешний мир зиждется на некоторого рода "животной вере", или что она просто общепринята, или позволяет не сойти с ума.

 

тут не догнала.. несоответствие между первой и второй частями. скорее издержки перевода. Правильнее было бы так: солипсизм не нуждается в опровержении рац.путем., то есть сам по себе отпадает, ибо несостоятельна идея.

 

коли дело касается классической формы, то тут есть толика правды.

 

В защиту же  объективного С (солипсизма)  скажем, что любую теорию можно опровергнуть только в том случае, если получается доказать обратное. И вообще о каком объективно существующем мире идет речь, если  воспринимаем мы эти джунгли только лишь своими пятью «антеннами», и при этом нам пытаются скормить идею об экзистенции нулевого пространства  (heç nəyin hər şeyi) , где возможен уход в бесконечность с постоянной скоростью, и где транспарентность близка к парадигме.

 

Это как бы  «ты идиот. скажи мне спасибо, что ты идиот. главное, мы не идиоты. и ты нам таким нравишься. а самое главное, мы знаем, что ты о своем идиотизме не ведаешь даже»..

 

Идея солипсизма довольно анорексична., для тех индивидов, чья сущность надежно припрятана под толстой непробиваемой кожей-панцирем.

 

 

В последнее время возобновился интерес к таким взглядам, которые хотя сами по себе и не относятся к солипсистским, но тем не менее тесно с ними связаны. Любопытно, что такие взгляды высказываются иногда знаменитыми физиками в связи с философскими интерпретациями квантовой механики.

 

Бертран Рассел как-то вспоминал, что однажды он получил письмо от дамы-логика Кристины Лэдд-Фраклин, в котором она объявляла себя солипсистской. Доктрина эта казалась ей столь неопровержимой, что она не понимала, почему другие философы не становятся солипсистами. Мы все пленники так называемой "ловушки эгоцентризма". Все, что мы знаем о мире, основано на информации, получаемой через наши чувства. Мир нашего опыта – всеобщность всего, что мы видим, слышим, касаемся, чувствуем, иногда называется "феноменальным миром". Ясно, что невозможно ощутить то, что находится за пределами ощущений, испытать больше того, что может быть испытано. Чарльз Пирс изобрел полезное слово для этого феноменального мира. Он назвал его "фанероном".

 

Какие у нас основания для веры в то, что вне нашего личного фанерона существуют какие-то вещи? Давайте с самого начала допустим, что солипсисту невозможно доказать, что вне его фанерона существует что-либо, если под словом "доказать" мы имеем в виду теоремы логики или математики. Ситуация даже хуже. Как часто указывают философы, у солипсиста нет никакого способа доказать самому себе, что он существовал вчера.

 

конкретно загнули…лишить солипсиста и временного модуса.. это уже с посылом на философию Декарта:  Я существую сейчас. (Его знаменитое высказывание:  Мыслю, значит, существую.)

 

 «думаю, значит существую» если перефразировать: воспринимаю, значит есть. (Беркли).  Не думаю, не воспринимаю, значит нет., небытие. А что есть небытие? Его нет. Человеческая монада сгусток энергии, она не может исчезнуть. Значит человек  есть и будет всегда., возможны конечно, конвертации в другие форматы. Это - думающая субъединица, следовательно, воспринимающая. Он будет воспринимать свою конъюнктуру  всегда, также пустоту вокруг себя. О пустоте как таковой и речи быть не может,  если есть наблюдатель никакая это уже не пустота. Где тогда находится Небытие?  там, где за ним не наблюдают?  В таком случае о его существовании  никто знать не может. Из этого вытекает, что  размышлять о природе Небытия – эмоциональный бред., который просится на руки. мы сами его создали, для анализа и сопоставления, несуществующую канву эту. Негатив существовать может – потому что есть Позитив (его отрицание.в качестве характеристики), Зло существовать может – есть Добро (опять таки в плане дефиниции). А Небытие не может, хоть оно и является обратной стороной Бытия, потому как оно есть Отрицание не какого либо качества, а самого Бытия.  Несуществовать не может существовать.

 

Парменид и его ученик Зенон придумали модель мира, где не было никаких изменений, никакого движения.

Парменид рассуждал, что существует только Бытие, которое отождествляется с мышлением. По его логике о небытии мыслить невозможно, а значит, его и не существует. Ведь противоречивой является мысль «есть то, чего нет».

Зенон придумал серию апорий, и подтверждал невозможность движения. Т.е. еще труды  раннегреческих философов содержали зачатки солипсизма.

 

 

По мнению автора для классического солипсиста  есть только Сейчас и Здесь.

 

Кстати для тех, кто учит народ как бы..жить настоящим. И на вооружении тем, кто внимает советам и хватает Момент за пе.ис.  Когда вам говорят «лови момент» - это делается не для вашего блага. ., глядишь, и солипсистом станешь. Об этой технике «самомассажа» или массажа кармического тела вы услышите во всех психол. консультациях, сеансах высококвалифицированных психотерапевтов. (потому что это самый легкий путь, все валишь на клиента и пусть «ловит себе момент» , и кайфует..если поймает, конечно). Это огромный прессинг на нашу психику. Реально понимая разницу между увиденным и услышанным, не выбиться из колеи., чтоб не пошло отторжение серого вещества  - дело нелегкое. Устоять могут только благородные скептики с их неразбавленным черным юмором, какими мы с вами  вряд ли являемся.

[Эда F]

[Эда F]

Ведь может быть и так, что весь его феноменальный мир, включая всю его память, "впрыгнул" в реальность в прошлый вторник. Он не может доказать и то, что он и весь его фанерон будут существовать после четверга. Таким образом, солипсизм съеживается до того, что называется "солипсизмом момента". Одно может быть определенным, а именно "Я существую сейчас" – отправная точка философии Декарта.

 

 

 

Понятие «солипсизм момента» думаю, не имеет основания вовсе.  Не получается отрицать Прошлое., артефакты же остаются, и живые свидетели,…ребенок напр., он родился, он есть. 

 

 

Человек из деревни переехал в город. Деревня его не стерлась  с лица земли, а осталась в его прошлом (куда может вернуться вновь). В том самом прошлом,  существование которого СМ отрицает. (его лозунг «здесь и сейчас». Настоящее.)

 

Что ж случилось? Пространство растворилось во времени, всего лишь. (хорошее выражение, кстати).

 

Душа, его первый опыт с точки зрения СМ. Если нет прошлого, то что ж сделалось с человеком, почему он умер?, кем он был, чем занимался? Не всегда ж он был мертвецом.  А если допускать теорию «всё  в одном», т.е. Прошлое, Наст., и Будущее протекают одномоментно, но в разных пространствах (об этом читала раньше, и Кедров немного касался этого вопроса в своих книгах), то можно было бы как-то смириться с существованием единого параметра и модуса категории времени.., при отсутствии контраргументов, конечно. А они, аргументы эти, найдутся всегда. ..,  от подобного бездна порой мозги закипают.., кому под силу, может подумать  в данном направлении. интересно..

 

Душа, покинувшее тело, какое-то время сохраняет способность наблюдать за происходящим в физ.мире. Вот что случилось с одним близким человеком.  После того, как пришел в себя, рассказал нам следующее:

 

«я не лежал в постели, а висел под потолком, слева, где дверь. Вы кружились вокруг меня, кричали». Он с такой точностью описал мои действия в тот момент, что не верить ему я не могла. Он лежал с закрытыми глазами, и не мог видеть куда именно я полезла, где искала номер лечащего врача (скорую уже вызывали).  Находился он в моей комнате, и ему неизвестно было, где я что храню. Душа или дух, или как там его..не знаю, видимо обладает каким-то зрением, слухом, чем-то еще, в общем, определенным каналом, открытым к восприятию. Он пока не уходил, был  с нами., и мы присутствовали  в его мире. Он был на грани, но продолжал оставаться. Допустим, чел.не возвращается. Не клиническая, а настоящая смерть наступает., ушел безвозвратно, катапультировался. (Мы приходим с обратным билетом  в кармане. Всю жизнь только и делаем, что собираем чемоданы. вопрос в том, что мы собираем).  Тогда физ.мир (его старый дом) остается в его прошлом. Мы его теряем, и пока остается память о нем, о настоящем уходе говорить не правильно как то. , ибо  в мыслях наших чел.продолжает жить. И пока жив последний человек, кто помнит о нем, он будет  в тонком плане существовать., там мы его возрождаем. Умирают не те, кто оставил физическую оболочку,  а те, кто забыт.

 

 А вот интересно, остаемся ли мы в его «жизни»? Или стирается любая информация? Наблюдает ли он за нами?

[Эда F]

Но подождите, даже это не так просто. Может быть, дорогой читатель, ты всего лишь продукт сна некоторого бога, подобно тому как Шерлок Холмс – продукт воображения Конан Дойла. Индусы верят, что вселенная, включая меня и тебя, есть сон Брахмы. И она перестанет существовать, как только Брахма проснется. Алиса в Зазеркалье думала, что ей снится Красный Король. Но Король все время спит, и Алисе говорят, что она просто "нечто" из сна Красного Короля. Один студент как-то спросил во время занятий по философии профессора Морриса Коэна, – "Откуда мне знать, что я существую?" На что профессор ответил, – "А кто это спрашивает?"

 

Поскольку все наше познание мира и других людей мы получаем благодаря информации, поступающей к нам в сознание через фильтр чувств, нет "железного" способа опровержения солипсизма. 

 

            

«продукт сна»..пусть даже и бога.. Человечество видится в роли сублимата., и скорее, одной большой аморфной  формы, как масса, собранная  в кучу без какого-то ни было правильного строения.

 

 

Мы, которые не солипсисты, верим, что другие люди существуют. Ну не удивительно ли совпадение, – а оно должно быть удивительным для всех, кто сомневается в существовании внешнего мира, – что все люди видят в существенных чертах один и тот же фанерон? Мы прогуливаемся по одним и тем же улицам одних и тех же городов. Мы обнаруживаем дома на одних и тех же местах. Два человека видят в телескоп одну и ту же галактику. Более того, они усматривают в ней одну и ту же спиралевидную структуру. Гипотеза о существовании внешнего мира, который не зависит от человеческого сознания и сотворен из чего-то, несомненно полезна и подтверждается многовековым опытом. Без преувеличения можно сказать, что эта гипотеза подтверждается лучше, чем какая бы то ни была иная эмпирическая гипотеза. Она настолько полезна, что в ней почти невозможно усомниться, так что сомневаются в ней лишь сумасшедшие и профессиональные метафизики.

 

 

вот так. Сумасшедшие и метафизики. Теорию нашу не принимаешь - значит  мозги съехали.

 

А почему это несолипсисты думают, что ангажированная публика чем-то обделена или должна быть обделенной?, что  у этих людей отняли волю, отключили мозги и всякий порыв к свободомыслию. Они же не марионетки, в конце концов. Почему не допускать мысль о том, что эти люди появляются в нашей жизни не просто так, а с определенной задачей. Случайных встреч не бывает, всё предопределено..нас не так учили?..два человека должны увидеть  в телескоп одно и то же, это объяснимо. Я и мой товарищ. Он стоит рядом, смотрим в одном направлении., мы  с ним одного биологического вида. Он присутствует  в моей жизни, следовательно подчиняется закону гравитации, и др. физическим законам,.. причинно-следственные связи для него так же актуальны, как и для меня. Вот если бы я увидела  звезды,  а он калоши, это, пожалуй, вызвало бы подозрение.

[Эда F]

«Быть – значит быть воспринимаемым»  (Беркли).

 

Я не поддерживаю доведенный до крайних выводов субъективный идеализм, но доктрину солипсизма полностью отрицать не могу. Я вижу небо над головой. Следовательно небо есть. Я не вижу планет, космических тел.., утверждать, что их нет, тоже не получается. Об их присутствии знает  цивилизация, составным элементом которой  я являюсь.  т.е. у меня есть информация, значит, есть и объект, хоть  для меня не представляется возможным проверить правдоподобность инфо. О наличии Бога тоже есть информация, которой приходится верить, и это, заметьте, объект неосязаемый, и никто не фоткал вроде.. и прямых доказательств тоже нет.  Есть люди, которые его бытность ощущают, а есть люди, которые не могут. Не знаю даже кому больше повезло..

 

Есть ли другие галактики? Есть ли где еще разумная жизнь во вселенной?  Мы только догадываемся о возможной нетелесной форме существования. Не контактировали, никакими фактами/знаниями не вооружены.  Наши предположения делают возможность внеземных  форм жизни малость реальным. Возможно и есть. А теперь предположим, есть нечто такое, о чем мы даже и не догадываемся.  Мы можем допускать идею пусть даже о гипотетическом существовании Нечто, которому даже  характеристику придумать затрудняемся?..

 

Значит, нет его и быть не может, потому как вне досягаемости, даже ментальной, абсолютно.

 

***

 

А  что, если рассмотреть идею множественности – наслоения «индивидуальных историй»?.  Солипсизм то, что вивекой диктуется,  у каждого  в частности. Кто-то углубляется, кто-то нет.

 

Мне, как человеку впитавшему мировоззрение  кармистов с его  универсальностью, логичностью и правдоподобностью, не получается верить в случайности. Вернее, допускаются случайности, но их процент по отношению  к закономерностям ничтожно мал. Мы все подчинены определенным законам, это неписаные законы. За нами наблюдает «Большой Брат», как в антиутопии Оруэлла. У каждого свои репертуар, сцена и публика. Ты  в моей жизни, я в твоей. – это стыки  миров. Когда-то читала рассказ про бытие. Автор так сочно описал всё… темную комнату, хаос, все двигаются по кругу, каждый раз кого-то одного вызывают, он уходит и не возвращается более..

 

«Мир – большой театр. Мы – актеры. Каждый играет свою партию.» не этому ли нас учили религии?, не о тленности ли мира говорили просвещенные? На подобном благоприятном фоне и расцвел  солипсизм. Что удивительного?

[Эда F]

Кен Уилбер .   Одиночество на духовном пути.

 

все вокруг – просто проекция вас самих…..переход из момента в момент.

(пож-та, проигнорируйте задний план. Он там  только лишь потому, чтоб испортить впечатление от услышанного. сублиминальный месседж типа..)

 

Уилбер чем-то напоминает Хидашели. Слушала др.записи, об интегральных женщинах и пр.

 

Винить за все свои проблемы др. людей (безотносительно пола), которые не так интегральны..

Классический вопрос инь/янь. Как правило, если женщина представляет больше энергии янь, это раздражает мужчин.

 

 

[Эда F]

Жизнь, конечно, не удалась,  а в остальном все нормально.

 

Разве принцип релятивизма не является достаточным фактом подтверждения объективного идеализма? Всё относительно.

 

Мать думает: доче моей не повезло в жизни..эх..

Дочь так не думает, она счастлива, даже в своем невезении. Но о своем сыне у нее такие же мысли, какие были  у ее мамы: не повезло бедному…

Сын ее др.мнения о своей жизни. Он доволен,  в принципе. Но вот о своем чаде тревожится: несчастлив…

Ничего подобного, счастливее этого дитя никого нет. Он - даун. И даже не подозревает о своих  проблемах. , вряд ли его голову посетят мысли по поводу сломанной судьбы своего отпрыска., его у последнего из могикан не будет вовсе.

Круг замкнулся на нем.

 

Герибедир ки, нисбилийи  белэ гырылмалар сахлайыр. Душунурсен ки, тек нисбилийи  йох..

[Эда F]

Вот, пожалуй то, что  я хотела хоть как-то облечь  в слова, …. в представлении Дж.Беркли: (хоть его доктрина и именуется как субъективный идеализм.)

 

 

У нас нет чувственного восприятия материи как таковой. Мы воспринимаем лишь отдельные вещи и каждое из этих восприятий есть сумма отдельных ощущений или "идей", "мы видим отдельные цвета, а не окрашенную материю"... Не может быть и общей отвлеченной идеи о материи и пространстве. Слово становится общим не потому, что оно есть знак отвлеченной общей идеи, а потому, что оно способно быть знаком многих частных идей. Ум человека может образовывать общую идею о вещи, но не общую отвлеченную идею. Отвлеченная идея материи не может прибавить к свойствам вещей ни одного свойства сверх тех, которые открываются в них в ощущении. Учение это - субъективный идеализм. Признается существование лишь человеческого сознания, в котором Беркли различает идеи и души. Идеи - это воспринимаемые нами субъект качества. Души - воспринимающие, деятельные нематериальные субъекты духовной деятельности. Идеи - пассивны; это лишь состояния. Души же активны. Беркли пытается доказать, что вещи возникают благодаря восприятию и исчезают, когда прекращается восприятие. Беркли пытается избежать солипсизма, т.е. вывода о том, что существует лишь один воспринимающий субъект. Он утверждает, что субъект существует в мире не один. Вещь, которую перестал воспринимать один субъект может быть воспринята другими. Но даже если бы все субъекты исчезли, вещи не превратились бы в ничто. Они продолжили бы существовать как сумма идей в уме Бога. Бог не может исчезнуть. Поэтому не может исчезнуть и весь сотворенный им мир. Бог вкладывает в сознание отдельных субъектов содержание ощущений. - Это уже шаг по направлению к объективному идеализму. Цель науки есть научиться понимать язык творца, а не притязать на объяснение явления телесными причинами.

[Эда F]