SUMGAYIT

TƏK BAYRAQ,TƏK MİLLƏT,YAŞASIN AZƏRBAYCAN! AZADLIQ SƏSİ VERİLİŞİ

İran Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyinə etiraz notası təqdim edib. Axar.az xəbər verir ki, bu barədə İran mediası məlumat yayıb. Qeyd edilib ki, etiraz notası Azərbaycan XİN-ə İranın Bakıdakı səfirliyi vasitəsilə çatdırılıb. Etiraz notasında İran Azərbaycanın bəzi media qurumlarının "nalayiq və təhqiramiz hərəkətləri"nin davam etməsindən narahatlığını bildirib: “İran bu prosesə son qoyulmasını və düzəlişlərin edilməsini tələb edir. Bundan əlavə, İran medianın bu əxlaqsızlığının davam etməsinin iki ölkə arasında gələcək münasibətlərə mənfi və zərərli nəticələri barədə xəbərdarlıq edir”. Qeyd edək ki, İranın Azərbaycan mediasına qarşı bu cür "əxlaqlı" iddiası və buna görə nota verməsi beynəlxalq diplomatiyaya qətiyyən uyğun deyil. Əvvəla, Azərbaycana qarşı illərdir fəaliyyət göstərən, ölkəsində deyil, yalnız Azərbaycanda yayılan “Səhər” kimi bir kanalı maliyələşdirən Tehran ən azı bu fakta görə Azərbaycan mediasında hər hansı məqaləyə görə etiraz edə bilməz. İkincisi, SEPAH-a bağlı media və Teleqram kanalları az qala hər gün Azərbaycana qarşı hədələyici videolar paylaşır, bir çox halda isə Azərbaycanın dövlət atributlarını təhqir edir. Azərbaycana qarşı bu cür təbliğat aparan, onu hər addımbaşı hədələyən bir ölkə Azərbaycan mediasını ittiham etmək və buna görə nota vermək haqqını çoxdan itirib. Üçüncüsü, hər gün bir SEPAH komandirini Azərbaycan sərhədinə göndərib, Azərbaycanı hədələtdirən, qırıcısını Azərbaycanla sərhəddə uçurdan, 44 günlük savaşdakı zəfərimizdən sonra sərhədimizdə hər il hərbi təlim keçirmək eşqinə düşən və bu təlimlərdə Araz çayından keçməyi məşq edən, düşmən ölkəni silahlandırıb, onun 44 günlük savaşın nəticəsi olaraq üzərinə götürdüyü öhdəliklərini icra etməsinə imkan verməyən, özünə heç bir aidiyyəti olmasa da, başqa bir ölkənin ərazisindən dəhlizin açılmasına qarşı çıxan, ancaq nədənsə, Laçın dəhlizinin fəaliyyətini “qanuni” sayan və s. saymaqla bitməyən düşmənçiliklə məşğul olan İran Azərbaycan mediası və ictimaiyyətindən hansı təqdir, tərif gözləyir?

2023-cü il yanvar ayının 3-də SEPAH-ın hərbi və ideoloji yetkililəri məxfi iclas keçirərək, İranda aylarla davam edən etiraz aksiyalarını müzakirə edib. Görüşün nəticələri dini rəhbər Əli Xameneiyə göndərilib. Protokol 40 səhifədən ibarətdir. Əsas məruzəçilər SEPAH-ın yüksək rütbəli genaralları və SEPAH-da fəaliyyət göstərən ideoloji kadrlardan ibarət yüksək səviyyəli din xadimləridir. “Tam məxfi arxiv” sənədi olan bu görüşün protokolunun surəti hakerlər tərəfindən ələ keçirilib və yayılıb. Axar.az olduqca önəmli bu protokolun dərcinə davam edir: Ali Baş Komandanlıq Aparatına İran İslam İnqilabı Keşikçiləri Korpusunun komandirlərinin görüşlərinin arxivinə 10/13/1401 (hicri, miladi 3 yanvar 2023-cü il) Təsnifat: (hərbi) məxfi, arxiv sənədi İclasın mövzusu: İnqilab Keşikçiləri Korpusunun komandirlərinin çıxışlarının xülasəsi Əvvəli BURADA General-mayor İsmayıl Qaani: - Ağaların söhbətlərini eşidəndə Əlinin doğrudan da tək olduğunu hiss etdim. Cənablar, uzun müddətdir ki, canımızı və malımızı hökumət və rəhbərimizin (Xamenei – red.) uğrunda qurban vermişik. Rəhmətlik İmam (Xomeyni – red.) bizə buyurmuşdu ki, Vilayəti-Fəqih və eləcə də nizamın əsaslarına güclü inanıb problemlərə və çatışmazlıqlara göz yumaq. Səkkiz illik müharibəni geridə qoyduq. Bizim dini inancımız - İmam Zaman və onun naibinə (Vəliye Fəqih – Xamenei – red.) olan imanımız bizdə müqəddəs hökumətin dünya zalımlərı ilə və ABŞ və tanıdığınız bunun kimi zorakı dövlətlərlə mübarizədən ibarət olan məqsədinə çatmaqda şübhə yaranmasına icazə verməməlidir. Siz hamınız bilirsiz ki, bir çox problemlər və çatışmazlıqların əsas səbəbi ABŞ-ın sanksyaları və bizimlə düşmənçiliyidir. Qüds qüvvələri bu illər ərzində müxtəlif ölkələrdə müttəfiqlər yetişdirə bilib. Bu müttəfiqlərin İran idelogiyasına zərrə qədər inamları olmayıb və olmayacaq. Amma buna baxmayaraq, biz onları təşkilatlandıraraq, sistemin yaxın və uzunmüddətli hədəfləri üçün istifadə etməyi bacardıq. Mən düşünmürəm ki, silahlı qüvvələrdəki tənbəllik və bacarıqsızlığın səbəbi inamsızlıq və dolanışıqsızlıq məsələsidir. Mən bunun səbəbini komandirlərin bacarıqsızlığında görürəm. Komandir tabeliyində olan qüvvəyə rəhbərlik etməlidir. Çatışmazlıqları həll edərək ümid yaratmaldlr; hökumətə inam birinci olmalıdır. Siz gördünüz ki, İŞİD-ə qarşı mübarizədə gənclər bizimlə bərabər necə döyüşdü və Kobani döyüşündə kürdlərin, iraqlıların və suriyalıların namuslarını qorudu. Biz potensial gücə malikik və böhranı həll edə bilərik və xatırladım ki, biz müharibənin öhdəsindən gəldik; üsyanı yatırtmaq isə daha sadədir. Qüds qüvvələrinin baxışından, düşüncəsindən asılı olmayaraq, hər kəs torpağımızın təhlükəsizliyi çərçivəsində yaşaya bilər, yalnız etiraz etmək qırmızı cizgidir və rəhbəri təhqir etmək bağışlanmazdır. Eynilə şəhidimiz Qasım Süleymaninin öncəki illərdə etdiyi kimi: o yerə qədər ki, məsələ təhdiddən ibarət idi, susdu, ancaq təhdiddən rəhbəri təhqir etməyə gəlib çıxanda və böhrana doğru hərəkət edəndə özü birbaşa məsələni həll etmək üçün hərəkətə keçdi. General Hidayətullah Əmiri: - Həzrətağa, keçən həftə sizin əyalətdəki nümayəndəniz Hacağa İbadizadə ilə çoxlu zənglərdən sonra görüşdüm. O, iclasda bildirdi ki, küçələrdə hakimiyyətə qarşı etiraz edənlər ya düşmənin agentləridir, ya da özləri hakimiyyətə düşməndirlər. Açığı, bu məsələ məni məyus etdi və hörmətli nümayəndənizə də dedim. Əgər sizin rəhbərliyə göndərdiyiniz izahat və hesabatlar da belədirsə, onda bütün əyalətdəkilər düşmən hesab olunur. Allah bu insanların fəryadına çatsın. Bunun cavabını Sirat körpüsündə necə verəcəksiniz? Əziz qardaşım, biz müharibəni də gördük; vallah, hamı könüllü olaraq vətənin şərəfini qoruyurdu. Sərdar Əştəri də iclasdadır, onun tabeliyində olan qüvvələr məsələlərdə düzgün hərəkət etsəydi, indi ölkənin vəziyyəti belə olmazdı. Bəlkə də yenə də belə olardı, başqa bir məsələ peyda olub etirazları alovlandırardı və bunu həll etmək də olmazdı. Biz ki problemləri sanksiyanın və ya dövlət məmurlarının üzərinə atırıq, bunu belə olduğunu da tam olaraq bilmirik. Sübutumuz da yoxdur. Lakin əlli beş dərəcə istinin altında çalışan millətə “əks-inqilab” deyilməməlidir. Bu insanların özlərinə məxsus heç nələri yoxdur. Nəsə, Hacağanın təbiri əsasında bunları düşmən adlandıraq. Büdcə istəyək və təmin olsun və o düşmən dediklərimizin hamısını vuraq… Milləti bir-birinin qarşısına qoymaq olmaz. Xatırladım ki, hərbi orqanlarda olanlar da bu millətdən ibarətdir. Hacağanın hərbi məsələlərdən də başı çıxmır. Mən izah edim: bu millətə biz silah verib, təlim keçdik və forma verdik və hərbçiyə çevirdik. Bu hərbçi gecə evində formanı çıxardaraq adi millətə çevrilir və həmin bu adamın süfrəsində bərəkət yoxdur, çörəyi yoxdur və evinin, ailəsinin problemləri, küçədəki ruhi-emosional problemləri özü ilə evinə daşıyır və bu öz təsirini ailəyə göstərir. Bizim qarşımızda iç-içə bir cəmiyyət var. Bura ailənin vacib olmadığı və insanların tək yaşamaqla kifayətləndiyi Avropa deyil. Burada ailə ön plandadır. Ev ortamında hərbi qüvvənin problemləri aşkar olur və cəmiyyətin acı təsiri evdə üzə çıxır və cəmiyyətin əzab əziyyətləri, psixi problemləri, etirazları və ya Sərdar Qaani demişkən, iğtişaşları alovlandırır. Tutaq ki, bu gün həll oldu, bəs sabah necə olacaq? On ildən sonra hansı məsələlər üzə çıxacaq? Məsələ daha dərin və mürəkkəbdir. Xidmət etmək gücünə sahib olmaq gərəkir. Bəlkə millətlə dostluq etməklə, onları dinləməklə məsələlər daha yaxşı həl ola bilər…

Вся правда об армян на Кавказе в исторических документах...

Экс-Министр Обороны Армении не Понимает, как ВС Азербайджана Взяли Высоты

Парламент Франции признал Голодомор 1932-1933 годов геноцидом украинского народа Национальное собрание Франции признало Голодомор 1932-1933 годов геноцидом украинского народа. «Признание парламентом Франции Голодомора 1932-1933 годов геноцидом украинского народа важно и знаково. Благодарны за сильный вклад Франции в разоблачение преступлений тоталитарной России – прошлых и сегодняшних. В установление правды и справедливости, а следовательно, и ответственности. Спасибо, Франция » — написал президент Украины Владимир Зеленский в микроблоге Twitter. Как известно, руководство Украины призывает парламенты всех стран признать Голодомор сталинского режима в 1932-1933 годах геноцидом украинского народа. Тогда, по подсчетам ученых, погибли от 4 до 10 млн украинцев.

Maxime Gauin, a research fellow at the Institute for Development and Diplomacy (IDD), has been interviewed by Caliber.Az

Maxime Gauin: Soviet government played with Armenian nationalism, provoking creation of ASALA - INTERVIEW Maxime Gauin, a research fellow at the Institute for Development and Diplomacy (IDD), has been interviewed by News.Az. AZERTAC presents the interview. – Mr Gauin, you are researching ethnic cleansing policy by Armenian nationalists. Unfortunately Azerbaijani people were subjected to deportation and massacres during the 20th century. At the beginning of the century it happened in 1905, 1918-20 and also in 1948-53 and 1988-91. How was the historical condition? What caused these tragic facts? - The main factor is the Russian policy of replacement of populations in the South Caucasus by 1828. One of the results, by 1850s-1860s, was the emergence of the Armenian nationalism, one of the most aggressive ones—aggressive also against the Armenians who opposed racism and irredentism: Isahag Jamaharian was assassinated in Moscow by the Armenian Revolutionary Federation (the main Armenian nationalist party, established in 1890) in 1902, after having repeatedly refused to give money to this terrorist organization. In 1918-1920, it was the ethnic cleansing by the Armenian volunteers in Urmia, then by the independent Republic of Armenia, ruled by the ARF, then in 1921 by the “Mountain Republic” of Zanguezour, led by Garegin Nzhdeh. The expulsions of 1948-1953 were decided by Stalin, after he had failed in his claims on Kars and Ardahan. He had attracted Armenians from the diaspora, promising a bright future. Of course, Soviet Armenia was unable to offer anything of this kind. He decided to expel about 100,000 Azeris from Armenia to Azerbaijan to make space. The 1988-1991 expulsions, attacks and assassinations took place because the monster escaped to the control of its master. The Soviet government played again with Armenian nationalism, against Turkey again, provoking the creation of the Armenian Secret Army for the Liberation of Armenia (ASALA) and encouraging the establishment of the ARF-affiliated Justice Commandos for the Armenian Genocide (JCAG, later renamed Armenian Revolutionary Army). The nationalism was encouraged in Soviet Armenia, in addition to the diaspora. One too little commented example in this regard: The corpse of Nzhdeh (famous for having collaborated with the Nazis, largely for ideological reasons) was discreetly repatriated from the gulag where he was deceased in 1955 to Soviet Armenia, in 1983. The demand from the Armenian public opinion was considered too high to resist a demand which was at the opposite of all the official positions and self-legitimation of the USSR. Yet, it happened in 1983, namely under Youri Andropov. Many things may be said about him, but nobody ever called him a weak man. - You said you are working with archives from West countries. What kind of new facts you have found out during your researches? - In June 1919, the French Ministry of Foreign Affairs wrote a note on “The Issue of Zangezour”. The note mentions the “pillages and destructions of towns” by Antranik and his men in 1918 and the destruction of “more than 40 Tatar villages,” including by Antranik and his men, in 1919. By February 1920, the repeated demands of Antranik to serve in the French-occupied part of Turkey (Adana) were rejected. Antoine Poidebard, an officer who was moderately pro-Armenian, wrote on 20 February 1920 that Antranik “is unable of any discipline. He cannot lead anything but a gang. […] His departure to Cilicia must be prevented at any price.” One year later, the Armenian (ARF) government asked for British and French weapons. The demand was forwarded to Damien de Martel, High Commissioner in the Caucasus. In his dispatch dated 20 July 1920, de Martel did not reply yes or no, but by a list of grievance against the ARF cabinet. The last one was about ethnic cleansing. He mentioned the massacre of 4,000 Azerbaijanis and the expulsion of 36,000 others “with cannon shots” between Yerevan and Turkish boundary, in June 1920 only. In its issue dated 25 July 1920 (note the proximity of the dates), Le Temps, the mouthpiece of the French MFA at that time, published an information from Tbilisi (the place de Martel worked): “dozens of thousands” Azerbaijanis have been massacred by Armenia during the last months only, without counting those who have been expelled. At the end of 1922, Jean Schlicklin, who was the correspondent of Le Petit Parisien in Turkey, published a book on this country. He discussed the Armenian issue and described a “plan of systematic extermination of the Muslim population” implemented by Armenia, on its soil, in Karabakh and in Kars. One detail no historian except me seems to have noticed: His book was published by a house which was, at that time, under the complete control of the French General Staff; nobody published a book here, still less on a sensitive subject, without support among the generals. All these sources are largely confirmed by a report written in December 1920 by Reverend H. William Harcourt, the representative of the Lord Mayor’s Fund in Armenia. Harcourt, who can be called a disappointed Armenophile, explained that since 1917, the “Armenian volunteers’ bands” had “degenerated into bands of brigands and assassins,” yet “most of these bands were connected” with the ARF, that is why, he explained, they acted with impunity. The only example he knew of an Armenian civil servant who tried to stop them was a man who was assassinated by perpetrators of the ethnic cleansing. Similarly, Lord Curzon blamed the ARF for the massacres of Azerbaijanis, on a written form and orally, especially from February to April 1920; and in The Graphic dated 8 May 1920, Scotland Liddell, a journalist present on place, reported the same. One remark to finish with the Caucasus: The last volume of the Memoirs written a the end of his life by Rouben Ter Minassian (1882-1951), the Armenian Minister of Interior in 1920, was translated into French in 1989, but published in this language in 2021 only. In this volume, Ter Minassian does not try to justify the ethnic cleansing by any “revenge” but only by the desire to build an Armenian state with an Armenian majority. That having been said, the Azerbaijanis are not only the inhabitants of the Republic of Azerbaijan. The French military mission in Urmia was horrified by the massacres of Muslims by Armenians in Urmia in 1918, and even were threatened for having protected those who took refuge on time. On purpose, I am not quoting a document but a book, to show that these facts were published: “Girls disemboweled, the intestines unwound on the snow, still alive and holding their entrails in their hands. A child, his eye drawn from the orbit, screaming his pain and handing me his bloody stump for me to pull it out of the smoky rubble where his executioners had thrown it. Shattered skulls, brains whose spit has sprayed on the walls!” (Dr. Paul Caujole, Les Tribulations d’une ambulance française en Perse, Paris : Les Gémeaux, 1922, p. 83 ; you can find similar sentences ibid., pp. 89-90, 101, 103 and in Émile Zavie, D’Archangel au Golfe persique. Aventures de cinquante français en Perse, Paris : La Cité des livres, 1927, pp. 173, 248-250, 258-260 and 266). - How do you think, what should be done now so that this type of hatred and tragic acts don’t happen anymore? - A first symbolic act, after the departure of the Russian soldiers from Khankendi, would be to destroy the statue of Nzhdeh erected here and to immediately replace it by a statue of the Armenian civil servant who was assassinated in 1920 by the ARF for having tried to stop the killings and expulsions - if his name can be found.

Свирепый март Страны огнейПамяти жертв геноцида азербайджанцев Прогуливаясь по центральным улочкам Баку, мало кто из нас до недавних пор догадывался, что больше ста лет назад на них разыгралась драма, вылившаяся затем в трагедию. В Ичеришехер, например, есть место, где стены до сих пор хранят частые следы пуль. В последние дни марта 1918 года начались массовые убийства мирных азербайджанцев со стороны дашнакских и большевистских отрядов. Среди последних ведущую роль также играли армяне. Непосредственно резне предшествовала неравная вооруженная борьба между мусульманскими мусаватистскими отрядами и Бакинским Советом. Вооруженные армяне, как среди дашнаков, так и других партий, воспользовавшись ситуацией, стали убивать мирное мусульманское население. Особый размах резня приобрела после поражения мусульманских отрядов. Почувствовав безнаказанность, армяне с особым остервенением бросились на безоружных людей. Массовые убийства вскоре перекинулись на другие города, в том числе Шамахы, Губу и т.д. Мы не будем приводить леденящие кровь подробности расправы. Об этом уже достаточно написано. Количество жертв тех событий превысило 10,000 человек. Впрочем, точное число убитых еще не выяснено. До сих пор обнаруживаются неизвестные ранее захоронения… Стоит также знать, что параллельно с резней в северном Азербайджане армянские банды, воспользовавшись ситуацией безвластия в каджарском Иране, при содействии ассирийских отрядов, учинили истребление свыше десяти тысяч азербайджанцев в городах Южного Азербайджана – Урмие, Хое, Салмасе и Тебризе. Кроме бесчеловечной сути армянский деяний, трагедия весны 1918 года выявила еще один значительный факт – любая идеология служит для армян ширмой для воплощения болезненных идей национальной исключительности, создания армянского государства «от моря до моря». И если «Дашнакцутюн» является социалистической партией националистического уклона, то армянские большевики, по определению должны были быть выше национальной идеи. На деле же все обстояло иначе. Степан Шаумян, лидер армянских большевиков, был идейным вдохновителем и руководителем мусульманской резни. Геноцид 1918 года явился логическим продолжением, и к несчастью, не последним инцидентом в трагическом ряду событий, выпавших на долю азербайджанского народа в ходе реализации армянского проекта на Южном Кавказе. История восходит своими истоками в первую половину 19 века, когда в результате завоевания Россией северных азербайджанских ханств, закрепленных Гюлистанским (1813) и Туркманчайским (1828) договорами, на эти земли начали массово переселяться армяне из Ирана и Османской империи. Несмотря на то, что армяне, расселенные на территориях Иреванского, Нахчыванского и Карабахского ханств, составляли меньшинство в сравнении с проживавшими там азербайджанцами, им, тем не менее, удалось добиться при попечительстве своих покровителей создания административного деления под названием «Армянская область». И хотя вскоре земли этой области были поделены между созданными Эриванской и Елизаветпольской губерниями, фактическая политика Российской Империи была направлена на усиление армянского населения в этих краях и на всем Южном Кавказе. Долгое время армяне творили тихую работу по укреплению своего влияния в высоких кабинетах императорского двора, но в то же время ждали часа, чтобы обагрить руки первой кровью, связать себя круговой порукой. Этот час представился им в 1905-1907 гг на фоне революционной ситуации в империи. Воспользовавшись слабостью монаршей власти, армянские банды учинили расправу над мусульманским населением в Баку и в Эриване, убив тысячи мирных жителей. Совершив это преступление, омыв руки в крови, получив «боевой опыт» и расширив связи с революционными силами Российской империи, армяне обрели почву для совершения уже упомянутого геноцида азербайджанцев в марте 1918 года… Политика притеснения азербайджанцев продолжалась и во все время существования советской власти. Центральная власть, на словах провозглашавшая идеи дружбы народов, на деле же продолжая политику самодержавия, проводила дискриминацию азербайджанцев. Вспомним передачу Зангезурского района Армении в 1920 году, а также депортацию азербайджанцев из Армянской ССР в конце 1940-х годов, ставшей очередным этапом зачистки этой территории под моноэтнический проект. В еще неостывшие очаги десятков тысяч выселенных азербайджанцев заселялись армянские репатрианты из Сирии и Ливана. Потворство армянам последнего генсека Горбачева позволило первым развязать кровавый Карабахский конфликт, результатом которого стала оккупация Арменией двадцати процентов азербайджанской территории. Политика геноцида продолжилась в течение всей длительности конфликта. Бесноватые армянские банды стали причиной гибели сотен мирных азербайджанцев в Гарадаглы, Ходжалы, Агдабане, Баллыгая, Башлыбеле и других населенных пунктах. Варварский характер политики армянства проявился также в деяниях экоцида, и вандализма, учиненными ими на оккупированных территориях, и достиг своего апогея в виде обстрела ракетами мирных азербайджанских городов – Гянджи, Тертера и Барды во время 44-дневной войны 2020 года. Однако, именно на этой войне, спустя 30 лет нашей стране удалось повернуть вспять коварный вектор истории. Победа Азербайджана в Отечественной войне ознаменовала собой не только возврат оккупированных территорий и возвращение национального достоинства, но и конец столетней политике геноцида азербайджанского народа, проводимого руками армян. Эта победа явилась верстовым столбом процесса возрождения азербайджанского народа, традиций его государственности, интернационализма, веры и веротерпимости. Вместе с тем показательно то, что рассказы о трагических событиях 1918 года не передавались из поколения в поколение в целенаправленном порядке. Это связано с тем, что не в наших обычаях культивировать страдания, придавать себе образ жертвы. Однако последующий опыт совместного проживания с армянами и их предательство на закате существования СССР со всей ясностью показали, что забывать о кровавых страницах нашей истории преступно по отношению к государственности Азербайджана. Фиксируя в памяти даты геноцида против азербайджанского народа, мы не стремимся заработать статус жертвы. Это, с одной стороны – дань памяти павшим жертвам трагедии. С другой стороны – дань исторической справедливости и разоблачение преступлений армянства. А, в-третьих - средство для сохранения бдительности. Мы всегда должны помнить в каком окружении мы живем и на что способны наши соседи. Настоятельная необходимость не забывать об этой трагедии была закреплена указом общенационального лидера и президента Азербайджана Гейдара Алиева от 26 февраля 1998 года «О геноциде азербайджанцев». Этим указом 31 марта был объявлен Днем геноцида азербайджанцев. А 18 сентября 2013 года президент Ильхам Алиев на церемонии открытия Губинского мемориального комплекса геноцида сказал: «Мы знаем, должны знать все моменты истории. Молодое поколение также должно знать, с какими бедствиями столкнулся наш народ в прошлом. Из-за того, что в то время армянскому фашизму не была дана правильная оценка, впоследствии, в разные периоды истории армянский фашизм демонстрировал свой хищнический облик». Сопоставление отдельных фрагментов враждебной политики армян и их покровителей к азербайджанцам, позволяет сложить их в общую картину. Очень многим внешним игрокам хочется ослабить роль тюркского фактора в регионе, для чего вовсю используется агрессивный и кровавый националистический армянский проект. В условиях непрекращающегося давления на тюркский мир, нашим странам необходимо сильнее чем когда-либо проявлять солидарность во всех областях жизненно-важных интересов. Весна 1918 года была богата на события. Начавшись для нашего народа самым трагическим образом, она на исходе майских дней явила великую радость – рождение независимого государства. Герои юной азербайджанской армии вместе со своими османскими братьями по оружию водрузили на азербайджанскую землю знамя свободы. Именно такое единство между тюркскими народами мы должны укреплять во имя нашей свободы и справедливого мира. Caliber.Az

Basarkeçər rayonunun ermənilərin Sotk və Kut adlandırdıqları Zod və Zərkənd kəndlərinin sakinləri bölgədəki mövcud vəziyyətdən narahatdırlar. Onların sözlərinə görə, artıq bir ildir ki, Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin bölmələri hakim yüksəkliklərdə öz postlarını qurublar. Zod kənd sakini Kamo Mirzoyan “Civilnet”ə bildirib ki, kəndin hər yerindən Azərbaycan postları görünür.

Son vaxtlar İran hakimiyyəti Azərbaycan Respublikasına qarşı düşməncə davranışlar sərgiləyir. Bundan narazı olan Güney Azərbaycan türk milləti İl bayramından (Novruz) başlayaraq, ev və küçələri Azərbaycan bayrağı ilə bəzəyir, bu minvalla İrana cavab verir. Bu sözləri Axar.az-a tanınmış güneyli yazar və jurnalist Məsud Haray deyib. Güney Azərbaycanda və İranın bir neçə şəhərində Azərbaycan bayrağının asılmasının böyük məna daşıdığını bildirən güneyli yazar molla rejiminin bayraq məsələsinə aqresiv yanaşdığını diqqətə çatdırıb: “Bayraq bütöv Azərbaycanın bayrağıdır. Bu da İrana “biz mübarizəmizi davam edirik, birik, bütöv Azərbaycanı quracağıq” mesajı vermək və meydan oxumaqdır. Odur ki, İran hakimiyyəti Azərbaycan bayraqlarını kimin əlində tutsa, onu “cəsusluq” ittihamı ilə çox ağır şəkildə cəzalandırır. Bu ittihamla onlarla milli fəalımız tutularaq, həbsə atılıb. İranın Azərbaycana davranışları dəyişməsə, Güney Azərbaycanda bayraqlarımızın dalğalanmasını çox görəcəyik. Çünki bu, rejimə qarşı seçdiyimiz mübarizə üsullarından biridir”.

Ondan sonra mən Laçın şəhərinə səfər etdim, Azərbaycan Bayrağını şəhərin mərkəzində qaldırdım və bəyan etdim ki, biz artıq bu doğma diyarımızda əbədi yaşayacağıq. Axar.az xəbər verir ki, bunu Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyev martın 28-də Məsim Məmmədovu Prezidentin Şərqi Zəngəzur iqtisadi rayonuna daxil olan Laçın rayonunda xüsusi nümayəndəsi təyin olunması ilə əlaqədar qəbul edərkən deyib. "İkinci Qarabağ müharibəsi başa çatanda rayon bizim nəzarətimizə keçsə də, Laçın şəhəri nəzarətimizdən kənarda idi. Bunun obyektiv səbəbləri var idi. Çünki Ermənistandan Qarabağa gedən yol Laçın şəhərinin ortasından keçirdi. 2020-ci il noyabrın 9-da Rusiya Prezidenti ilə gün ərzində apardığım bir çox saatlıq telefon danışıqları nəticəsində biz nail olduq ki, Laçın şəhərinin də Azərbaycana qaytarılması şərtləndirilsin. Bu məqsədlə alternativ yolun çəkilişi mənim təkidimlə yekun Bəyanata salınmışdır və müddət göstərilmişdir. Amma bu, bir qədər qeyri-müəyyən ifadələrlə göstərilmişdir ki, üç il ərzində bu məsələ ilə bağlı müzakirələr aparılacaq. Ancaq İkinci Qarabağ müharibəsi başa çatan kimi mən dərhal göstəriş verdim ki, yeni yolun marşrutu və bütün texniki parametrləri müəyyən edilsin. Biz bu işə tezliklə başlamışıq və bunu bir il yarım ərzində həll etmişik. Yəni, Laçın şəhərindən yan keçən yeni yol çəkildi və keçən il avqustun əvvəlində, daha doğrusu, avqustun 2-də yol istismara hazır idi. Biz Rusiya sülhməramlı qüvvələrinin komandanlığına xəbər göndərmişdik ki, artıq onlar öz postlarını ovaxtkı marşrutdan çıxarıb yeni yola keçirsinlər və avqustun 5-nə qədər biz Laçın şəhərinə, Zabux və Sus kəndlərinə girməliyik. O vaxt bizim nümayəndələrimizlə təmasda olan Qarabağ ermənilərinin nümayəndələri bizdən xahiş etmişdilər ki, vaxt verin, biz avqustun 25-nə qədər özümüz bu məsələləri həll edərik, orada qanunsuz məskunlaşmış erməniləri Laçın şəhərindən, Zabux və Sus kəndlərindən çıxaracağıq və beləliklə, məsələ rahat şəkildə öz həllini tapa bilər. Mən buna etiraz etmədim, yəni 20 gün o qədər də böyük fərq etmir. Beləliklə, Laçın şəhərində, Zabux və Sus kəndlərində qanunsuz məskunlaşmış bütün ermənilər aparılan işlər nəticəsində avqustun 25-də oradan çıxarılmışdır. Avqustun 26-da biz Zabux, Sus kəndlərinə və Laçın şəhərinə qayıtmışıq. Ondan sonra mən Laçın şəhərinə səfər etdim, Azərbaycan Bayrağını şəhərin mərkəzində qaldırdım və bəyan etdim ki, biz artıq bu doğma diyarımızda əbədi yaşayacağıq", - Prezident vurğulayıb.

В обнимку с безнадёжным «списком надежд»

Azərbaycanın Qarabağ bölgəsində müvəqqəti xidmət aparan Rusiya sülhməramlı kontingentinin ermənilərə olan “sevgi”si bitib-tükənmək bilmir. Ermənilər üçün hər cür dona bürünən və bunu bir çox misalla göstərməkdən çəkinməyən (oxu: utanmayan – red.) sülhməramlı kontingent hazırda ermənilərin cangüdənliyi ilə məşğul olmağa başlayıb. Azərbaycan Respublikası Müdafiə Nazirliyinin məlumatına görə, martın 24-də növbəti dəfə Xankəndi-Xəlfəli-Turşsu torpaq yolu ilə qanunsuz hərbi daşımaları icra edən kolonun hərəkəti müəyyən edilib. Bəs bu kolonun başında kim olsa yaxşıdır? Rusiya sülhməramlı kontingentinin vəzifəsini “ləyaqət”lə yerinə yetirən hərbçiləri... Hadisənin qısa təsviri bundan ibarətdir: Qarabağda - Azərbaycanın əzəli torpaqlarında – erməni separatçı ünsürlərin silahlı birləşmələri qanunsuz silah daşımaları ilə məşğul olur və prosesi regiona sülh üçün gəlmiş sülhməramlılar müşayiət edirlər. Belə bir qısametrajlı film çəkildiyini düşünün, janrı nə olardı? Kadrlarda fantastika elementləri var (sülhməramlının separatçıya dəstəyi), faciə var (Rusiya dövlətini təmsil edən kontingentin separatçıların əlində oyuncağa çevrilməsi), xəyanət var (missiyasına, beynəlxalq hüquqa, dövlətinə). Baş rolda isə tarix boyu epizodik roldan savayı potensialı olmayan ermənilərin əlində aciz qalmış Rusiya sülhməramlısı... Baş rolun bu qədər cılız durumda olduğu ikinci bir film, yəqin ki, olmamışdı. Ancaq baş verənlər film deyil, reallıqdır və Azərbaycan Müdafiə Nazirliyi, Azərbaycan dövləti və Ordusu tərəfindən diqqətlə izlənilir. Azərbaycan xalqı bu iyrənc hadisənin arxasındakı fantastik elementləri də, faciəni də, xəyanəti də görür və unutmur. Bizim epizodik rollarla işimiz yoxdur, çünki onların kadrda yeri baş rol ortaya çıxana qədərdir. Necə deyərlər, arxalı köpək qurd basar. Erməni separatçılar Azərbaycan ərazilərində qanunsuz əməllər törədəcəkləri zaman başlarına gələcək “qisas” tədbirlərini yaxşı bilirlər. Ona görə də qorxudan sülhməramlıların arxasına sığınırlar. Ancaq burada əsas qanunsuzluq da elə sülhməramlı kontingentin adına yazılmalıdır. Cinayətkarın, terrorçunun məzlum sifəti alması, yazıq, çarəsiz görünməsi Rusiya sülhməramlısının “qəlbinəmi toxunub”? Çarəsiz qatillər onların pişvazına çıxıb, “biz qanunsuz silah daşıya bilmirik” deyiblərmi, görəsən? Rusiya sülhməramlısı o qədər humanistdir ki, terrorçuya belə rəhm edir? Əsla! Bu hadisəni bu qədər sadəlövhlüklə əsaslandırmaq olmaz. Rusiya sülhməramlısı bu dəfə, sadəcə, öz çoxsaylı nöqsanlarına yenisini əlavə etməyib, onların hər biri çiyinlərində daşıdıqları poqonlara, qollarında daşıdıqları nişanlara xəyanətin ən böyüyünü törədib - hərbçi adına, sülhməramlı missiyasına, beynəlxalq hüququn prinsiplərinə, xidmət etdikləri torpaqların əsl sahibi olan bizə, öz dövlətlərinə, onun imicinə xəyanət ediblər. Onların bu fəaliyyətləri qısametrajlı filmin, kiçik bir çarxın ölçüsündə olsa da, tarixdə böyük bir qara ləkə olaraq qalacaqdır. Azərbaycan isə Müdafiə Nazirliyimizin yaydığı 74 saniyəlik kadrlardan müvafiq nəticəni mütləq çıxarır. Bu, qanunsuz əməllərin ifşası və qarşısının alınması üçün zəruri tədbirləri müəyyən edir. Sülhməramlılar, bəlkə də, “qozbeli qəbir düzəldər” atalar sözünə arxayındırlar. Ancaq unudurlar ki, onların burada qəbirləri olmayacaq, ən qısa zamanda gəldikləri kimi geri dönəcəklər. Himayə etdikləri terrorçulara gəlincə, onlar barədə eyni sözü demək çətindir. Erməni xislətini qəbir belə düzəldə bilməz, ancaq terrorçular bu yoldan dönməsələr, onlar üçün qəbirlər düzəldilməli olacaq...

Армения срывает мир с Азербайджаном.

Время обращений истекло… Проблема требует решения В то время, как вероятность подписания мирного договора между Азербайджаном и Арменией в результате усилий международных посредников крайне высока, Ереван использует традиционные методы, прибегая к политической и военной провокациям. Не будем голословными и поговорим фактами. Так, 5 марта, при предотвращении осуществления незаконной перевозки по грунтовой дороге Ханкенди-Халфали-Туршсу военного снаряжения, боеприпасов и личного состава из Армении на территорию Азербайджана, где временно дислоцирован российский миротворческий контингент, погибли двое военнослужащих азербайджанской армии. 20 марта на участке азербайджано-армянской государственной границы, проходящем по территории Зангиланского района, подразделения ВС Армении открыли огонь по позициям пограничных войск Государственной пограничной службы Азербайджана, в результате чего был ранен азербайджанский пограничник. 24 марта – очередные провокации. Подразделения ВС Армении с позиций в различных направлениях условной азербайджано-армянской границы подвергли обстрелу из стрелкового оружия различного калибра противоположные позиции азербайджанской армии. Кроме того, члены незаконных армянских вооруженных формирований на территории Азербайджана, где временно дислоцирован РМК, подвергли обстрелу позиции нашей армии в Ходжавендском направлении. Кроме того, армянская сторона посредством грунтовых дорог продолжает перебрасывать на территории Азербайджана боеприпасы и живую силу. О чем в очередной раз 24 марта сообщило Минобороны Азербайджана. Также необходимо отметить, что незаконными армянскими вооруженными формированиями ведутся работы по прокладке в Карабахе новых дорог по нескольким маршрутам, пролегающим через горные и грунтовые участки, а также по расширению старых троп. В этих целях используется военная, инженерная и специальная техника, а в качестве рабочей силы - лица, проходящие военную службу по контракту, и местные жители. И все это фиксируется техническими средствами наблюдения азербайджанской армии. Совершенно очевидно, что Азербайджан не намерен закрывать глаза на незаконные перевозки боеприпасов и живой силы из Армении на свои суверенные территории, и неоднократно предупреждал об этом на самом высоком уровне, информируя в том числе и российских миротворцев в регионе. Лишь после того, как многочисленные обращения азербайджанской стороны были проигнорированы, в Баку было принято единственно правильное решение - для предотвращения перевозки боеприпасов и других средств военного назначения в Карабах азербайджанская армия предприняла необходимые шаги, чтобы взять под контроль альтернативные пути. То есть, Азербайджан был вынужден сам решить и эту проблему, как и проблему оккупации азербайджанских территорий в ходе Отечественной войны 2020 года. Не думаем, что Армения на данном этапе откажется от своей милитаристской политики, нагнетания ситуации и вооруженных провокаций. Но и мировое сообщество, и сам армянский народ должны знать, что ответственность за любой возможный конфликт лежит на военно-политическом руководстве Армении. Баку на протяжении двух с половиной лет терпеливо ждал, что в Ереване одумаются и встанут на путь конструктивного диалога. Этого до сих пор не произошло. И если международное сообщество заинтересовано в подписании мирного соглашения между Баку и Ереваном, оно должно заставить правительство Пашиняна прекратить провокации и воздержаться от шагов, направленных на срыв переговорного процесса. Но важно помнить – как Азербайджан сам обеспечил выполнение четырех резолюций СБ ООН, точно так же он заставит Ереван выполнить все пункты Трехстороннего заявления от 10 ноября 2020 года. Время обращений к российским миротворцам и предупреждений Армении истекло. Теперь Азербайджан, словно искусный хирург, орудуя скальпелем, вскрывает зловонный фурункул и сам решает проблемы.

Qarabağ iqtisadi rayonunda qanunsuz yolların çəkilməsi yolverilməzdir

Qeyri-qanuni erməni birləşmələri üçün qanunsuz hərbi daşımalar davam edir

Sülhməramlı kontingent qanunsuz daşımaları müşayiət edir

Парламент Исландии признал Голодомор геноцидом против украинского народа, об этом в своем Twitter-аккаунте написал глава Офиса Президента Украины Андрей Ермак. «Исторический фронт – это битва за справедливость. Россияне не смогут стереть доказательства своих преступлений. Справедливость восторжествует», — отметил Ермак.

Ишхан Вердян и Альберт Исаков о двух подонках: Романе Багдасаряне и Самвеле Бабаяне.

Mediada yayılan xəbərlər : Azərbaycanın ən böyük çayı olan və su təchizatında ölkənin əsas su mənbəyi sayılan Kür çayında suyun səviyyəsinin kəskin azalması baş verib. Kür çayı sahilində yerləşən Neftçala şəhərinin sakini Fərman Hüseynov BBC News Azərbaycancaya deyib ki, təxminən iki həftədir, Kürün səviyyəsi aşağı düşüb və çayda şirin su azaldıqca da Xəzərdən çaya axan duzlu su bu ərazilərdə içməli su problemi yaradıb.

Qərbi Azərbaycanda Novruz ənənələri - BAKU TV

Ermənistandan Azərbaycan ərazisinə qanunsuz hərbi yüklərin daşınması davam edir

Беременность не бывает вечной, или бери синицу, пока дают.