Ordan-burdan

[A...]

Думаем, что хотим, а в действительности не хотим. Мечтать не значит хотеть.

 

 

не,не согласна ..

 

хотим,но не так как получается...

вернее хотим не зная что принесет нам наша хотелка и во благо ли наши хотения....

 

кто обладает информацией обладает миром мясяляси.. 

Изменено 25 апреля, 2016 пользователем A...

[Эда F]

 

вернее хотим не зная что принесет нам наша хотелка и во благо ли наши хотения....

 

 

да. мы не можем знать, а нужно ли нам то, за что усердно цепляемся. То же относится ко всему плохому (..на взгляд простого обывателя) Может и не плохо вовсе... может  как раз и отработать надо кое-что.

[Эда F]

                                                     сходство

 

2rene-gruau.jpg IMG_0266 229 7 009.jpg

 

фото свое удалила. 

мы  с этой тетей  дамой похожи как-то

[A...]

да ,скулы,овал лица ...

[Эда F]

да ,скулы,овал лица ...

угу

[Эда F]

Dünən ordaydım

 

 

 

Hər şey eynən qoyub getdiyiniz kimiydi. Hündür tavanla boy tutuşduran, keçən əsrin dəbinə uyğun ağ rənglənmiş bənd qapısı, köhnə pəncərə taxtaları, divar içi dolablar, üzü soyulmuş qədim servant, ayaq lingi ilə hərəkətə gətirilən Zinger (Singer) tikiş maşını, küncdə sanki incik dayanmış, insan barmaqlarının təmasına həsrət Petrof pianosu, onun böyrünə söykədilmiş nar ağacından olan nazik yunçırpan çubuq, şüşəsinin kirindən içindəki bilinməyən kitab rəfləri, aralanmış döşəmə taxtaları, hətta taxtabitilər də həmənki idi. Bir tək pişik təzəydi burda, bu əsrin pişiyi idi, kompyuter əsrinin, kompyuterdən xəbəri olmasa da. Hərdən pəncərənin deşik torundan içəri keçib laxlayan, sınıq qıçlı stolun üstündə durar, boğazını uzadıb havanı iylər, iylər, dönüb elə həmən cırıq yerdən də sivişib gedərdi. Yerə atılıb xatirələri tapdalamaq istəməzdi pişik. Havaya çıxardı, müasirliklə bu boyağı tökülmüş köhnəliyi müqayisə etmək üçün çıxardı. Yaşadığına inanmaq üçün. O da qorxardı, bu toz damında çox qalmazdı. Qorxardı toz onu da basar, ilişib qalar burda, bu piano kimi, masa kimi, kitablar kimi, külqabı kimi.

 

Burdakı ölü sükutu pozmaq hüququ yalnız pişiyin idi. Onun nəfəsindən ehtizaza gələn durğun hava otağı oyatmaq istəyirdi sanki illər yuxusundan. Amma  “zamana ancaq yuxu ilə qalib gəlmək olar”  şüarına sadiq qalan otaq ayılmırdı ki, ayılmırdı.., və bu titrək tərpənişi çöldəki müasirliyin pişik cildli elçisində təzahür tapan qısqanclıq paroksizmi sanırdı.

 

Burda elə qatı toz dumanı vardı ki, söyləyəcəyin sözlər asılı qala bilərdi otağın ortasından, sonra da hörümçək torlarında ekvilibrist ləngəri vura-vura çökərdi evin künclərinə. Xatirələr hücum çəkərdi adamın üstünə, gözünə girər, ordan yaş çıxarmayınca əl çəkməzdi. Fikirləşməyə qoymazdılar, fikirlərini elə beyin qabığının qırışlarında doğulduğu andaca boğub basdırardılar. Burda ancaq xatırlamaq olardı,...keçmiş adlı dalınca uzanan relsləri də artıq çoxdan çürümüş qatarı,... fikir yürütmək olmazdı.

 

Bu məkanın təmizliyə ehtiyacı yox idi. Köhnəlik qoxusu və nəmiş yuyub silirdi divarları hər gün. İndi buranın daimi sakinləri otağın künclərini torlarıyla nişanlayıb öz şəxsi mülkiyyəti elan etmiş hörümçəklər və döşəmənin aralanmış taxtaları üzərindən süvari qoşununu çəkən, insan qanına susamış taxtabitilər idi.

 

Qəribə pəncərələri vardı otağın. Nə evdən baxanda bayır, nə bayırdan evin içi görünərdi. Çünki nə bu tərəfin, nə o tərəfin bir-birində maraqları yox idi. Keçmiş adlı muzeyin eksponatıydı bu mənzil və dişarı üçün o qədər mənasızdı ki, pəncərələri şüşəsiz olsaydı belə külək sirayət etməzdi içəri, eləcə pəncərə taxtalarını yalayıb gedərdi.

 

Zamana üç parodiya gözə dəyirdi burda. Biri dəhlizdəki, üstündə yorğan-döşək məfrəşi olan köhnə dolabdan asılmış, gözətçi rolunu oynayan şinel idi.  Dolab giriş qapısı ilə üzbəüz yerləşdiyindən və bir neçə lay taxtası sınıb düşdüyündən otağa qədəm basan birinci şineli görər, xoflanardı. O qədər köhnə idi ki, elə bil əl vursan, param-parça olub töküləcəkdi. Digəri – mənzilin ən görkəmli yerinə, kitab rəfinin üstünə qoyulmuş saxsı xoruz idi. Saxsı və yaralı xoruz. Əvvəllər, bu evin dəcəl uşaqlarla dolu vaxtında dəfələrlə yerə salıb sındırmışdılar onu və hər dəfə də qəlpələrini yapışqanla bənd edib ehmalca əvvəlki yerinə qoymuşdular ki, böyüklər duyuq düşməsin. Ta  üçüncüsü - ədəb-ərkanla pianonun üstündə əyləşib, qısa, dama-dama şalvarından çıxmış ayaqlarını qabağına uzadıb cütləmiş təlxək idi. Bəlkə də zəhləsini tökmüşdü artıq orda oturmaq, ya bəlkə də razıydı halından – bunu demək çətin idi, hər halda ətrafına yığılmış 3-5 xırda suvenirin və nəfis, qırıq şamdanın fonunda çox iri və yöndəmsiz görünürdü. Əski-üsküdən qayrılmışdı, muncuqdan olan gözlərinin birini vurub çıxartsalar da çox şey görürdü. Təlxək estafetlə atadan övlada ötürüldüyündən, yaşını bilən yox idi.

 

Hər şey eynən elə idi., qoyub getdiyiniz kimi. Sınıq çərçivələrdəki saralmış fotolar da, divardan asılmış, bir-birinə qətiyyən uyğun gəlməyən şəkillər, çekanka... həmənki idi, eynən keçən əsrin ortalarındakı kimi. Vaxt uyuşmayan əşyaların rəngini soldura-soldura uyuşdurmuşdu bir-birinə., indi burda hər şey bir rəngdə idi – solğun.

 

Sonuncu sahibəsini çoxdan yola salmışdı bu ev və özünə söz vermişdi: ondan sonra daha qurban verməyəcək. Və içindəkiləri uyutmuşdu. Hər şey yuxu pərdəsi altında idi. Vaxt sağollaşıb köçmüşdü burdan.

 

Burda bir vaxtlar kişilər nərd atardılar. O nərdin səsini divarlar yadında saxlamışdı. İndi o nərd atanların biri rəfdə dayanmışdı, bir qırıq kağız parçasının üzərində. O da saralmışdı ki, ətrafdakılardan seçilməsin. Sağ vaxtlarındakı diqqət çəkməmək şakəri indi də tərk etməmişdi onu.. Bir nənə də ayaqlarını altına yığıb küncdə oturar, yerə atdığı palazın üstünə yuxayayanını qoyub xəmir yayar, düşbərə bükərdi o vaxtlar. Qonşu qadınlar başına yığışıb ona kömək edərdi, nəvələri də bir-birini qova-qova otaq boyu qaçar, xörəyin bişməyini gözləyərdilər. Palaz dururdu və deyəsən keçən əsrin düşbərəsinin iyi hələ də canındaydı palazın. Dəhlizdə, sınıq nənni ilə yanaşı qoyulmuş oxlov, fiqurlu dəstəkləri olan qədimi, dəmkeşli Tula samovarı və həvəngdəstə də keçmişlərə şahidlik etməkdə idi. İstisi çoxdan alınmış soba da o günləri, o soyuq qış gecələrində bütöv bir külfəti ətrafına yığıb qızındırdığını çox yaxşı xatırlayırdı. Əşyalar insanlar kimi huşsuz və vəfasız deyil ki...

 

Köhnə Bakı məhləsindəki köhnə həyət-baca, suvağı tökülmüş dam-daş. Hər şey eynən o cürdü. Heç nə dəyişməmişdi. Burdakı cazibə qüvvəsinə bəlkə Yerin qravitasiyası həsəd aparardı, çünki burda heç kəs və heç nə unudulmamışdı, sadəcə xatirələrə köçmüşdü.

 

Burası bir vaxtlar kiminsə fəxrlə “ata mülkü” adlandırdığı yer, indi xatirə dəftəriydi.., nəyi ki, mələklər qanadlarıyla vərəqləyirdi. Vərəqləyə-vərəqləyə də uğunub gedirdilər. O qədər şad-xürrəmlik vardı ki o səhifələrdə..

 

Bu otaq nisgil də, həsrət də, naxoşluq, qəm-kədər, göz yaşları da görmüşdü. Amma insanların həyat sevgisi, nikbinlik və xeyirxahlığı əritmişdi o pis günləri. Əritmişdi və ondandır ki, o pisliklər “xatirə dəftərində” əks olunmamışdı.

 

Burda hər şey susmağı sükunətdən öyrənmişdi. Sükunətsə susurdu ona görə ki, qorxurdu danışsa köhnə divarlar uçub dağılar , bir ev xatirə qalar uçqunun altında. Elə tavan da çökərdi çoxdan, o da xatirələri öz altına qərq etməyi qıymadığından zamana duruş gətirib dayanmışdı.

 

Hər şey eynən sizin qoyduğunuz kimiydi, illər-aylar.. Vallah, elə bil heç siz keçməmisiz o məkanın üstündən, adlamamısız, əsməmisiz. Bir tək sarı solğunluqda vardız. O əşyalar da köhnəlikdən saralmamışdı, həsrətdən saralmışdı. O insanların, o təmizliyin, o kasıb dəbdəbənin, o xeyirxah saflığın həsrətindən. Süpürgə görməyən, təmir bilməyən, sonuncu sahibəsindən sonra insan ayağı dəyməyən otaqların tozlu tutqun nəfəsi pıçıldadı mənə ki, inanma heç şeyə, vaxt deyilən bir şey yoxdur, bir yaşamaq var, bir də yorulmaq. Yorulmadınsa yaşayırsan.

 

 

 

[Эда F]

[Эда F]

[Эда F]

Свадьба. Аллах мубарек елесин!

 

(жених-англичанин знакомится с родственниками невесты)

Изменено 6 мая, 2016 пользователем Эда F

[Эда F]

- Что это было?

- Это голос природы, брат, голос природы...

[Эда F]

эээ, хочу таких родственников

[Эда F]

(Köhnə yazılarımdan)

 

 

 

 

bu bir məktub.   Külək onunla bəhsəbəhs gedən bir qatara boz sifətini göstərməkçün bunu pəncərəsindən almış, içində ciddi bir ağırlıq - ölüm himni, dövlət sirri, insurgent planı olmadığına əmin olandan sonra çöl boyu qovub yaxınlıqdakı durğun sulu ğölməçədə boğmaq istəmiş, di gəl elə kağızın içindəki ciddiyə alınmayacaq qədər bəsit yüngüllük onun sularda qətlinə imkan verməmiş, sahilboyu çəpər yaradan qamışların boyu təni qaçırdaraq, ucu günəş tumarından saralmış uzun yarpaqlara  ilişdirib salamat saxlamışdı. 

 

 

 

 

 

Yarımçıq deyil, sən onu bura qədər oxudun...

İstərsənmi dönmək o boş qalmış həbsxanana?

 

 

 

Cavab almayacam məktubuma.. sən mənə yazmayacaqsan. Mən cavab alırmış kimi davam edəcəm, sənin də əvəzinə mən yazacam, özüm-özümə... bunun bir yaxşı cəhəti olacaq – xoşlamadığım şeyləri  eşitməyəcəm.

 

Beləcə əks qütblərdən aramızdakı o uzaq məsafəni biçə-biçə bir-birimizə doğru hərəkət edəcəyik. Mən istəyərək, sən istəmədən. Görüş nöqtəmiz sözümüzün bitdiyi yer olacaq. Onda birdəfəlik ayrılacağıq.., hərə öz qütbünə. Yenə də mən istəyərək, sən istəmədən. Mən arxama baxmadan gedəcəm.

 

... belə yaxşıdı...istədiyinin cazibəsi ona çatana qədərdi., çatınca kəsərini itirər, adiləşib bayağı həyat hadisəsinə çevrilər. İstədiyim dünyamın cilasıdır, onun gözümün qabağında boyatlaşmasına imkan verə bilmərəm.  Sən bütün gözəlliklərin eybəcərlikdən yoğrulduğunu, gündüzün gecəsi, ağın qarası olduğunu isbatlamaga çalışarsan, mən dərisini soyub anatomiyasına varmadan gözəllikdən həzz almağı üstün tutaram. Sən əlçatmazlıqları öz yüksəkliyinə endirməklə onlara çatmağa can atarsan, mən öz yamaclarımdan o zirvələrə yüksəlməyi tərcih edərəm.  Sən heç səntirləməzsən də,  sənin getməz olduğun yol qısa olar, mənsə on dəfə yıxılıb qalxaram, ölüb-dirilərəm, mənim yolum uzaq olar. İstehzalı gülüşünə, tikanlı atmacalarına baş qoşmaram. Hə, bir də,... sən müqəddəs sözünü bilməmisən nədi...

 

... belə yaxşıdı...  status quo. hər şey olduğu kimi qalacaq.  Məşhurlardan sitatlarla bəzəyərdim, təsbiti parıltılı olsun deyə. Amma sən onda məktubumu elə bu yerdə aparıb “zibil qabına” atacaqsan., ona görə yazmıram.

 

Ax, salamlaşmaq yadımdan çıxdı. Üzürlü sayarsan, birinci dəfə deyil ki..

 

Ünvanını bilmirəm, heç əvvəllər də bilmirdim. Amma səninçün nəzərdə tutulan ancaq sənə çatır, üstündə istərsən  lap “Saturn” yaz. Cazibə.. Bu məktubun sətirlərində yad gözlər sürüşməyəcək, bir tək sən oxuyacaqsan onu.

 

......

 

Özümə söz vermişdim, sənə daha yazmayacağam,bir sətir də, bir söz də. Zatən yazacaqlarımın hamısını təhvil vermişdim kağıza. Deyəcəklərimi külək dodağımdan oğurlayıb qulaqlarına doldurmuşdu.., bir şey qalmamışdı. O vaxtdan çox gəzdim ürəyimin boş qalmış kameralarını, isti hənirti axtardım, soyuq qapımı döyəndə bürünəcəkdim. Tapmadım ki... rast gəldiyim dəmir barmaqlıq və paslı qıfıllar oldu. Onlara gülməyim gəlirdi, bilirsən?... kimi və nəyi qoruyurdular? boşluğumu?

 

İndi bu xəyanətkar barmaqlarıma baxıram. Əhdə vəfa çıxmayan satqınlara.... və onlarçun cəza düşünürəm.

 

Bax  yaza bilərdim ki, sən gəlib onları görməyəcəksən. Yox, belə: Sən gəlib onları əvvəlki kimi görməyəcəksən. O görünüşdə, sağ-salamat, uzun, şümşad, soyuq. Onları əzablara məruz qoyacam ki, daha sənin isti nəfəsinə can atmasınlar, sinəndə gəzişib cod çal saçlarında itməsinlər. Mən bunları səni sarsıtmaq məqsədilə yaza bilərdim. Amma yazmıram.  Sən sarsılanlardan deyilsən, onsuz da inanmayacaqsan.

 

....hər halda o vaxt belə idin, müşkül məsələydi səni nəyəsə inandırmaq.

 

Yəqin yenə əvvəlki əzmkarlıqla, vüqarla addımlayırsan həyat yollarında. Yanımdaymışsan kimi görürəm səni. Bax o özündənrazı, xudpəsənd, qürurlu, yaxasıaçıq paltosu küləkdə yellənən adam sənsən. Hər şey də yaxşıdır, yerli-yerində.....sənin həyatında həmişə hər şey yerində olub.

 

Uğurlarına əvvəl sevinərdim, indi sevinmirəm.  Onların sevincini indi mənlə bölüşmədiyindən deyil, düşünmə. O uğurların qazanılmasında payımın olmamasındandır.

 

..... nə yazım?....

 

Bu günlərdə öyrənmişəm ki, küncüt sezammış, yəni sim-sim.

 

...daha nə?...

 

Səninlə getdiyimiz parkda “bizimki” dediyin ağac yadında? Sonra tez-tez gedirdim ora. Sənə demək istədiklərimi ona deyirdim. Heç nə....qurudu o ağac... Sənə desəydim bəs?.. Hərdən xatırla o ağacı, xilaskarını..

 

Mənə həmişə gül gətirərdin. O vaxt gizlədirdim, indi deyim biləsən. Güllərdən zəhləm gedir. Sadəcə səndə yaratdığım  əsl qadın obrazını laxlatmamaqçun demirdim.

 

Bəlkə o vaxt hər şeyi desəydim, sənin həqiqətindən nə qədər uzaq olduğumu görüb zamanında soyuyardın məndən, bu qədər acılar çəkməzdin. Mən danışmaq lazım olan çox yerdə susur, susmalı olduğum zamanlarsa danışırdım. Mən hər şeyi alt-üst, baş-ayaq, tərsə-məssəb edirdim. İndi arxadan atılıb topuğuna dəyən daşlarçun dara çəkmə, buyam.

 

Mən bilirsənmi nəyə məəttəl idim? Qoy soruşum, olsun bir də görüşmədik, üz üzdən utanmadı.. Sən baxışlarındakı o laqeydliyi və insanı dəlib keçən itiliyi necə bir araya sığışdıra bilirdin? Mən onda səni öldürmək istəyirdim buna görə., indi isə məhz o baxışı gəzirəm...., çılğın, dəli, atəşli yox, o soyuq dinməzliyi. Məhz baxışını, özün lazım deyilsən. (hər dəfə “bağışla” yazmayacağam. Hər diksindiyin yerdə o bağışla sözünü mexaniki oxu. İndi yanımda deyilsən, ona görə qəti əsirgəmirəm səndən bu sözü).

 

......bir az deyəsən quru alınır, bir az soyuq... Ama eyb etməz, sən məni əvvəlki istiliyimdə görəcəksən, bilirəm, elə tanımışdın.

 

İllər öncə yazsaydım bu məktubu,  “hər eşitdiyim maşın siqnalını səninki bilib qanrılıram”,  “hər telefon zənginin səndən olduğunu düşünürəm”,  “səslər içində səsini, üzlər içində üzünü, əl verib görüşəndə ovuclarının istisini axtarıram” və s. və il. yazardım. İndi, illərdən sonra yəni, yazmıram. Axtarmıram axı., nə istini, nə səsini., nə də yanımdan ötən maşınlarda axtarıram səni. O maşınlardakı hamısı yaddı.. Bir tək baxışlarını istərdim, o soyuqluğu bir də hiss etmək..

 

Bir hadisə oldu bu günlərdə. Avtobusdaydım, yeniyetmə bir qız əyləşmişdi qabaq oturacaqda, qulağında qulaqlıq. Pəncərənin tərli şüşəsinə nəsə yazırdı nərmənazik barmağıyla. Diqqətlə baxanda sənin adını gördüm. Dayanacaqda düşəndə heç silmədi də. Adın qaldı orda. Damcılar sürüşürdü hərflərdən pəncərə aşağı, adın sanki ağlayırdı. Tutdu məni, bilirsən?...istəmirdim yad barmaqlarının təmasıyla isminin bu cür ağlamağını.. istəmirdim.. Can atırdım o pəncərəyə, çatıb silərəm deyə. Ancaq onu görürdüm, başqa heç nə. Alınmadı, insan kütləsi məni çölə atdı. Bir avtobus adam oxudu adını pəncərədə... O mənasız əyriş-üyrüş hərflərin yaratdığı bir dünya mənanın hələ də gözümdə ölmədiyini, məndə qısqanclıq alovlandırdığını duymaq  gözlənilməz idi məniçün.

 

bu arada... adının baş hərfini silmişəm əlifbamdan. O hərflə başlayan sözləri də çıxartmışam leksikonumdan. (səni belə unuduram). Söz ehtiyatım kəskin azalıb indi.,  onlar çoxluq təşkil edirmiş.. İndi heç bir şey ifadə etməyən sözlərlə sönük cümlələr qurub, ağ-qara səssiz sənsizliyə süni dəyər qatmaqdayam. Soruşmazsan alınırmı?..

 

Havanı hiss etmisənmi heç? Yox? Mən hiss edirəm indi.  Hava da varmış, o boş heçnələrdən ibarət deyilmiş. Əl atıb tuta da bilərəm hətta. Sonuncu kəşflərimdəndir bu. Yəni üz-üzə dayansaq aramızda bir üçüncü də olacaq – hava. Tək, baş-başa qalmağımız mümkünsüz bir şey. Mən sənin tərli şüşədəki adını qısqandığım tək sən də məni sən gedəli qucağında, qollarında, dizlərinin üstündə saxlayan, bir an buraxmayan havaya qısqana bilərsən. Daim yanımdadır, daim onunlayam. (burda bağışla kəlməsini bir də oxu).

 

Səninlə sağollaşmıram, salamlaşmamışdım da. Çox uzun yazmaq istəmirəm, sənin onsuz da hövsələn çatmır məktubu sona qədər oxumağa, mənsə uzunçuyam, sözüm tükənməz bitməz. Əsas bu deyil, əsas odu ki, nə demək istədiyimi elə ilk üç sözümdən alırsan, sonrakı təfsilat yorur səni, özündən çıxarır. Heyif, yanımda deyilsən..., əsəbiləşdirərdim yoxsa....

 

Burda kəsirəm. Səninçün burda kəsirəm, özümçün davam edəcəm. Bir şeyi də deyim. Məktubuma yarımçıq namə adını qoyma. Yarımçıq deyil, sən onu bura qədər oxudun. Nə vaxt ki ardını bilməyə ehtiyac duydun, öz doğma həbsxanana – ürəyimdəki boş kamerana dönmək istədin, diqqətlə bax son sözlərdən sonrakı boşluğa. Orda bir şeylər tapacaqsan.. görəcəksən.. ağ mürəkkəblə yazılıb... sən bax... diqqətlə... gözlərin yorulunca bax... görünəcək... oxumaq istəyin qaraldacaq mürəkkəbi..

Изменено 13 мая, 2016 пользователем Эда F

[Эда F]

[Эда F]

Севэнлэрчюн

 

 

 

 

[Эда F]

Ayla Çelik söylüyor.

Yine seni sevmekten başka,
Hiçbir şey yapmadım bugün,
Eni konu çaldı telefonlarım,
Boş ver bakmadım bugün.

Ne gazete okudum ne de bi haber,
Derdi yasakladım bugün,
Kaç öpücük olmuş bilemezsin,
Aşkı yasakladım bugün,
Dün geceyle tam 3 ay 1 gün.
Dün geceyle tam 3 ay 1 gün.

Ben dünyanın en büyük aşığı olabilirim,
Ben koynunda 100 sene 1000 sene durabilirim,
Ben Leyla’ı Mecnun’u Ferhat’ı Aslı’yı,
Kerem’i bilmem ama,
Bağdat’ı iki gözüm kapalı bulabilirim!

[Maestro]

[Эда F]

Göl sahilindəki tənha ev

 

 

 

 

Neçə gün idi ki, evdə idi, işə getmirdi, gedə bilmirdi. Xroniki mərəz yenə sifətini bozartmışdı onun üçün. Pəhrizinimi pozmuşdu? Yox əşşi, o elə ömür-billah pəhrizdə idi. Kim idi onun üçün dadlı-ləziz təamlar hazırlayan?..

 

İşi çətin deyildi, kontorda işləyirdi, kargüzarlıqla başını dolandırırdı. Qəsəbədə yaşayırdı, düz gölün kənarında. Yaşadığı bina qəsəbənin digər evlərindən bir qədər aralı idi. Özü kimi evi də tənha idi, uzaq düşmüşdü qələbəlikdən. Amma buralar çox sakit idi deyə xoşuna gəlirdi. İşə şəhərə daşınırdı hər gün. Yaşı olardı ortadan bir az yuxarı, qocadan bir az aşağı.

 

Tək yaşayırdı. Amma təkliyi onu elə də sıxmırdı. Həyatı olduğu kimi qəbul edirdi, yəni yaş (çiy).

 

Qonaq-filan olmazdı evində. Bu məkanda canlılardan bir özüydü, bir dibçək gülü, bir də sırtıq milçəklər.

 

Nadir hallarda xəstələnərdi. Xəstələnəndə öldü-qaldı mücadiləsinə çıxardı., ölüm yatağına düşüb, “bir də qalxmam” deyərdi.

 

İndi də xəstə yatırdı. Hərarət və aclıq da onu taqətdən salmışdı. Bir də səhər ertədən başlayan taxikardiya yaman qorxulu gəlirdi ona. Həmişə belə öləzi-gərgin məqamlarda başını bulayıb fikirləşərdi: “Gərək qovmayaydım onu (O – xanımı demək idi, özü yanında olmadığı üçün adını da dilinə gətirməzdi ki, tez unutsun). İndiki günümdə karıma gələrdi.., yanımda olardı.., əlimdən tutardı., heyif...” – daldan atılmış daş kimidir bu sonrakı peşmançılıq. Heç kəs qocalıb günlərin bir günü möhtaclıq duyğusu yaşayacağına inanmır axı..

 

Belə-belə fikirlərlə əlini alnına atdı. Alnının hərarəti yandırdı ovcunu. Qorxudan ürəyi daha şiddətlə çabalamağa başladı. Başa düşdü ki, bu həna o hənalardan deyil, adi soyuqdəyməyə oxşamır bu, pis qurtara bilər onun üçün. Ağzı qupquru qurumuşdu, dilini güclə hərəkət etdirirdi, ətrafları isə bumbuz idi. Həkim çağırmaq lazım idi. İstədi qalxıb təcili yardıma zəng vursun. Telefon o biri otaqda idi, ora getmək var idi. Getmək nədi, heç sürünə də bilməzdi. Başını yastıqdan qaldıran kimi gözləri qaranlıq gətirir, ürəyi bulanırdı.

 

Sakitləşməyə çalışdı. Halsız idi, amma yatmağa da qorxurdu yüksək temperaturla. Çırpınan ürəyi onsuz da qoymayacaqdı yata... Daxilindəki qorxunu qovmaqla məşğul idi ki, qəribə bir şey hiss etməyə başladı: ətrafında nə vardısa, hamısını qırmızı işıqda görürdü..

 

Yenə həyat yoldaşı yadına düşdü. “Eh, hardasan?.. bir bilsəydin, sənə nə qədər ehtiyacım var...”  Çox süst idi və daxilindəki gərginlik anbaan artırdı. Zəifliyi və halsızlığı soyuqdəymə ilə aclığın ayağına yazdı, amma başındakı zindan ağırlığını heç nə ilə əlaqələndirə bilmirdi. Birdən beynində sanki boşalma baş verdi, kəllə qutusu qaynar məhlulla dolmağa başladı. Daha baş verənləri müşahidə və analiz etmək iqtidarında deyildi,...gözləri yumuldu.., uzaqlara aparıldı, çox uzaqlara..  Animi, müddətlimi oldu bu xaos, anlamadı. Minilərcə kvarklara parçalandı sanki, bölünüb yayıldı, səpələnib bir dünya boyda məchulluğa dönüşdü..., və bu möhtəşəm intişardan sonra yığılmanı, büzülmə, düyülməni yaşadı, bir nöqtəyə - yenidən tamlıq təşkil edən  bir varlığa., olumunu bir daha duydu. Əvvəlcə bu dəyişmədən müdhiş bir vəhşət bürüdü onu, özünü çarpayısında yox, qarşı divarda, evin yuxarı küncündə hiss etdi. Amma tamlığı ilə orda deyildi. Başqa bir “mən” də aşağıda, yataqda uzanmışdı, onun yatağında.., və bu “mən” eynən özü idi. Amma heç görəsi halı qalmamışdı., büzüşüb yumağa dönmüşdü. Bir müddət tavandan asılıb çarpayıdakı proyeksiyasına baxdı, varlığının form dəyişikliyi çox-çox qəribə gəldi ona.

 

“Ölmüşəm yəni?” – düşündü – “Ölüm buymuş? .. Allah rəhmət....” bitirə bilmədi.

 

Umsundu., ölümün  niyə ona bu qədər təsir etdiyini anlamadı, ələlxüsus da varlığını hələ də duyurdu, sadəcə başqaları üçün (o başqaları ki, həyatını çoxdan tərk etmişdilər) yox idi bu varlıq, özü üçünsə vardı.

 

“Gedib-gəlməyəcəyin ximerik (əlçatmaz) arzun idi  bir vaxtlar, noldu bəs? Nə səni bunca qorxudur?” – göydən asılmış  “mən”i söyləndi yenə də.

 

Bir şeyə təəssüfləndi ki, təcili yardıma zəng vura bilmədi, imkan tapmadı. Bəlkə gəlib onu qurtara bilərdilər. Bəlkə də yox.. hər halda çağırmalıydı.

 

Çarpayıya yaxınlaşıb, bədəninin üstündən asılıb qaldı. O burda bədəni ilə təkbətək qalmaqda olsun...

 

                                                                                 

 

                                                                          1-ci hissənin sonu

[Эда F]

[Эда F]

                                                                         2-ci hissə

 

Dörd bir tərəfi ağappaq mərmər döşənmiş zal. Divar boyu xüsusi pərakəndəlik nizamı ilə düzülmüş konvertşəkilli bralar (divar qəndili) işıq selini üçbucaq kəsiyində yuxarı və aşağı buraxmaqla otağın ciddi həndəsi quruluğunu və soyuq ofis anturajını daha da sərtləşdirir. Otaq çox geniş və ellipsvaridir. Dizaynı loft stilinə uyğun, bir tək iri pəncərələri çatmır, onları illyuminatorlar əvəzləyir, hardan ki, kosmosun sirli sonsuzluğunu görmək mümkündür.  İnteryer elementləri şüşə, plastir və metaldan hazırlanıb. Otağın tən ortasında  balıqqulağı labirintinə bənzər bir qurulu yerləşdirilib,  siqnaltutucu cihazı xatırladır. Divara yaxın yerdə üstü müxtəlif cihaz və qurğularla dolu,  hündür ayaqlar üstə dayanmış nazik mizə bənzər nəsə də var. Önündə bar stulunu xatırladan oturacaq. Elə bu mizin yanında divardan  balaca bir lövhə asılıb, bomboş. Yalnız yaxınlaşıb önündə dayananda, orda yazılar görünməyə başlayır:  “Mən daim pisliklər istəyən, amma  yaxşılıqlar törədən böyük bir qüdrətin balaca hissəsiyəm.”. 

 

Qapı yoxdur. Döşəməni örtən kvadrat bölümlərin biri qalxır və burdan kabinəyə daxil olub, lift ilə  yüxarı/aşağı qatlara düşmək mümkün olur.

 

Və bu soyuqluq, ağ yeknəsəklikdə son dərəcə yöndəmsiz və qrotesk görünən  Çester sofası., açıq boz rəngli.  Və...və otağın sakinləri:  KonsTer  və  İnstEr.

 

Dolu vücudlu, cınaqlı, uzun bakenbardlı, sol qulağında nazik meyal halqa olan, bir qədər apatik,  bu -  KonsTerdir. Boyu güdə, sısqa, seyrək dişli, keçisaqqal, son dərəcə çevik, ötkəm – bu da İnstEr. Hər ikisi metal parıltılı kombinezonlarda, hər ikisinin gözləri soyuq şüşə parıltılı..

 

KonsTer gəmiyə yeni daxil olub, sofaya çökmüş və ayağını ayağının üstə aşırıb yarımmürgülü halda oturmuşdu. Monitor önündəki yoldaşı isə müxtəlif məkanlardan aldığı siqnallarla işləyir, aradabir əli altındakı onlarca qurğuya da nəzarət edirdi. Bir qədərdən sonra Koya tərəf dönüb alçaq səslə nəsə dedi. Ko gözünün birini açıb, ona cavab verdi.  İn eyni tonla tenə nəsə dedi. Ko ikinci gözünü də açdı  və monitora yaxinlaşdı. Bir yerdə nəyisə müzakirə etdilər. Beş dəqiqəmi, on dəqiqəmi, ..vaxtı ölçən olmadı., heç kimin ağlına da gəlmədi bu, çünki vaxt deyilən şey yox idi orda., və buna təəccüblənmək də həmçinin.., heç kimin ağlına gəlmədi., çünki adi bir şey idi.

 

Hər cür insani hiss, heyvani instinkt, və digər bu sıra bizə məlum meyarlardan xali 2 vücud.., 2 boz mələk...

 

 

 

Qəsəbə ilə şütüyən təcili yardım maşını filanıncı küçəni keçib, filanıncı evin qarşısında dayandı. Maşından 2 tibb işçisi düşdü, özləri ilə xərək götürüb, filan mənzilə qalxdılar. İrəlidə gedən bir qədər tosqun, şaqqalı, sol qulağı sırğalı,  arxada gələnsə qısaboy, keçisaqqal, dişləri seyrək, çevik birisi idi. Ünvana çatdılar. Qapının heç zəngini də basmadılar, bilirdilər ki, açan olmayacaq.  Rahatca bağlı qapıdan keçib, mənzilə daxil oldular. Tavandan asılmış ruh “gözlərini” bərəldib onlara baxırdı. Ağ xalatlılar onu əlbəttə ki, görürdülər, amma özlərini o yerə qoymurdular.  Onların biri masa arxasına keçib, çantasını açdı, kağızlarını çıxarıb, qeyd götürməyə hazırlaşdı. İkinci isə çarpayıdakı bədənə yaxınlaşıb, yarım dəqiqəlik müşahidə-müayinədən sonra xülasəsini verdi:

 

- Yaz, Ko. Nəbz, nəfəs itib. Soyuyub, kənar qıcıqlara heç bir reaksiya yoxdur. Pışık bəbəyi sindromu. Hemorragik insultdan keçinib. .....dolce vita..

 

- Bizlikdi. Tamam. Getdik, İn.

 

Daha çox danışmadılar, ölünü, ya xəstəni... ya  ölü xəstəni.., yox, xəstə ölünü xərəyə uzadıb özləri ilə apardılar.

 

Ruh isə maşının arxasınca uçaraq, dad-fəryad qoparırdı. “Məni hara aparırsız, oğrular!?... Mən ölmüşəm! Əl çəkin məndən!  Adamı adam kimi ölməyə də qoymurlar...!”

 

Ruh yolu yadda saxlamağa çalışırdı, qarşısına çıxan oriyentirləri əzbərləyirdi.

 

Budur, ağ-qəhvəyi frontonlu evlər bitdi. Xiyabanı da keçdilər. Kiçicik, tünd göy rəngli dəmir milləri olan hasarla dövrələnmiş məktəb binası, bank, poçt filialı, ailə institutu., sonra yarımçıq tikililər. Bədənini bu quldurlardan necə qurtarmağı düşünürdü ki, maşın bir darvazanın qarşısında dayandı. Darvazanı açıb onları həyətə saldılar. Maşından düşən tibb işçiləri – onun bayaqki qonaqları- bədəni qoyulmuş xərəyin hərəsi bir tərəfindən yapışdı, onu qəbul şöbəsinə apardılar. Qəbul şöbəsində bədəni böyük hörmət və ehtiramla qəbul edib lazımi sənədləşmə işinə başladılar. Ölüsünə bu cür isti və insani münasibətdən ruh əlbəttə ki, xoşallandı.., hətta ölməyinə peşman oldu. Gözlədiyinin əksi baş verirdi. Gözlədiyi oydu ki, onu da bütün başqa ölülər kimi çimizdirib kəfənləyib torpağa tapşıracaqlar. Xəstəxanaya aparılacağını heç ağlına belə gətirmirdi. Çox təəccüblənmişdi və işin ardını gözləyirdi.

 

Xərəyi liftə qoyub cərrahiyyə blokuna qaldırdılar. Bədən cərrahiyyə masasına köçürüldü və.... əməliyyata başlanıldı. Narkoz-filan, hər şey qaydasınca gedirdi. Bütün bunları müşahidə edən ruhun  “ağzı” açıla qalmışdı. Axı cəsəddə narkozla operasion aparmaq kimin ağlına gələrdi?.. “Macəralarım hətta öləndən sonra da  məni tərk etmir”  fikirləşən ruh özünə toxtaq verməyə başladı:  “Əşşi, nə edirlər etsinlər, daha bundan da pis olmayacaq ki...onsuz da ölmüşəm. Ən əsası odur ki, mən heç bir ağrı hiss etmirəm., yaxşı ki, narkoz yadlarından çıxmadı. Adımı ölü qoyub saymazyana hərəkət etmədilər. Sağ olsunlar.”  Ruh əlini qulağının dibinə qoyub,  tam etinasız halda bədənin üzərində havada üfüqi vəziyyətdə uzanmışdı. Öz həyatını həkimlərə etibar etmişdi. Birdən 4 tərəfindən əllər peyda olub,  qollarından, ayaqlarından, başından yapışıb onu aşağı dartmağa başladılar. Ruh çırpınır, sıyrınmağa çalışırdı. “Əl çəkin, buraxın, məlunlar! Aman! Öldürürlər! Kömək!”  deyə qışqırırdı. Amma əllər kəlbətin məngənəsində daraşmışdılar onun gözəgörünməz canına. Əlqərəz, qapazlaya-qapazlaya onu aparıb cərrah masasının üstündə ölüsayağı uzanmış bədənə soxuşdurdular. Bədən onu böyük məmnuniyyətlə qəbul etdi, heç qımıldanmadı da.., qəribsəmişdi..

                                                                       

 

 

                                                                                  2-ci hissənin sonu 

[Эда F]

[Эда F]

                                                                          3-cü hissə

 

Bu hadisədən bir neçə həftə ötdü. Xəstəxanadan çıxmışdı artıq, evdə idi. Özünü yaxşı hiss edirdi, hətta işə də gedirdi. Başına gələnlərin reallığına özünü inandırmaq istəyirdi də, istəmirdi də. Beyni bu mistik hadisəni qəbul edib üyüdə bilmirdi heç cür.

 

Bazar günü qərara aldı ki, həmən klinikaya getsin, bəlkə həkimlərdən kiminləsə görüşə bildi. Hadisəyə kiminsə aydınlıq gətirməsi ümüdi və ehtimalı ilə yola düşdü. Yolu yadında saxlamışdı. Həmən o oriyentirləri bir-bir ötürərək getdi. Az getdi, üz getdi, dərə-təpə düz getdi, gəlib yarımçıq tikililərin yanına çatdı. Klinika burda olmalı idi.  İri, bir neçə korpuslu xəstəxana geniş həyəti, hündür darvazası ilə çox gözəl xatirində idi. Amma heyhat! Burda düzlükdən savay heç nə görmədi. Düppədüz düzlük. Ora-bura zir-zibil tökmüşdülər, kərpic, taxta-şalban....tikanlıq.. bir-iki kol.. gözlərinə inanmadı. Bəs axı......?  Noldu bəs.....? Bəlkə səhv gəlmişəm? Yox, yol həmən yol idi, xəstəxana yoxa çıxmışdı. Bəlkə söküblər, onları harasa köçürüblər? Geri döndü, tikinti olan terə çatanda ayaq saxladı. Əl arabası ilə daş-çınqıl daşıyan fəhləni saxlayıb soruşdu:

 

- Qardaş, burda xəstəxana vardı, onu söküblər?

- Burda yəni harda?

- Bax burda, sizin böyrünüzdə - əli ilə göstərdi.

- Burda xəstəxana-zad olmayıb.

- Necə yəni olmayıb? Mən özüm orda əməliyyat olunmuşam.

- Havaxt?

- Elə bu yaxınlarda. Yəni bu bir neçə həftəyə o boyda binanı söküb qoydular yerə? Heç izi-tozy da qalmadı?

 

Fəhlə ona şübhə ilə baxıb söylədi:

 

- Biz burada 11 aydır ki, işləyirik. Bizim böyrümüz nədi, heç bu ətraflarda xəstəxana-filan olmayıb heç vaxt.

 

Əvvəl gördüklərinə inana bilmirdi, indi eşitdiklərinə inana bilmədi. Kor-peşman evə qayıtdı. Fikirləşdi ki, yəqin ağlı oynayır yavaş-yavaş... – hər halda belə açıqlama onu daim təqib edən cavabsız suallardan can qurtarmaq üçün yeganə vasitə idi.

 

Adamın başına daha nələr gəldiyi bizim üçün elə də maraqlı deyil. Onu həyatını yaşamaqda qoyub ayrılaq ondan.

 

 

 

Aymı keçdi, ilmi keşdi, çoxmu keçdi, azmı keçdi – fərq etməz, bizim üçün vaxt  önəmli və qiymətlidir, onlar üçünsə  bizlərin aldanıldığı illyuzion metronomdan qeyri bir şey deyil vaxt.

 

Məkan – elə həmən orası. O ofis-laboratoriyanı xatırladan ağ anturajlı ellipsvarı geniş otaq. Üz-üzə dayanmış 2 varlıq – 2 boz mələk. Biri digərinə baxıb göz vurur, digəri ona qımışır. Gözləri ilə enerji və info mübadiləsində. Beləcə söhbətləşirlər.  “Söhbəti”  bitirən tək biri yüngülcə o  birinin əlinə toxunub

 

- Gedəlim - deyir.

 

Sonra əyilib onun yerlə sürünən,  ucu nizə ucluğunu xatırladan quyruğunu qaldırıb, qurtaracağını dostunun döş cibinə dürtür, burnuna bir çırtma vurub

 

- Belə daha impozantsan – deyir.

 

 

 

Yer. Hansısa bir şəhərin hansısa bir küçəsi. Tam məchulluqdan bir ambulans peyda olur. Həyətlərdən birirnə dönüb dayanır. 2 ağxalatlı düşür, əllərində xərək. Biri gövdəli, dolu vücudlu, cınaqlı, sol qulağında sırğa,  digəri – alçaq boylu, sısqa, seyrək saçlı,  çevik.....

 

Amma qətiyyən tələsmirdilər. Adam ölmüşdü zira, plandan kənar. Onları burda bağlı qapı, tavandan asılmış ruh, xəstəxanada isə cərrahlar gözləyirdi. Başlarınınsa üstündən yalnız onların eşidə biləcəyi bir səs dalğalanirdı fəzaya:

 

“....... mən daim pisliklər istəyən, amma  yaxşılıqlar törədən böyük bir qüdrətin .....” 

[Эда F]

[Эда F]

Домашняя библиотека У.Эко  в Милане

 

Изменено 26 мая, 2016 пользователем Эда F

[Эда F]

Все люди приносят счастье, только одни - своим присутствием, другие - своим отсутствием.

[Эда F]

Если не можешь решить проблему, то найди себе новую..

[Эда F]

Короткие рассказы

 

 

Постельная история

— Осторожнее, детка, он заряжен, — сказал он, возвращаясь в спальню.

Ее спина опиралась на спинку кровати.

— Это для твоей жены?

— Нет. Это было бы рискованно. Я найму киллера.

— А если киллер — это я? Он ухмыльнулся.

— У кого же хватит ума нанять женщину для убийства мужчины?

Она облизнула губы и навела на него мушку.

— У твоей жены.

Джеффри Уитмор

 

 

Из тумана

Вдоль укутанной туманом дороги приближались звуки шагов, и Лин сжала сумочку. Из мрака появилась

Эмили. Как и Лин, она была проституткой.

— Подцепила кого? — спросила Лин.

— Так, было кое-что. А ты?

— Еще нет.

— Это все из-за Потрошителя, — вздохнула Эмили. — Кажется, весь Лондон боится Джека.

— На самом деле его зовут Жаклин, — сказала Лин, доставая из сумочки нож.

Курт Хоман

 

 

Однажды дождливой ночью

Дождь затянул завесой сельскую дорогу в Джорджии. Джоди вела угнанный грузовик. Ей пришлось резко

затормозить, чтобы не сбить голосовавшего человека в белой одежде. Он сел в кабину и прохрипел:

— Машина сломалась!

— Вы доктор?

— Точно.

— Из психушки? — спросила сбежавшая оттуда Джоди. Она не попала в тюрьму — присяжные признали

аффект.

— Да, — солгал убийца Вильям, сбежавший из тюрьмы.

Долорес Руп

 

[Эда F]

Я хочу сообщить о несчастном случае

«Селия, это ты во всем виновата. Ты найдешь мое вздувшееся тело в бассейне. Прощай. Умберто».

Она вышла из дому, держа в руке записку, и увидела меня, лежащего в воде лицом вниз, похожего на

гигантскую муху, попавшую в варенье.

Когда она бросилась спасать меня, и вспомнила, что не умеет плавать, я вышел из воды.

Заключенный 338412.

Том форд

 

 

Минди

— Проветримся, Минди?

— Нет, не надо, со мной все хорошо.

Пожилая женщина в машине попросила ее помочь.

— Дорогая, мой буксировочный трос лежит на заднем сиденье.

Минди никак не могла его найти.

— Вы уверены, что он должен быть тут?

Мужской голос ответил:

— Нет... но ты-то здесь.

Охранник никогда не замечал раньше парика цвета седины на пустой автостоянке.

Фил Нэш, Джо Хаббл

 

 

Клятва на крови

— Умеешь хранить тайну, Эм?

— Конечно.

— На крови поклянешься?

— Послушай, Тай...

— Ой, извините, доктор, я забыл. С тех пор, как ты закончил университет, ты считаешь себя гораздо круче

всех нас вместе взятых.

Эмметт вздохнул, протянул руку. Нож окрасился в красное. Они свели большие пальцы.

— Так что за секрет? На пол капала кровь.

— У меня СПИД, братец.

Джо Хаббл

 

 

 

[Эда F]

Ответная реакция

— Почему?!

— Все кончено, Энджела. .

— Я не могу без тебя!

— Так было раньше, — поправил ее Джордж.

— Я умру, если ты меня бросишь! Джордж погладил ее руку.

— Выживешь, дорогая. Я тебя знаю, скорее, ты... расцветешь.

Он поцеловал ее и вышел.

Всхлипывая, Энджела наблюдала, как он миновал официанта. Какой симпатичный! Куда она смотрела?

— Молодой человек! — несмело произнесла она.

Мери Бет Хеннеси

 

 

Рандеву

Зазвонил телефон.

— Алло, — прошептала она.

— Виктория, это я. Давай встретимся у причала в полночь.

— Хорошо, дорогой.

— И пожалуйста, не забудь захватить с собой бутылочку шампанского, — сказал он.

— Не забуду, дорогой. Я хочу быть с тобой сегодня ночью.

— Поторопись, мне некогда ждать! — сказал он и повесил трубку.

Она вздохнула, затем улыбнулась.

— Интересно, кто это, — сказала она.

Николь Веддл

 

 

Супер-вор

Монеты. Центы, пенни, сверкающие доллары. Проверяю кошельки, чищу карманы, осматриваю квартиры.

Все переходит из моих длинных пальцев в мои глубокие карманы.

Однажды влюбился. Это была девушка с роскошными формами. Я умолял ее остаться. Она проснулась

первой и выпотрошила меня дочиста. Ящики гривенников, мешки полтинников. Оставила записку.

«Милый, я коллекционер по жизни. Ничего не могу поделать».

Кэтрин Е. Макдональд

 

 

 

[Эда F]

Только сладкое

Марте нужен был секс, а не мороженое. Она весила 130 килограммов, поэтому, вздохнув, она закрыла меню.

Тощий мужчина заметил это и подошел к ней.

Он объяснил, что с тех пор, как спит один, он не может есть.

Она сказала, что с момента одиночества она все время хочет есть.

Они ушли вместе, сияя от предвкушения блаженства.

Ребекка Л. Коннер

 

 

Первое свидание

Она долго колебалась. Очень долго. Она считала, что объявления в газете в разделе «Знакомства» это только

для неудачников. Но она была очень, очень одинока и надеялась, что, может быть, вдруг. .

Она поместила объявление. Рано утром поступил самый многообещающий ответ. И теперь она сидела в

ресторане, ожидая появления незнакомца с розой в петлице.

«Папа? Это ты?»

Артур Л. Уиллард

 

 

Вечерний сюрприз

Блестящие колготки туго и соблазнительно облегали прекрасные бедра — чудесное дополнение к легкому

вечернему платью. От самых кончиков бриллиантовых сережек до носков изящных туфелек на тонких

шпильках — все было просто шикарно. Глаза с только что наведенными тенями рассматривали отражение в

зеркале, и накрашенные яркой красной помадой губы растягивались от удовольствия. Внезапно сзади

послышался детский голос:

«Папа?!»

Хиллари Клэй

 

 

 

 

[Эда F]

Испытание

Она ненавидела их! Их всех! Их маски не скрывали радости, когда их похотливые руки прижимали ее, чтобы

он мог заняться ею.

Боль была невыносима. Но он не останавливался, продолжал совершать над ней этот чудовищный обряд.

Ее крики лишь подбадривали его. Она знала, что если не уступит, то смерть будет неизбежной.

Наконец, довольный, он сказал: «Мальчик».

Том Макгрейн

 

 

Другого такого места не сыскать

Чтобы встретить огромный инопланетный корабль, Президент поспешил в пустыню Аризоны.

— Мир вам, — сказал Президент.

— Большое спасибо, — ответили инопланетяне, до чрезвычайности похожие на людей. — В течение

миллиона лет мы облетели с экскурсией почти всю Вселенную. Вы не представляете, как приятно

возвращаться домой.

— Погостите у нас некоторое время.

— Извините, вы не поняли, — сказали инопланетяне. — Мы уже дома.

Дин Кристиансон

 

 

Невезение

Я проснулся от жестокой боли во всем теле. Я открыл глаза и увидел медсестру, стоящую у моей койки.

— Мистер Фуджима, — сказала она, — вам повезло, вам удалось выжить после бомбардировки Хиросимы

два дня назад. Но теперь вы в госпитале, вам больше ничего не угрожает.

Чуть живой от слабости, я спросил:

— Где я?

— В Нагасаки, — ответила она.

Алан Е. Майер

 

 

 

 

[Эда F]

Служанка

— Ему очень нравится, когда ужин подают ровно в шесть, — предупредила она новую служанку. — И,

пожалуйста, никакой говядины. Десерт будете подавать ему наверх. В восемь подготовьте ванну, он рано

отправляется спать.

— А когда же я наконец познакомлюсь со своим хозяином? — спросила служанка, едва не споткнувшись о

спящего пуделя.

— Вы только что с ним познакомились, — рассмеялась хозяйка.

Эмили Тилтон

 

 

Безупречная логика

Он считал, что она знает. Она считала, что он не знает. Основываясь на своих предположениях, она решила,

что он поймет. Он тоже решил, что она догадается.

Они договорились встретиться в кафе в городе.

Он считал, что она знает время.

Она считала, что он знает место.

Они не встретились.

Оба решили, что ситуация разрешилась сама собой.

Алан Робертс

 

 

истина в овощах

Солнечный луч проник в номер мотеля сквозь занавеску на окне и окрасил ее волосы в оранжевый свет. Он

протянул руку, коснувшись ее бедра.

— Не уходи.

— Мне пора.

— Почему?

— Иначе я превращусь в тыкву.

— Неправда.

— Правда. Я вегетарианка.

Она вышла, прикрыв за собой дверь. Он постарался не думать о зеленых усиках, которые завивались у нее

под платьем.

Том Юарт

 

 

 

 

 

 

[Эда F]

и звезды иногда встречаются

— Ну давай, поцелуй меня — никто не видит. Молодая пара стояла, обнявшись.

— Мы не должны вот так встречаться.

— Кто сказал?

— Все говорят. Мои тебя не любят. Мама говорит, что ты мне не пара.

— Мои тоже так говорят. Да кто их слушает?

— Только не я. Потому что я люблю тебя, Джеймс.

— И я тебя тоже люблю, Гарри.

Кристина Диаз

 

 

Трансплантация

Лежа на операционном столе, я ждал, когда подействует укол.

— Вы пришли сюда один, верно?

— Да, док, как вы и сказали. Я получу 10000 долларов за одну свою почку?

— Правильно, сынок.

Сползая в беспамятство, я спросил заплетающимся языком:

— Зачем такая секретность, я... не... понимаю?

— А затем, что я получу в два раза больше за твое сердце.

Стив Сайнсбери

 

 

Салем, 1692 год

Веревки впивались мне в кисти рук и лодыжки. Весь город собрался у подножья помоста, на котором стояла

я.

— Ведьма, — орали они.

Они вынесли обвинение.

— Сжечь ее! — таков был приговор.

Языки пламени охватили солому, уложенную к моим ногам. Толпа завыла в предвкушении зрелища.

Улыбнувшись, я с легкостью взмыла в воздух. Дураки, они думали удержать меня веревками!

Мег Кэвин

 

 

 

 

[Эда F]

Современная медицина

Ослепительный свет фар, оглушающий скрежет, пронзительная боль, абсолютная темнота, затем теплый,

манящий, чистый голубой свет. Джон почувствовал себя удивительно счастливым, молодым, свободным, он

двинулся по направлению к лучистому сиянию.

Боль и темнота медленно вернулись. Джон медленно, с трудом открыл опухшие глаза. Бинты, какие-то

трубки, гипс. Обеих ног как не бывало. Заплаканная жена.

— Тебя спасли, дорогой!

Август Салеми

 

 

Эликсир памяти

— Ну наконец-то! — воскликнул Хаттмейер.

Он держал в руке маленький пузырек, в котором находился результат его почти шестидесятилетней работы

— эликсир памяти. Он проглотил чудесное снадобье, и в его мозг хлынули воспоминания. Картины

прошлого — вся жизнь в лабораториях, одиночество, бедность, лишения, отчаяние, неудачи за неудачами. На

что он потратил свою жизнь!

Обливаясь слезами, он сел изобретать противоядие.

Курт Варва

[Эда F]

Однажды Хемингуэй заключил спор, что напишет рассказ, состоящий всего из 4 слов, способный растрогать любого читателя. Писателю удалось выиграть спор:

«Продаются детские ботиночки. Неношенные». («For sale: baby shoes, never used»).

 

* * *

Фредерик Браун сочинил кратчайшую страшную историю из когда-либо написанных:

«Последний человек на Земле сидел в комнате. В дверь постучались…»

 

* * *

Американский писатель О. Генри выиграл конкурс на самый короткий рассказ, который имеет все составляющие традиционного рассказа - завязку, кульминацию и развязку:

«Шофер закурил и нагнулся над бензобаком, посмотреть много ли осталось бензина. Покойнику было двадцать три года».

 

[Эда F]

Англичане тоже организовывали конкурс на самый короткий рассказ. Но по условиям конкурса в нем должны были быть упомянуты королева, Бог, секс, тайна. Первое место присудили автору такого рассказа:

«О Боже, - воскликнула королева, - я беременна и не знаю от кого!»

 

* * *

Лариса Керкленд "Предложение"

Звездная ночь. Самое подходящее время. Ужин при свечах. Уютный итальянский ресторанчик. Маленькое черное платье. Роскошные волосы, блестящие глаза, серебристый смех. Вместе уже два года. Чудесное время! Настоящая любовь, лучший друг, больше никого. Шампанского! Предлагаю руку и сердце. На одно колено. Люди смотрят? Ну и пусть! Прекрасное бриллиантовое кольцо. Румянец на щеках, очаровательная улыбка.

Как, нет?!

 

 * * *

Классический пример лаконичности спартанцев - их ответ на письмо царя Македонии Филиппа II, завоевавшего многие греческие города:

«Советую вам сдаться немедленно, потому что, если моя армия войдет в ваши земли, я уничтожу ваши сады, порабощу людей и разрушу город».

На это спартанские эфоры ответили одним словом: «Если».