Ordan-burdan

[Эда F]

Что ответить, когда мужчина смотрит в упор в глаза и спрашивает: Я вообще тебе нужен?.....при этом ногу держит на педали тормоза, машина на краю пропасти.

Многозначительные аккорды тишины…

 

Вопрос риторический.

[Эда F]

За что себя люблю – есть у меня такая способность: за считанные  минуты сровнять с землей всё то, что строила годами.

[Эда F]

İtmişem

 

 

 

 

                                                                  Gəzmə, ey könlüm quşu, qafil fəzayi-eşqdə,

                                                                  Kim, bu səhranın güzərgahlarda çox səyyadı var.*

 

 

 

İnanırsan ki, itirmişəm özümü? İtmişəm, yoxam. Cəhənnəmin kor bucağında ya  bulanıq sulu  Stiks bataqlığında itmişəm.

 

Zamanın imtahanından çıxıb, 600 il qılınc oynadan  Dekameronlarda itmişəm.

 

İtaliya İntibahında; Bokkaççonun şirin sevgi macəralarında; Florensiya taunundan canını götürüb qaçmış bir dəstə gəncin  (onluğun)  “Ongünlüy”ündə;

“Dantenin  Tertsinası”nda, Ərafdakı mötədil təmizlənmə prosessiyasında və ya  Cənnətin ülviyyətli epizodlarında;

“Peccatum”  (günah) sözünün elə ilk hərflərində;

 

Monreal kilsəsində, 18-ci əsrin alleqorik büstlərində, Versal imarətinin Kapellasında, İtaliya qəsrlərinin ağılaparan möhtəşəmliyində, Apollon məbədində, saray freskalarında, baptisteriya qapılarında, Bottiçellinin  “Veneranın doğulmasında”.....ya  Sikeyrosun “Yeni demokratiya”sında,  İsfahan Məscidlərində....bəlkə Tac-Mahal monumental memarlığında, ..... yox-yox, Rafaelin Sikstin madonnasında, Corconenin  “Yatmış Venera”sında, Titsianın  “Danaya”sında  - ordakı qızıl yağışında, gözəlliklə eybəcərliyin vəhdətində.......Korreconun  “Gecə”sində

 

İ T D İ M....

 

 

Həll oldum, ağlımı uddum, gözlərim kəllə sümüyünün içərilərinə yeridi, zülflərim boynuma 4 qatına sarıldı, üyüldüm-ovxalandım, civə kimi ətrafıma səpələndim (bastalamayın  dənəciklərimi),... qarışdım möhtəşəm Gözəllik imperiyasının daxilimi çevirən altun parıltılı partlayışlarına və itdim orda.

 

Ah, bilsəz, gözəlliyi seyr etməkdən necə xoşlanıram....Hamı sevir gözəlliyi – gözçün və ürəkçün məlhəmdi o. Amma mən həm də onun quluyam. Gözəllik olmayan yerdə yoxam mən.

 

Bilirsənmi itirilmək necə müdhiş bir şeydir... Özün tərəfindən itirilmək. Var ölü canlar, var itmiş canlar.

 

İtirilmək  -  arzuların puça çıxması deyil, yox.

İtirilmək  -  Məhəbbətinin nəm torpaqlarda basdırılması da deyil, yox.

İtirilmək  -  Hər gün başqasının həyatını yaşamaq deməkdir. Başqalaşmaq deməkdir. Gedib şəxsiyyət vəsiqəsini açırsan. Budur, ad və soyadın. Səni bu adla çağırırlar. Güzgü qabağında durursan. Ordan sənə sən baxır. Demək, de facto hələ özünləsən. Amma yaşadıgın tamam başqa həyat. Səninki deyil o. Qandalları, buxovları buxarlanana qədər əridərdim.

 

Ölü dişlər soyuğu hiss etmədiyi kimi hiss etmirsən özünü.

 

Əslində xoşbəxtlik səndən o qədər də uzaq deyil. Amma əgər ona çatmaq üçün kəlmeyi-şəhadətini oxumalısansa, onda necə? Üstünə yağdirilacaq daşlardanmı qorxursan? Hə ya yox? Ya bəlkə səni ortadan şaqqalaya biləcək bumeranqdan??...

 

Etmə, etməsinlər...

 

Ona görə itməyə məcbursan. Yalanlar və şişirdilmiş  “qafiyə və ritmika”  dünyasında....Saxta çərçivələrdə.... Məhz saxta. Çünki barmağının bir tərpənişinə bənddir ki, uçub sökülsün, yerlə-yeksan olsun. Amma sən barmağını heç vaxt tərpətməyəcəksən......uçurtmamaqçun.....çünki olmaz.

 

 

                                                       (birinci hissənin sonu)

Изменено 8 ноября, 2013 пользователем Эда F

[Эда F]

                                                                                (ikinci hissə)

 

 

Yaşam proqresmi? Yox, cənabi ağalar. Yox! Əsl emanasiyadır, ibarəsiz! 

 

Çalışıb vurnuxub bir işıq tapırsan. Özünü yerin tərkində, dərin bir quyunun dibində, qaranlığın ana vətənində hiss etdiyin zaman  sevinirsən hətta....sevinirsən ki, bu işıq səninçün həm məşəl, həm kəndir, həm də səni itələyəcək bir qüvvə olacaq və sən o qaranlıq quyunu tərk edəcəksən. Amma yox....çox keçmir, anlayırsan ki, yahu, bu işıq deyilmiş, sadəcə onun kölgəsiymiş və ya kətan üzərində çəkilmiş bir tonqal (nəyisə xatırlatdımı sənə? ).....və səni çıxaracaq qüvvədə də deyil.  At başından boş fikirləri və gülünc ümidləri. Arzuladığını həqiqət kimi qələmə verməyin sonu pis olub həmişə..... Çox qaldın cod toranlıqda, quzum, indi hər şey, hətta metal parıltısı da gözünə məsəl kimi görünür....

 

Öyrəş artıq ona. Çoxdan öyrəşməliydin. Ətrafda bir qaranlıqdı, bir onun inikası – zülmət, bir də sən. Sən burda, bu məkanda o qaranlığa yaxılmış ləkədən başqa bir şey deyilsən.

 

Gur məşəlim vardı....Bütün həyatımı işıqlandıracaq qədər güclü. Onunla gecələr keçilməz meşələrə belə baş vurardım və güvənərdim ona.  Sonra çırağa döndü. Evimə, taxta sınıq masamın üstünə qoydum onu. Komamı işığa qərq etdi. Ümıd qığılcımları səpdi.....balaca, sönük, zəif də olsa, hər halda, qığılcım idi...hər haıda ümıd idi. Heyhat! Sonra şama çevrildi. Öləziyən işığını güclə sezirdim. Nə istisi, nə alovu.....O məni yox, mən onu işıqlandırmağa başladım. Yox, rolların belə paylaşmasına dözməm. İstəmirəm. Onu üfürüb keçirəcəm və bu ucsuz qaranlıqda yenidən itəcəm.

 

 

--  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --

 

 

Xatirələrin ölümündən pis bir şey yoxdur, deyirlər. Xatirələrin qətli ondan da pisdi, deyirəm.

 

Doğulmamış xatirələrimizi sən tapşırdın torpağa, mən yox. Havadan asılmış arzularımız da sənin sayəndə asılıb, mənim yox. Birgə akkordlarımız da sənin ucbatından yoxdur.....və heç vaxt da olmayacaq. Sənin səsin dünyanın o başından gəlir, mənimki burdan. Sənə  “sağ ol”  deyirəm bütün bunlarçun.

 

Unudulmaq, unudulmaq......

 

Mahnılardan mahnılara, ürəklərdən ürəklərə köçmək və unudulmaq.

Onsuz da hopmuşam xatirələrinə. Xatirələrində dindir məni. Balışının üzünü isə yuma heç vaxt. Orda mən varam....., xəyali venzelim. Sənə bağışladım onu. Yuma. 

 

                                        _____________________________

 

 

Oh..... Bəzən nədənsə qorxuram. Amma nədən? Qurumaqdan, içindən ovulub sınmaqdan?....Yahu....seçim buraxılmamış ki mənə....  İndi hansı hovuzlarımın suyunu qurutmaqla hədələyəcəklər məni??  O hovuzlarımın ki, suyu çoxdan quruyub....od püskürən nəfəslərlə?......Hansıların ki, dibində indi qurbağalar oynaşır?

 

Sənin kaman kimi səslənən səsində uçub-uçub-uçub səmalara yüksəlmək şövqü  varkən,  ----- o səsi damlalara çevirib yuxusuzluğu onda boğmaq arzusu yox.

 

Sənin üçün şam kimi gilə-gilə ərimək həsrəti varkən, ----- məşəl olub yolunu işıqlandırmaq istəyi yox.

 

Alışan kötüklər  kəsövə dönmüş, közərıb qarsalanmış, eybəcərləşib tapdanmış.

Sözlərin çox kiçikdi. Kiçiltdin məni. Bəhanələrin bayağı. Sözlərindən anaqramlar düzəldəcəm. Pisi pozub yaxşı edəcəm.

 

Rəvan baxışlarınla evə ötürülmək ehtimalı varkən, ----- o qaranlıq otaqlarda ehtiraslı nəfəsinlə qızınmaq və güclü vücuduna tabe olmaq  imkanı yox.

 

Mənimçün hər gecə oxuduğun nəğmələrin ipək olub qollarıma dolaşma cəsarəti varkən, ----- o qollarla sənin boynunu qucmaq şansı yox. Çün nəğmələrin telefon xəttlərini tərk etmək istəmir. Və səni də məftillər və xəttlərlə məhdudlanmış o səslər dünyasının yalın qayalarına zəncirlənmiş  qəhrəman  Prometey  rolunu oynamağa məhkum edir  -  ciyərini yeyən quşu gözləmək mənim yatağımda nazlanmaqdan üstünmüş...

 

 

Səhraların qumuna, küçələrin tozuna qarışıb itmişəm.

Gecə səmasının sayrışan ulduzlarında axtar məni,

ucsuz dənizlərin bucaqlarında.

Toyda – mağarda, kef məclislərində itirsən,

sərxoş sabahlarda axtar məni.

 

Tapdın, daha qoyma itim. Bir iynə tap, sancaqla məni göyə, öz bürcümün ətəklərinə. Qoy asılım qalım orda, yoxsa yenə düşüb qaçaram.

 

 

Söz ardı:  Qəti əndişələnmə. Heç kəsə bağlanası deyiləm artıq. Keçmişlərdə hər şey, itirəm.

..........və heç kəsi də bağışlayası deyiləm. Unuduldum...

 

 

---------------------------------------------------------

*  M.FÜZULİ

 

 

[Эда F]

Прекрасный стих. Сегодня мне прислали:

 

 

Когда вокруг не будет ни души,
Когда в своей заблудишься тени,
Возьми и ничего не напиши,
Возьми и никому не позвони.

 

Когда уйдёт единственный трамвай,
Когда вертушка выплюнет CD,
Возьми и никому не открывай,
Возьми и никуда не уходи.

 

Когда стоят бессменно ноябри,
Когда вороны каркают «банзай!»,
Возьми и ничего не говори,
Возьми и никуда не исчезай.

 

Когда твои часы зайдут в тупик
С одиннадцати ночи до восьми,
Возьми, не отпуская ни на миг,
Меня хотя бы за руку возьми.

 

[Эда F]

Продолжаю любить

 

Мне бы стать вольным ветром,
Улететь и забыть,
Чтоб о нем мне не думать,
Чтоб его не любить...

 

Мне бы стать тихой речкой,
Промолчать, убежать,
Чтоб его, как кораблик,
У себя не держать...

 

Мне бы стать темной ночью,
Потемнеть и остыть,
Чтоб его светлый образ
Темной пленкой закрыть...

 

Мне бы стать чистым небом,
Затянуть мир собой,
Чтоб его не заметить,
Чтоб нашелся другой...

 

Мне бы стать мудрым утром
И его отпустить...
Только я все равно
Продолжаю любить...

[Эда F]

Зачем?

 

 

Растворяюсь я в тебе,
Как мечта в моей Судьбе...
Только вот ЗАЧЕМ?
Лишь тобой сейчас живу,
Остальное ни к чему…
Только вот... ЗАЧЕМ?

 

Тенью я хотела стать,
Чтоб тебя сопровождать...
Только вот зачем?
Всё неправильно, смешно...
Грустно, больно, всё равно...
Не пойму... За что…

 

Ты такой же, как всегда...
Набежала вдруг слеза...
Только вот ЗАЧЕМ?
Ты не любишь, люблю я...
Как же больно… не Судьба…
Почему? ЗАЧЕМ???

 

Я не буду больше ждать,
Ведь любовь не удержать…
Да и то... Зачем?
Все мечты разбились в прах...
Ничего... Живут и так...
Только вот... ЗАЧЕМ?

 

(увы, не знаю, кто автор стихов).

Изменено 16 ноября, 2013 пользователем Эда F

[Maestro]

 

Это тебе , Эда!У тебя большое сердце!

[Эда F]

Это тебе , Эда!У тебя большое сердце!

 

 

[Эда F]

Gecenin rengi dodaqlarımda

 

 

 

“Gecənin rəngi yoxdur!”  deyən axmaqlara inanma. Onlarda rəng korluğu var, daltonikdi onlar. Gecənin öz çalarlari var əslində. Hətta deyərdim, gecələr  rəngbərəngdir, alabəzək. Mənim gecələrim hər halda belədir. Onların öz rəngi və axtarsan, dadı, ahəngi  və statusu da var. Bəzən gecələrim piyalədəki qan rəngli şərab turşməzəliyindədir, bəzən ağ duvaqlı gəlindi gecələrim, bəzən yağışın yuduğu tər otların zümrüd zümzüməsini verir, bəzən oda sitayiş edən zahidin gözlərinin önündəki alovun dilimlənib, onun bəbəklərində oynadığı çalğısız rəqsləri. Bəzən qır qazanının dibindəki qazmaq kimi qarabatdaq.

 

“Gecənin rəngi yoxdur”  deyənlər sarsaqdır.

 

Gecənin rəngini rəssamdan sor. Azad sərsəri rəssamdan. Palitrasını, fırça-boyasını qoltuğuna vurub, gecənin məchulluğuna cığır salan ac rəssamdan. O indi boyayacaq gecəni rəngə. Ya qışqırdacaq, ya uyudacaq, ya ağladacaq gecəni. O cox güclüdür. Onun əlində  FIRÇA  var.

 

“Gecənin rəngi yoxdur”  deyənlərə inanma sən.

 

Dodaqlarıma bax. Laxtalanmış qan ləkələrini görürsənmi? Onları öpüşlərinlə silə bilərsən? Onlar aparılmayan ləkələrdir, damğa kimi.........qan möhürü.......Əgər silə bilsən, sənin olaram. Ölənəcən.....

 

Gecələrin rəngini cücələrdən sor. Qara cücələrdən. Cücələr bilməsə bacalardan sor. Gecələr dikinə qalan yalnız onlar. (Eləmi?) Qalanları uzundöşək olub yatırlar.

 

.............................. Gəl bu gecə mənimlə səyahətə çıxaq. Yox, uzağa getmərik. Elə şəhərin üstündəcə uçarıq. O baş-bu baş. Gecənin rənglərinə tamaşa edərik, ta sabahlara qədər....,sən yanımda olarsan, əlimdən tutarsan, unutma, sən məni heç kim və heç nə ilə, heç gecə ilə də paylaşmaq istəmirdin axı..... Yorulanda damlardan birinin üstünə qonarıq, bacanı taparıq, ordan evə enərik. Düz sobanın içi ilə. Üz-gözümüzü his basar, üst-başımız kirlənər. Amma biz buna məhəl qoymarıq. Biz xoşbəxtik axı.... Mən yaylığımı çıxarıb, sənin üzünü silərəm, səninsə yaylığın yoxdu, sən ovcunun içi ilə mənim.

 

Sonra başlayarıq evi gəzməyə. Onun çox gözəl bir şəxsi mülk olduğu aşkara çıxar. Otaqları saysız, bir-birindən yaraşıqlı. Sonra axtarıb mətbəxi taparıq. Soyuducuya cumarıq. Nə tapsaq – soyuq, donmuş – təpişdirərik. Gecə yarı toyuq budu yeməyin ayrı ləzzəti var. Üstündən kefir tapıb içərik, bumbuz.

 

Sonra yataq otağına keçərik. Oradakı iri taxtı boş, yetim görəndə, bir-birimizə baxıb çiynimizi çəkərik, kor-peşman dönərik. Yanaşı otağa boylanarıq. Burda çarpayıda üzüqoylu tənha uyuyan xanımı görəndə hər şeyi başa düşərik, barmağımızı dişləyib,  “aralarından su axmış”  deyərik. İstəyərik onu durquzaq, öyüd-nəsihət verək,  sonra fikrimizdən daşınarıq, baş qoşmarıq. Onsuz da, dedin – demədin, xeyri yoxdur. Hər insan öz səhvini özü anlasın gərək.

 

Səyahətimizə davam edərik. Kabinet. Aha, evin sahibini burda taparıq. Xanımın könlünü qıran sarsaq. Ayaqlarını yazı masasının üstünə qoyub, əllərində kağızlar, iri, küftə burnunda pensne, yanında cızma-qarası ilə dolu zibil zənbili......,uyuyub. Radionu da söndürməyib. Səninlə dayanıb radioda yayımlanan gecə xəbərlərini dinləyərik, söyləyərlər:

 

“Filan yerdə bir gəncin məhrəm münasibətlərə girdiyi heykəl hamilə qalıb”.  

 

Mən sənin üzünə baxıb qımışaram:

- Səni demirlər? Sən olmayasan o dələduz sərsəri?........

 

Sən – çox axmaq zarafatdır – deyib başını bulayarsan, radionu söndürüb, buranı tərk edərik.

 

Sonra səninlə başqa bir otağa keçərik. Bizi ora “çağıran”  məftunedici hind otlarının gözəl rayihəsi olar. O iyi qoxumaqçun gedərik ora. Çox qəribə bir məkana düşərik. Relaks otağı. Sən masanın üstündən şamdanı götürüb, şamları üfürüb yandırarsan.........sənin nəfəsin oddur axı. Sonra şamları divar boyu asılmış şəkillərə yaxınlaşdırarsan. Pa! Çox ekzotik, gözlərimizi qırpmağa qoymayan mənzərələrin şahidi olarıq. Sən şəkillərə elə aludə olarsan ki, mən yaddan çıxaram. (ümumiyyətlə, sənə daim elə gəlir ki, mən koram – sezmişəm bunu. Mənsə kor deyiləm, karam).  Sonra birdən səninlə bərabər o şəklə daha bir cüt gözün baxdığının fərqində olarsan. Tez-tələsik şamı barmaqlarınla söndürüb, mənə başınla  “getdik”  işarəsi verərsən.

 

Çıxarıq ordan. Yolda başlarsan mənə öyüd-nəsihət verməyə. Mən sənə qulaq asmaram. Çünki ehtiyacım yox sənin öyüdlərinə. Çox köhnəlmiş onlar........pas atıb, dəbdən düşmüş. Sən mənə nə deyə bilərsən axı? Sənin heç gecənin rəngindən də xəbərin yoxdur. Mənsə onu öz gözlərimlə görmüşəm.

 

Sus indi,sus!  Danışma! Artıq uzağam sənə!  Sənin sağın artıq nə sağımdır, nə solum mənim.

 

Bu yerdə əsəbiləşərəm. Sənə də, özümə də. Çox əsəbiləşərəm. Nə elədiyimin fərqinə varmadan aşağı enərəm,  balaca dəhlizə. Stolüstü lampanı şəbəkədən çıxararam. Otağı qaranlıq alar başına. Lampanı qoltuğuma vurub irəliləyərəm. Qaranlıqda hara oldu dəyərəm. Tap-turup......Orada-burda əşyalar yerə tökülər. Dağılan dağılar, sınan sınar. İşıq istəyərəm. Tələsik lampanın düyməsini tapıb basar, hey basaram. Narahat olaram: noldu buna, niyə yanmır görəsən? Yoxsa allahın lampası da mənim əleyhimə işləyir?!  Hələ bir heyrətlənərəm də.......və arxamca lampanın bağını sürüyərəm............

 

Bu vaxt sən gəlib çatarsan mənə. Lampanı əlimdən alıb harasa tullayarsan, çiynimdən tutub geri çəkərsən, qollarının arasına alarsan məni, qoymazsan tərpənim. Sakitləşərəm..... Üzümü sinənə dayayıb, ürəyinin səsinə qulaq asaram. Ürəyin mənə nə desə, onu sənə söyləmərəm, o, bizim ikimizin – mənim və sənin ürəyinin sirri olar. Elə həmən dəm Allahımdan məni qucan qollarının heç vaxt boşalmamasını istərəm.

 

Amma mənim səsimi heç vaxt eşitməmiş ki  O,......       ........        ..........

 

 

                                                           (1-ci hissənin sonu)

Изменено 25 ноября, 2013 пользователем Maestro

[Эда F]

                                                                  (2-ci hissə)

 

 

Darıxarıq sonra.......sənlə bir yerdə....... çox darıxarıq. Pəncərəni taybatay açıb gecənin sərininə atılarıq, düz göyə millənərik, dama uçarıq. Mən damın lap qırağında oturub, ayaqlarımı aşağı sallayaram, sən arxamda durarsan. Mən sənə qorxulu nağılar danışaram, sən susarsan. Məsələn, belə:

 

“...................ağaclar saçın yoldu, yaşıl köynəyini cırıb, yaydan birbaşa qışa atladı.Şair bu səhnəni görüb, biganə qalmadı, tez qələm tapıb kağıza köçürtdü onu, şer yaratdı, elə şer ki, onu eşidən qulaqlar çürüyüb töküldü, dinləyən 100 il qocaldı, ömrünün yayından birbaşa qırova-borana atladı.”

 

Qorxmasan sənə daha bir dəhşət danışaram:

“Gecə dağınıq zülfünü üzünə töküb, dəli vahimələr kimi üstümə gəldi”.

 

Bunu deyəndə sən də qorxarsan, elə mən özüm də. Mən davam edərəm:

 

“Göyün üzünü qara buludlar aldı. Səmavi qılınclar toqquşdu, şaqqıltıynan, qığılcımlar doğdu, günəş kim tərəfindənsə uduldu......mən gözümü açanda özümü çağlaya-çağlaya, şivən qopararaq mənə qoğru gələn azğın bir selin qarşısında gördüm..........tək!..........sənsiz..........tənha!........ayaqyalın.......əli də yalın/silahsız (Gülmə!!)......başıaçıq........”

 

Burda susaram. Altdan yuxarı sənə baxaram. Baxaram görüm, danışdığım nağılın xofu çökdümü damarlarına?!

 

Ardını sən davam edərsən. Elə şeylər uydurarsan ki, mən bu gic dünyaya doğulduğuma peşman olaram. Sonra qulaqlarımı tutaram ki, eşitməyim. Sənin ağzını qapadaram ki, danışmayasan.

 

Sonra bir-birimizin əlindən bərk-bərk yapışıb, gözlərimizi bir-birinə dikərik. Keçmişləri çelim-çevir edərik, bu gecənin qaranlığına and içərik ki, aramızda qaranlıq heç nə qalmayacaq.

 

Sonra neynərik?.......bildim, səbəb arayarıq. Elə bir səbəb ki, masaüstü sərxoş rəqslərimizə bəraət qazandıra bilsin. Yerə çırpıb sındırdığımız araq qədəhlərinin cingiltisini pozsun qulaqlarımızdan.

 

Sonra söz verərik bir-birimizə. Söz verərik ki, hər şeyi unudaq.

 

Aramıza girən paxıl, satqın Yalıncıqları, bütün yamanları,...., elə yaxşını da qatarıq ora; axmaq şüarlarımızı, dələduz atmacalarımızı, qəddar intiqamlarımızı;  hərraca qoyduqlarımızı, uşaq oyunlarını;  bütün  “tutdu qatıq, tutmadı ayran”ları;   sadəlövh inancılların gözünə kül üfürdüyümüzü, yaş yuyub quru sərdiklərimizi.......

 

əlqərəz, bütün elədiyimiz dəlilikləri, şəri, şirini, acını, həm yuxularımızı,  səhər dualarını, fəvvarələrin soyuğunu, dostluğumuzun artıq çoxdan çürümüş sütunlarını, tənha dəqiqələrimizin xofunu, arabir əldən gedən ixtiyarımızı, damarlarımıza dayanmış bıçağın cənnət vədini.......

 

 

     U  N  U  D  A  Q....

 

Mən üzümü sənə yaxınlaşdırıb deyərəm:

- Məni mənə çox görmə, rica edirəm. Qoy olduğum kimi qalım. Başqalaşa bilməyəcəm onsuz da. Damğalayıb qandallasan da......., lap öldürsən də - buyam.

 

Sən – dəyişmə - deyərsən.

 

 

Daha sonra yadımıza düşər ki, Ayla salamlaşmamışıq. Başımızı göyə qaldırıb Ayı taparıq, ona ürəkdən alovlu bir  Salam göndərərik.

 

Gecənin ayazında, dam qırağında oturub, ayaqlarımızı aşağı sallamağın, bir-birimizin burnuna çırtma vurub qəhqəhələrlə gülməyin (qoy qonşular yuxudan ayılsın, pəncərə önünə yaxınlaşıb, bu sirli səslərin hardan gəldiyini öyrənmək istəsin, bizə nə?! )    ləzzətini dönə-dönə yaşayarıq səninlə.

 

Sonra Ay bizim kəbinimizi kəsər və bu damda gecənin qaranlığına nə toy tutarıq, ulduzların şahidliyi ilə.......gecə tablosuna hansı rənglər qatarıq, onu bir sən bilərsən, bir mən, bir də Heç kəs. Bu gecədən Səadət və Arzular dünyasına lağım atarıq, mən və sən. Və heç kəs kəsməz yolumuzu. Bacarmaz! Çünki biz bizik! Biz gecənin qarasını çökdürənlərik.

 

Gözləyin bizi, gəlirik. O - qoltuğunda  “Gecə” adlı tablosu, fırça-boyası, boynunda, şah damarının üstündə güclə seziləcək bir dişləm yeri və mən – gecənin rəngini diktə edən, son dərəcə xoşbəxt/yarıbayılmış, rəngsiz dodaqlarımda laxtalanmış qan izləri............. bir də rəngi qaçmış  GECƏ......

 

(bir daha demə ki, gecənin rəngi yoxdur. Heç olmasa sən demə. Sən o rəngi gözlərinlə gördün... birgə yaratdıq onu.)

 

 

[Эда F]

Поэтессу эту зовут  Feyziyyə.

 

 

Nədənsə başlamaq lazımdı

 

Məsələn,

küsə biləcək birini tapmaqdan,

Və səni küsdürə biləcək bir şeylər uydurmaqdan.

Sonra kimsə xətrinə dəyibmiş kimi için-için ağlamaqdan,

Və küsəbiləcək birinin gəlib könlünü almağını gözləməkdən,

Bir ömür boyu....

 

Harasa qaçmaq lazımdır,

Arxana baxmadan, birnəfəsə....

Məsələn, səni tanımayan və yolunu gözləməyən birinin yanına.

Və uzun-uzadı danışmaq lazımdı

Onu necə sevdiyindən, onsuz yaşaya bilmədiyindən.

Əfv diləmər lazımdı etmədiyin günahlarına görə,

Tanımadığın birindən

Bir ömür boyu.......

 

İnanmaq lazımdı

Hər şeyin heç olduğuna,

İşarətlərin heç olmadığına inandığın qədər.

Anlamaq lazımdı sulara danışdığın

Qorxunc yuxuların daha tez çin olduğunu.

Və bilmək lazımdı səbəbsizliyin səbəbini,

Niyəsizliyin niyəsini.

Burnunu göynədən sirrli qoxunun sənə

 nəyi xatırlatdığını düşünmək lazımdı

bir ömür boyu....

 

Ağlını itirmək lazımdı,

Səni daha çox kimin sevdiyini bilmək üçün.

Uçuruma atılmaq lazımdı

Nə qədər güclü olduğunu öyrənmək üçün.

Susmaq lazımdı susa bildikcə

Sevdiyinə inanmaq, sevdiyinə inandırmaq üçün.

 

Və nöqtə qoymaq lazımdı hər şeyə

Sonu görünən və görünməyən hər şeyə.

Nöqtə qomaq lazımdı – üç nöqtə.

Və nədənsə başlamaq lazımdı,

yenidən,

və yenidən – bütün ömür boyu.

 

 

Еще один стих был, про чувства. Ей удалось сочетать военный мотив и душевные переживания. Интересно получилось....,  как бы поэзия военных лет.  Потом найду.

[Эда F]

Поэтессу эту зовут  Feyziyyə.

 

 Еще один стих был, про чувства. Ей удалось сочетать военный мотив и душевные переживания. Интересно получилось....,  как бы поэзия военных лет.  Потом найду.

 

 

Sən heç duyğuların əsgər getdiyini

gördünmü, dost, gördünmü?

hisslərinə çağırış vərəqəsi gəldimi,

onlar ön cəbhəyə aparıldımı?

ümidlərin sərhəd boyu təngnəfəs qaçdımı?

arzuların mühasirəyə alındımı

başlarına güllələr yağdımı?

xəyalların ölüm qorxusu ilə

səngərin bir küncündə qıvrılıb, əlləri qulaqlarında hönkürdümü?

istəklərinin gicgahı əlindəki silahın

son gülləsinə sığındımı

tətiyinə sıxıldımı?

nifrətin düşmənə təslim oldumu,

düşmən ordusuna qoşulub,

özünə qarşı çıxdımı?

həm ordusunu, həm gözlərini itirən

general sevginin ürəyinə bıçağı öz nifrətin vurdumu,

sonda özü də bir mərmi partlayışından paramparça oldumu?

duyğularından qara kağız gəldimi?

onu pul kimi barmağının arasına alıb

hıçqırtı havasına süzdünmü heç?

hisslərin şəhid olduğunu gördünmü heç?

duyğularına yas saxladınmı?

hər adsız məzar görəndə

qaçıb baş daşını qucaqladınmı, dost, qucaqladınmı?

hər yatdığında yuxunda necə öldüklərini,

qorxunc meyidlərini görəndə

qışqırıb yatağından qalxdınmı, -

özün öz duyğularından qorxdunmu, dost, qorxdunmu?

belin büküldümü, havalandınmı, bunca itkilərdən,

məsxərəyə qoyuldunmu heç?

bir baxımsız parkda,

bir qara kötüyün üstündə oturub, yaşıdlarına baxdınmı?

şəhid duyğularının sağ anlarını xatırladınmı, dost?

gözlərində sıxmağa yaş,

sinəndə ah çəkməyə nəfəs axtardınmı, dost, axtardınmı?

sonra bu qorxunc görkəminlə qovuldunmu hər yerdən,

yerdən, göydən, varlığından, yoxluğundan

qovuldunmu, dost, qovuldunmu?

sən heç duyğuların şəhid olduğunu gördünmü, dost, gördünmü?

 

Сильно…

[Эда F]

Расим К. Люблю его читать.

(Olduğu kimi verirəm. Rasimdə fikir axınıdır, nöqtə-vergülsüz)

 

 

Eskalator

Küçədə rastlaşsaydıq

Bəlkə də salam verər

Hal-əhval tutardıq

Ancaq biz çağdaş insanlar

Yarı robot olduğumuza görə

Eskalatorda gəlib üz-üzə

Sadəcə

Içində zəif lampalar közərən

Gözlərimizi bərəltdik

Vəssəlam

 

Xalça

Uçan xalçanı ipə sərib

Həyətin ortasında döyəcləyir evdar qadın

Amansızca vurur zərbələri

Bir də xam xəyala düşməsin

 

Qapı

Unudacaq

Bəlkə də unutmuş artıq

Boşu-boşuna açılıb-örtüldüyü günləri

Bundan sonrakı həyatını

Dolduracaq tək bir şey var o da

Gecə yarıları

Səssizcə açılıb-örtüldüyü anların

Anıları

 

Parfüm

Küçədə parfüm qoxusu var

O gözəgörünməz

əlçatmaz

insanların qəlbinə

həyat eşqi dolduran o

onun özü

keçmiş bu küçədən

əlahəzrət qadın

 

[Эда F]

 Mən küləyin qızıyam

 

 

 

                                                                           Üfüqlərdən boylanan sabahlara salam!

 

 

O, varlığımda mənim. Bu günümdə, sabahımda, açılan qönçələrimdə, çapar atlarımın yalında, qartallarımın sərbəst uçuşunda, lələklərinin arasında,........... rəflərimdə, kitab  səhifələrində, qapımın kandarında, qaşımın düyünündə..............o.

 

Külək......... Məni öz inhisarında saxlamış. Mənsə onu rədd etmirəm və  “yox”  demirəm, çünki o – mücərrəd məchulluq, güc, möhtəşəmlik tərənnümü, mənsə......mənsə - zərrəcik. Onun sovurub apardığı on milyonlardan biri. Biz varlığımıza tapınıb, simvolizmə tabe olduğumuzca məsud oluruq. Həyatın cığırındakı addımlarımızın sayını artırırıq, onun daxılına tulladığımız qəpiklərin cingiltisini....... Üsyankarı  eşafot gözləyib həmişə........yox, elə daxıl yaxşıdır..

 

Qılınc kimi kəsən külək. Elə əsər ki, çəkisi yüngül, arıq sısqa canları götürüb aparar, gözləri toz-torpaqla doldurar, nəfəs çəkməyə qoymaz. Bu, məşhur Bakı xəzrisidir. Qədimlərdə İçəri şəhərin evləri küləyin nazına görə tikilirmiş. Xəzri tutan tərəfdə divarları ikidaş edərmişlər və pəncərə qoymazmışlar. Çünki dəli xəzrini yaxşı tanıyırdılar.

 

Bir də gilavar var. Abşeronun gilavarı. İndi bu sözləri yazıram və burnumun ucu göynəyir o gilavarçun....., Abşeronun qızıl qumuyçun, ləpələrin sillələdiyi yalçın qayalarçun.......... Adamı dalağına qədər yandırardı gilavar. Belə küləkdə dəniz çox hiyləgər olurdu, aparırdı adamı. Gilavarda çimməzdik heç vaxt...

 

Daşına-torpağına, xəzrinə-gilavarına qurban.....   Bakı......, nəfəsinə qurban, küləkli nəfəsinə, xışıldayan, göynədən, yandıran nəfəsinə..

 

Bir də burağan var (смерч) – dəniz üzərində olur, bir də qasırğa (торнадо) – quruda olur. Onlar mənimki deyil, yazmayacam onlardan.

 

-----------------------------------

 

İldırımın tuş ünvanı.....qocaman palıdım.......niyə axı təpəlikdə tək bitdin?? Ətrafın əvvəldən “kimsəsiz” idi ya rüzgar təmizləmiş?  Sənin kimi qocaman olmaq istəməzdim. Ətrafımın təmizlənilməsindən qorxuram.... Sənlə oxşarlığımız var, bilirsən? Sənin də illərlə bəslədiyini odun bir dilimi yalayıb aparır....

 

Yuva mənası mənasızlığa yuvarlanmış, bünövrələr uçurdulmuş, sultanlıqlar çökdürülmüş, şahlıqlar süquta uğramış, ......   “Nuşirəvanla bayquşların söhbəti” bütöv bir qurultaya çevrilmiş .................... Utan!  ...cüzamlı yaralar xəstəsi kimi utan! Parabüzən qanadındakı qara xallardan allanıb qızarıb. Sən də utan! Ah, mücadilələr yazan qələmini alıb, iki parça edərdim, yazdığını tərsə oxuyardım, bir də yazmazdın.    Sansaranın çərxinə paz salardım, burulğanına daş tökərdim, boğardım onu, bir də fırlanmazdı......,həyatımdakıları sənə yaşadardım.

 

Gözlərimin bəbəklərində  çürüyən qovğalar, həyatımın salxım-salxım misraları, suyuna ümid damızdırdığım gələcək,  “inşallahlar”,  “bismillahlar”...... Nə olmuş? Nağıllarımın qanadını kim qırmış? Hansı nakəs? Niyə kamım pərvazlanıb uçub məndən? Bəlkə həddimi aşmışdım, çox qatı istəmişdim? Sən ver, mən su qatıb duruldaram.

 

Oxxx, dabanlarımın altında qalıb xırçıldayan nə? Ətrafıma səpələnib günün şüalarında 52 000 rənglə bərq vuran bu büllur qırıntıları gözlərimi deşir, dəli bir şəhvətlə mənə nələrsə pıçıldayır və nəyisə xatırlamağa çağırır. Anladım, anladım......nəymiş bu. Yerə çırpılıb çiliklənmiş arzular,  qanadlı, dimdikli, büzdümlü, canlı arzular. İndi sərt, kələ-kötür qırıntıları ayaqlarımı kəsir, qana bulayır. Susuram... Susalım da, başımız dinc olsun. Deviantı nə gözləyir?? Heç kəs bu vacib girdə orqanın üzülməsini istəməz. Susalım da, qoruyalım onu. Səsini güngörməzinə qoyanların yolu uzun, səyahəti darıxdırıcı da olsa, rahat olar........ayağına da daş toxynmaz. Amma mənim zəhlətökən  səsim həmin yerdə qalmaq istəmir. Mən üsyankaram..

 

Hər səhvimin altından qol çəkməyə hazıram. Edəcəyim səhvlərimi almayın məndən. Nə haqqınız var? Mənimdir onlar. Hələ çox səhvlərim olacaq həyatda.

 

Mənə bu günlə yaşamağı öyrətdilər. Həyat. ..ondan başqa öyrətmənim yox. Gələcək üçün tədarük tökməyi birdəfəlik yadırğadım..,yəni tərgitdilər mənə. Axınla axmağın üstünlüklərini anlatdılar – “palaza bürün, elnən sürün”. (mənim də bürünüb sürünməkdən zəhləm gedib həmişə).  Mən, ümumiyyətlə, çox çalışqan tələbəyəm, hər şeyi öyrənirəm, özu də çox tez. Pisi lap tez öyrənirəm. Mənə bir az arsızlıq, bir az qəddarlıq, bir az da vicdansızlıq öyrətdilər. Çünki heç nədən qorxmamaq üçün gərək bir az anormal olasan, bu halətə də bütöv vicdanla buluşmaq caiz deyil. Gərək vicdanın bir az kəm ola. Mə bunu böyük məmmuniyyətlə elədim. Vicdanımın bir parasını qoparıb dişləırimin altına qoydum. Mənə heç nə lazım deyil. Heç vicdan da. Mən küləkdən doğulmuşam.

 

Bu halətlə xoşuna gəlirəmmi?.. Bir az kəm, bir az kəsir. Dodaqlarımdan öpməyə qoymayacam səni heç vaxt. Dodaqlarım yalnız sözlərimin. Öpüş haqqı onların. Bir də Bakının küləyinin... Küləkdən heç nə gizlətmirəm. Sarır məni, qucur, götürüb çöllü-biyabana aparır....apara da bilər. Mən onun qızıyam.

 

Məni küləklərimlə təkbətək burax. Həyatımın küləkləriylə. Qızılı xəzəli apar, payızıma dəymə. Tənha vaxtlarımda qapımı döyən tək bircə o olmuşdu. Zaman modusu kimi yox, qaçılmazlıq kimi yox, əlahiddə bir şey kimi. Mənə olunan növbəti həmlə kimi yox, bir təşəbbüs kimi. Ona görə sevdim payızı.......3 aylıq. Sonra getdi həyatımdan....və unutdum.

 

Deyəcəksən, vəfasızam? Yox, belə deyil. Əgər hər həyatımdan gedəni xatırlasaydım, indi özüm də öz həyatımı tərk etmiş olardım. Məni bir dəfə qazanıb, bir dəfə itirmək olar. Mən sızanaq deyiləm, gəlim-gedim.

 

Mən küləyin qızıyam. Külək olur qədər, pərişan – mən də varam, durur qədər dayanacaq, vurur qədər vuranam, yıxıb aşıran. Adımı göylərdən aldım, taleyimi küləkdən.

 

                                                       (1-ci hissənin sonu)

 

 

[Эда F]

                                                            (2-ci hissə)

 

Mən küləyin qızıyam. Onsuz mənim damarlarımda qan da dayanır. Mənim  zefirim  qərbdən vurur, günbatandan. Yevr  şərqdən – gündoğandan. Doğan günəşin şəfəqlərinə bələyir məni, mənsə o işıq selində mənalar axtarıram, yerdə tapmadıqlarımı bilirəm ki, işıqda tapacam. İşıq şəlaləsində çimdinmi heç? Notum cənubdan çalır, özü ilə qızmar səhraların isti nəfəsini gətirir. O nəfəs dibçəkdəki güllərimi yandırıb soldurub, bağlamışam pəncərələrimi.

 

Bütün küləklərimin öz kraliçası var. Dəli hava axınının boynuna sapand atmaq ixtiyarı yalnız onlarda. Mənsə....mənsə seyrçiyəm. Mənə toxunmurlar. Ayağında cırıq çarıq, başında gün yandırmış köhnə örtük, beli bükük, əli çomaqlı qoca kimə lazımdır ki?...

 

Bir də harpiyalar var. Şiddətli külək ilahələri. Gözəgörünməz.......sevmirlər onlar məni.......və incidirlər. Qısqanırlar...... Onların başım üzərindəki hər sivişini sezirəm. Məndən hər dəfə nəsə qoparıb aparırılar.

 

Hənuz........mən acam!! Siz! Ey göydəkilər! Bunu neçə milyon dəfə deməliyəm ki, məni eşitsinlər və neçə milyon dəfə deməliyəm ki, anlasınlar. Böyük əksəriyyət daim yaşam və taleyindən narazı olub. Məmmuniyyətsizlik və təminsizlik bəlkə də bizi irəli itələyən bir qüvvə, bir amil, nizə ucu. Yəni doğrudanmı biz o qədər inert, primitiv biriyik ki, bizi bizləməsələr gedəsi deyilik? Sallaqxana qirmaqlarından asılıb dərisi soyulmuş cəmdəklər kimi milçək basa-basa qalacağıq? Yox! Min kərə yox! Mənim bizlənməyə ehtiyacım yox idi. Mən özüm gedirdim. Başqalarının həyat təlatümlərindən, eniş-yoxuşundan heç nə deyə bilmərəm. Bəlkə onlara qısqırdıcı amillər lazım imiş?!...... Bilmirəm, yanlarında olmamışam, yanımda olmayıblar.

 

Hənuz.......

 

Mənim simurq quşum artıq Qıf dağının zirvəsini tərk edib. Yolundan səkdirilmiş atlılarım, dəliqanlı igidlərim məni axtarır. Çöməlib yolda, daşın üstündə nəfəsini dərmək üçün oturan qoca yolçudan məni sorurlar. Osa qəlyanını sümürüb dərin bir  qüllab vurur, mənim yerimi onlara nişan verir. Sonrasa gözləri yaşarır, pəsdən  “Yanıq Kərəmi”  oxuyur. Zira cavab verməliyəm. Səhvlərim islah olunmalı. Gəlirlər.......Bir sürü atlı. Toz dumanı ərşə qalxıb. Buludlar qaçıb gizlənib. Amma.......günah məndə deyil əslində...... İt gəlib, örkən aparmış...

 

Kilsələrdə oxunan osannaları alir qulağım. İlgimi çəkir  çin olmuş insan arzularının pərvazlanan təntənəsi, onları müşayiət edən alqış sədaları. Amma bunların mənlə bir ilişikliyi yox ki......mənim arzularım camaxatanı tərk etməmiş, boğazı büzmə düyünçələrdə qalmış. Mənə o taxçaları yandırmaq təklif olunur......artıq.

 

Niyə hər dəfə sakit gecələrdə, Ay göydən üzümüzə baxıb göz vuranda, şəhər yatanda, eyvana çıxıb siqaret püləmək təklifini rədd edirəm? Niyə ayağımın altında uyuyan şəhərdən, sayrışan ulduzlardan, gecənin ilğımından, damlarda gəzişən ləms pişiklərdən, ümumiyyətlə,  qaranlıq romantikasından həzz ala bilmirəm, ilmə çəkə bilmirəm?? Toran qovuşanda gecənin zümzüməsini eşitmək olur. Eşidə bilmirəm. Niyə? Sən axı eşidirsən. ......mənsə.......mənsə yox. ......mən düşünürəm.

 

Qanım tərsə axır damarlarımda. İndi bu dəm. Nədən? Nə qədər binar və mücərrəd fikirlər məngənəsində qalacam, görəsən? Umsundum. Həm sabahlarımın incilənməsindən, yeknəsəkliyin kəsif qoxusundan, həm anılarımın sərgilənməsindən – tək bir seyrçiyə: özümə.

 

Xilqətin pürmüddəalığı (rəsmiyyətpərəstlik, чопорность) sıxır məni, həm də çox. Köhnə, yıpranmış, prozaik qafiyələrə təzə düzüm lazımdır. Sazaqlı qış günü yol boyu irəliləyən, küçənin kir-kəsafətinə bulaşmış qoca yolçu. Əbasının ətəklərini yığışdırır. İki tərəfdən, sağından, solundan, pəncərə pərdələrinin arxasından maraqla ona zillənən baxışları hiss edir.Nifrətlə nəzərlərini bu hər şeylə maraqlanan  həyasızlara çevirir. Pəncərələr qapadılır. Tale, dolaşacağımız cığırların hər döngəsinə cələlər, duzaqlar düzmüş. Bax, ilişməyəsən.......

 

Qorxu mütənasıbliyini hər küncündən asacağım odam. Təhtəlşüur səviyyəsinə qədər sürüşkən enişlər.......,amma çıxışlarım yox – bağlanmış. Mənsə.......mənsə tapacam, bir yol tapacam.

 

Bir bu səyyaha bax. Nə qədər miskin, məzlum görkəmi var. Bir heçliyə, sonsuzluğa getdiyini bilir, amma yenə də sapınmır yolundan. Gedir, hey gedir... Mağaralarda çürüyən insan sümüklərini nişan veriblər ona. Onlardan ilac düzəldəcəkmiş. O ilacla ölümə qalib gələcəkmiş.  Ölümlə ölümü diz çökdürəcəkmiş, ölümsüzlük qazanacaqmış....... Budur, enir mağaraya. Nə burnuna dolan üfunət qoxusu, nə də yuxarıdan sallanmış və qoluna-qıçına, saçlarına dolaşan çürüntülü şındırabənzərlər – nəmiş və zülmətlər krallığının iyrənc florası  onu saxlaya bilmır yolundan. Gedir, hey gedir.... Heç başı üstündən o yan – bu yana uçan və qanadlarını onun üzünə çırpan qaranlıq  həvariyunları (апостол) – yarasalar da, onlar da qorxutmur onu. Ayağının altında şaqqıltı ilə sınan insan sümükləri də...... O axtarır, arayır......, istədiyinə çatacaq, tapacaq və özüylə aparacaq, heç nə qorxutmur onu. Ah, bəxtəvər... Mənsə, mənsə ona həsədlə baxıram..

 

Hənuz...... Qadağalar bir sumbata kağızı, yara üzəri ilə sürüşən...... Mənsə, mənsə dözürəm. Məcburam......, yox, borcluyam.

 

Başımın üstündən əsən küləklər. Məni heç vaxt o mağaraya yaxın düşməyə qoymamışlar.......orda ki, məqsəd gizlənib. Mən o mağaranı  “laübaliliklə  (бесцеремонность) qolboyun”  adlandırdım. Mənə yalnız mağaranın ağzındakı üvəz kolunu iyləməyə icazə verilib.

 

Hənuz........dənizlərim qovuşub da, dalğaları bir-birinə qarışmayıb ki......

Axan çaylarımın suyu tükənib də, şoran torpaqlarım qurumayıb ki..........

Başı qarlı zirvələrim heç kəsə əyilməyib ki........

Mən küləkdən güc aliram.

 

Bir qədər umsuq olsam da, heç kəsi batinimə buraxmadım ki, ........butalarım açılmamış soldu, yad nəfəs götürmədim ki, ..........şirin yuxularıma acılar qatıldı,gecələr yatmadım ki, ..............nəğmələrimi kəsib, udumu sındırdılar, pəncərəmdən ağılar ucaltmadım ki, qara pərdələr asmadım ki...........

Mən küləkdən güclüyəm.

 

Hənuz.........

 

.....................uzun gecələrimiz birgə keçirilməmiş, kəsik sözlər hıçqırtı səsində boğulmamış, başlar sinələrə əyilməmiş, busələr hədiyyə edilməmiş, saçlar qarışdırılmamış, vədlər verilməmiş,............sonra bu vədlərə inanılmamış, aldanılmamış, əməl edilməmiş..........,üzlər qızarmamış, yanaqlar allanmamış,......,qaşlar çatılmamış, qəzəb-kin alovunu püskürməmiş, gözlər heyrətdən böyüməmiş, göz yaşı çaylara qoşulmamış, dərd sinələri yarmamış,................olmamış – olunmamış,

gəlməmiş – gətirilməmiş,

deməmiş – deyilməmiş,

etməmiş – edilməmiş,

vurmamış, uçurulmamış, sındırılmamış, dağıdılmamış, öldürülməmiş, basdırılmamış, qeyb olmamış........

 

Son...., nəhayət....... – təlaş və məchulluq.

 

Rüzgarsa əsir........O, hər şeyin FÖVQÜNDƏ.

 

Aşırı həyat və gözəllik aludəçisi. Yorulub, usanıb, yol kənarındakı daşın üstündə oturub yenə....Yenə müştüyünü sümürüb, saqqalını sığallayıb, çuğulluq etmək fikrindədi. Mənim yerimi nişan verəcək indi kiməsə.

 

Mənsə.....mənsə qorxmuram.

Mən küləyin qızıyam. Küləkdir atam. Anam – torpaq. Onlar heç vaxt məndən imtina etməyəcək, üz döndərməyəcək, arxa çevirməyəcəklər. Mənsə.....

 

 

[Эда F]

Сказка эта посвящается одному форумчанину, который очень "любит, обожествляет"  женщин.)

 

 

 

 

Н О В О ГО Д Н Я Я    С К А З К А

 

(ищущий да найдет)

 

 

 

Огромный зал. Слышны детские голоса. Поют, танцуют. Праздник какой-то. Посреди зала стоит украшенная елка. Зал также оформлен гирляндами, серпантином. Вокруг елки детки водят хоровод.  Много света, шума, веселья. С приходом Дед Мороза зал еще больше оживляется. Он принес подарки. Дети  читают стихи, отгадывают загадки, чтоб получить подарок от самого Деда Мороза.

 

Но. Чего-то не хватает. Вернее, кого-то. Ее нет. Снегурочки. Дракон ли ее похитил, или Кощей в темницу заточил за семью замками? Кто пойдет ее поискать? Бросают жребий и решают, что сам Дед Мороз пойдет за внученькой.

 

Отправляется дед Снежную Гурочку свою искать. Прежде чем уйти поручает Лешему заменить его, чтоб дети не скучали.

 

- - - - - - - - - - - - - -

 

Холодно. Снег крупинками ложился на землю. Везде белым бело.

 

Дед Мороз блуждал по городу. Решил далеко не пойти, тут, в городе поискать.  Модернизированную Снегурочку хотел. Увы, не увенчались его попытки успехом.

 

В какой офис не глянь, сидят детствосвоенепомнящие, сказкиненавидящие, далековпередсмотрящие, самодовольные гламурные фифочки в мини юбках, с сигаретой в зубах, мобилой в руках, с треснутой психологией.

 

Что делать? Дед был не из слабого десятка. Решил-таки рискнуть и установить контакт с одной смазливой бренд-менеджер. Он когда вошел, она качала музыку на айпод.

 

- Погоди, деда, щас освобожусь.

 

С  хитом закончила, взяла айфон, вотсапом отправила сообщение, обменялась фотками на инстаграмме, проверила почту на iPad, после чего взбесилась и  швырнула планшет на софу, достала любимый лаптоп, вошла на один очень раскрученный сайт, быстренько пробежала длинными пальцами по клавиатуре и наконец, вспомнив о визитере, уставилась на него своими воспаленными от вирта глазами:

 

- Чего тебе?

- Дева ты красная – начал было дед.

- Можно покороче? Без вводной части?

- Детки тебя ждутЬ. Ты им нужна….., очень  – выдавил из себя дед, проглотив последнюю каплю едкой слюны.

- Только им нужна?

- Ну так…. – запнулся дед – Мне тоже нужна…..выходит…..раз им нужна…..в качестве….эээээ……

- Королевы ночи?

- Ну так, наверное…..или нет, не совсем так…..ээээээ - подумал дед и не нашел более подходящего слова – да, примерно так, в качестве Королевы….ночи. Внученька, так мы с тобой должны это…..

- Что?? Слухай сюда, дедуль, никому я ничё не должна. А тебе тем более. И ваще, вали, дед, у меня мууда нету. Моя  виртуальная любовь трещит по швам. Меня бросили, понимаешь?

- Хто?

- Мефистофель!

- Ху из ит?

- Вот юзерпик, смотри – и показала она ему рогатого, клыкастого чертенка  с хвостом.

- Так девочка моя, он же не стоит твоих стенаний. Однозначно!

 

Тут наполнилась чаша терпения у девицы и перелилась за край. Указала она старцу на дверь.

- С той стороны закрой.

 

Вышел дед от нее, сую сюзюле-сюзюле. «Пропади молодежь пропадом» проворчал деда   . И мрачно двинулся дальше. За одно сделал вывод: в городе Снегурку не найти. Придется скитаться по близлежащим поселкам и сёлам. Сел на электричку (а детки ему смс-ки отправляют: «дед, поторапливайся. Нам уже спать пора» ), приехал в  деревню. Видит, стоит на первый взгляд благоустроенный дом. Подошел, постучал. Дверь сама открылась. Вошел и не поверил глазам. Перед его взором встал великолепный дворец Снежной Королевы.  «Чертов трансформер» подумал дед и вспомнил избу-дворца из сказки про Карлика носа. 

 

Ее величество властно восседала на троне ледяном. Кай сидел на холодном полу  и перебирал льдинки. Он пыхтел над задачей, никак не мог сложить слово  «Вечность».

 

Дед напустил на себя флер важности, и  отправился  прямо к Королеве, той самой,  которая повелевает снегами и метелями.

 

- Государыня, будьте моей внучкой! – сказал он, дрожа от страха.

 

Ничего не ответила Королева, великая владычица зимы, главный управляющий стихиями и вьюгой. Лишь направила на него свой волшебный ледяной посох. Увернулся дед лихо от смертоносного луча и был таков.

 

Плелся дальше. Видит, изба стоит. Постучал. Дверь открылась и он очутился в таинственном подземелье. Впереди что-то сверкало, переливаясь  в свете факелов. Подошел дед, видит, висит хрустальный гроб на семи цепях. А в гробу том лежит неписанной красы принцесса – Спящая Красавица. Спит беспробудным сном и не хочет просыпаться. Вспомнил дед кое-что, и терзаемый сомнениями наклонился к красавице. Немного поразмыслив,  решил-таки попробовать.  Авось получится. И принялся дед ее целовать. Покрыл он ее всю неистовыми поцелуями. И так, и эдак. Но она даже бровью не пошевельнула. Не захотела принцеСТка проснуться от векового сна.  Пароль не подошел.

 

Махнул деда на нее рукой и пошел дальше.  Не привык дед женские капризы терпеть.

 

Очередная изба. Стук в дверь. Вошел и опешил. Такого он точно не ожидал. Во дворе зима, а тут прекрасный деревенский антураж. Весна, кругом зелень, птички, бабочки и прочая атрибутика. Видать у люда тутошного вечная нирвана в душе, вот и создали они себе внешнюю красоту. Осмелел дед и шагнул вперед.

 

Видит, сидит курочка, яйцо высиживает, а за одно и солнечную ванну принимает.

- Курочка Ряба, будь моей внучкой.

- Ты что, дед, совсем из ума выжил? Не видишь, занята я.

 

Предвкушая  очередное фиаско дед промямлил:

- Войди в положение. Никто не хочет стать Снегурочкой. Что за дела? Сговорились, что ли? А детки-то ждут…..((  - и на глаза его навернулись слезы.

 

- Пойми, деда. Моя миссия на этой грешной земле заключается не в шоу-бизнесе, а в высиживании яиц. Тем более что на днях исполнилось мое сакраментальное желание: снесла я яйцо золотое, не простое. Уходи дед. Не искушай меня. Не могу я разгневать Бога, уходи!

 

Ушел дед.

 

[Эда F]

                                                                          (вторая часть)

 

 

Очередная дверь. Стук, полон надежды, страха и сомнений. И……….о ужас! Дверь открылась. Нахлынула на бедного старика огромная волна. Очутился он мигом на дне океана. Вокруг синь морская, безбрежная, коралловые рифы непередаваемой  красоты. Плавали водоросли, рыбы всякие, привыкшие к человечине  свирепые акулы-людоеды и прочая опасная морская живность. Старик  с перепугу  заработал энурез. Вынырнул, вдохнул воздуха, закашлялся и крикнул:

 

- Будь моей Королевой! – и опять под воду ушел. Вторая попытка сопровождалась неистовым криком:

- Помогите!! – когда он шел ко дну, успел ухватиться за что-то металлическое.

 

И случилось чудо. Море отступило. Вода вся ушла куда-то. Только влажное дно оповещало о том, что несколько мгновений назад тут было. Висели в воздухе расчудесные морские коньки, рыбки всякие, пузырьки, что испускал Дед Мороз, пока тонул, внизу морские звезды, планктон и рифы.

 

- Кажется, я произнес волшебное слово – подумал дед. Вдруг откуда не возьмись, появился перед ним великолепный коралловый трон. Восседал на том троне важным видом сам Нептун – великий царь всех морей и кораблей!  А рядышком неземная красавица /дочь  принцесса Ариэль. Тут Дед Мороз понял, что находится в подводном царстве – Нептуна государстве.

 

Единственное, что смутило деда, не было у царя трезубца.  «Какой же это царь, без посоха?» подумал было дед, и вдруг взгляд его упал на ту самую железную штуковину, что все еще  держал в руках, вцепившись мертвой хваткой.

 

Дед пал ниц перед троном и давай ползать к ногам морскому владыке. 

- Как ты посмел украсть мой трезубец, о ничтожество?!! – грозно спросил царь.

 

Тут Ариэль строго посмотрела на отца и он сменил тон:

- Как мой посох оказался у тебя, о несчастный?!

 

Русалка опять глянула на отца своими грустными серо-зелеными глазами.

- Если Вас не затруднит, верните, плиз, мою палку.  У меня  облитерирующий эндартериит сосудов нижних конечностей, и  без палки мне никак. Вы думали легко днем и ночью находиться в воде?

 

- Совершенно правильно изволили отметить, ваше высокосиятельство, ваш трезубец у меня. Но оказался он у покорного вашего слуги совершенно случайно. – этими словами он вернул царю железную палку. Увидев подбадривающий взгляд русалки, решил сказать всё прямо. - Не вели казнить, о великий государь, у меня горе. Детки мне спать не дадут, совесть  в гроб загонет, жена уйдет. Помоги, а…..

 

- Знаю, чего тебе надобно. За дочкой моей, за ненаглядной пришел. Помочь я тебе ничем не могу. Она без океана – что птица без крыльев. Ты сможешь жить без воздуха?  Разве можно смысл у слова отнять, умаляя его?

 

И тут царь разбушевался:

 - Можно ль душу из сердца украсть? Никогда!

Можно ль мать у ребенка украсть? Никогда!

Можно ль песню из горла украсть? Никогда!

Ты –дыханье мое, ты - мой хлеб и вода!

Весь я твой. Навсегда в сыновья тебе дан!

О Океан! О Океан! *

 

- Ступай, дружище. Вам не по пути.

И стукнул царь трезубцем о землю, вода опять начала наступать. Увидев, что она накроет его, старик еле унес ноги.

 

Опять изба. Опять стук в дверь. Старика пускают во внутрь. Вроде, обычная нормальная изба. Но только на первый взгляд обычная, и на первый взгляд нормальная. Начнем с того, что строение сие было в лучших традициях рококо, то есть везде царил стиль. Во-вторых, всё тут было удивительно  малых размеров, даже тараканы. Дед прошелся взглядом и подавил улыбку. Он понял, куда попал: к братьям-гномам. Так, надо искать Белоснежку. Лучшей кандидатуры для Гурочки не найти.

 

Нашлась Белоснежка в спальне. Лежала она на огромной тахте (дед обнаружил, что это – единственная вещь, что было человеческих размеров). Только вот состояние ее деду явно не понравилось……какая-та полубайылмышовская была она. Глаза полуоткрыты, рот полон ……счастья,….. влажные волосы рассыпаны по подушке, несколько прядок прилипли к покрытому испариной лбу. А рядышком……..рядышком лежали в разброску гномики. Деду даже показалось, что не такие они уж и маленькие……

 

- Тьфу!......- больше  сказать ничего не нашлось,…..у деда не хватило фантазии….

В помещении пахло абсентом. И не только этим…..Терпкий запах мужского естества и алкоголя вскружили ему голову.

 

…………….играла музыка. Дед узнал песню: I want  to be naughty tonight.  Эххххх…….

 

Дед не хотел вдаваться в подробности: кто прав, кто неправ. (аристократ, как никак). Творившееся тут безобразие его вывело из равновесия и сказал он себе: «Она не Королева бала, не Королева!» и вышел оттудого. А по дороге грешным делом подумал: «Вот мне надо было явиться туда с папарацци. Чем не фотоохота за звездами?! Шикарные бы фотки сделали. Падкие на сенсацию репортеры не упустили бы такое шоу….»

 

Очередная попытка. Дверь. Стук. Нет, не постучал дед. Не успел.  Вернее, не было надобности. Дверь была открыта. Вошел. Вах! Что там творилось…. Беспредел!  Настоящий погром! А дед то думал, его уже ничем не удивишь….. Нет, деда, век живи, век учись.

 

Разбросанные игрушки, порванные книги, битая посуда, поломанные стулья, вырванные провода. Повсюду из разорванных подушек лежал пух и перья. В общем, апокалипсис.

 

Посреди комнаты сидела горем убитая мать Козлиха и горько плакала. Понял всё дед, не стал он ей гламур предлагать, выразил соболезнование и вышел. Когда уходил, услышал слабый писк. Кажется, пищали за печкой.

 

Деду порядком всё осточертело и подумал он про себя: «А дай-ка я испытаю счастье в лесу!».  И свернул дед в лес. Идет, а навстречу ему Красная Шапочка, с плеером  в кармане, наушниками в ушах. Красная (она не разрешала называть себя полным именем) была  вся такая-сякая…….тинейджер-стиляга. У деда аж глаза забегали. Такая красотка……в белом полушубке, обтягивающих леггинсах, что позволяло сквозь ткань рассмотреть каждый изгиб, каждую выпуклость молодой аппетитной фигуры (а Красная всегда была в теле). Умопомрачительные ботильоны  на высоком каблуке придавали ей особый шарм. А от звона браслетов и глянцевого блеска чокера, который классно смотрелся у нее на шее, у дедули и вовсе  дар речи пропал.

 

- Приехали - процедил сквозь белоснежные зубы дед – Мода даже до леса дошла. Что ж делается, а?........

 

Она была прекрасна…..Девушка недавно праздновала кинсеаньеры и была бесконечно счастлива и рада вступлению во взрослую жизнь. Дед любовался ею….. Единственное, что не вписывалось в ансамбль – ее красная шапка. Ну, это ей по статусу полагалось, и дед это понимал.

 

Диалог:

- Родненький ты мой человек. Апельсинка моя спелая. Красная девица. Дети водят хоровод  вокруг елки. Скоро стрелки покажут 12. Да вот беда. Нет у них Снегурочки. Будь ею.

 

- Ладно, старец, подумаю. Не отказываюсь. Предложение у тебя заманчивое. А я до конца лайфа своего гнить в этой глуши, да считать гроши не собираюсь. Да вот дельце тут одно есть.  Волк (бывший зек, крепкий орешек сукин сын) проглотил мою бабушку, старую больную женщину. Ее и так паркинсон замучал, а тут этот злодей…. Она не успела даже коттедж свой, что на окраине леса, перевести на мое имя. Короче, поквитаться с ним надо. Ты понимаешь меня?? Потом пойду я на твой Хэллоуин, народ развлекать.

 

- Я чё-то не догоняю…..Доченька, милая, родная, не связывайся ты с Волком. Он был моим сокамерником, знаю я его. Он батька-зверь. С тобой он в два счета покончит, моргнуть не успеешь. Забудь бабушку, ей и так давно пора было уходить. Бойся волка, Красная. Я знаю, что говорю. Пойдем со мной. Тебя ждет блистательная карьера артистки, о Мерилин Монро нашей современности…., о богиня…….

 

- чАво?? – Красная издала нечеловеческий звук, что-то среднее между рычанием дикого зверя и раненого животного. – А это ты видел?? – и обнажила клыки.

 

- А это? – показала деду тату на интимном месте: «Не забуду бабку родную. Зуб за зуб!  Волк – ты козел! НаКиши!».

 

- Черт! Оборотень! – от деда и след простыл.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -             

 

Все тот же лес. Те же деревья. То же новогоднее волшебство.

 

Роскошная красивая елочка. Стояла под ней  Марфушенька-душенька. Стояла и ждала Деда Мороза, но не нашего, а другого, который приданое всем раздает, да замуж выдает.

 

Дед наш как увидел ее, решил оставить свои княжеские манеры – люд сказочный  сильно изменился за последние полвека…, до неузнаваемости. Решил не церемониться более. Подошел сзади и хвать ее за мягкое место.

 

- Шалунишка. Меня ждешь? – и не отпускает. Ужас обуял Марфушу. - А ну быстро скажи: Согласна. 

 

 

Девице  удалось вырваться из его железных объятий, продемонстрировав демоническую силу. Она, оказывается, 10 лет занималась уличным кунфу, еще 12 – таэквон-до, а последние годы баловалась штангой. Дед, когда ее жадно пальпировал, почувствовал  напряженные до предела накаченные бицепсы, но отступать не успел…, разбудил он в ней реального зверя.

 

Удостоверившись в том, что он не тот Дед Мороз, кто ей нужен был, а всего лишь гейдирмэ  без какой-либо там магической силы, размазала она его по стволу той самой роскошной елки, под которой расхаживала.

Потом принялась  орать на всю округу:

 

- Пидер несчастный, ты не мог по-мужски, спереди ко мне подойти? Что ж ты, сзади-то, а?????

Ответа не последовало..

 

Марфа никак не могла успокоиться. Она готова была убить любого, порочащего ее честь и достоинство. Злая на весь мир, особенно на мужчин, она орала дальше:

 

- Мужики! Чтоб вам………….    ………. ……..!! Чтоб вас…………  ………..  ………….!!!!  Чтоб вами…………. Биииииииииииппп !!!  Ой-…………

Хочу жениха! Хочу приданое!  Хочу Щастья!  хАчу, хАчу, хАчу!!!

 

После того, как Марфуша закончила знаменитый монолог и удалилась, дед задумал собрать все свои части  в единое целое. Достал зубочистку и давай соскрести себя со ствола дерева.  Руки, ноги на месте, печень цела, с этим набором жить можно. Пошел дед дальше, миссию свою выполнять.  Но с явно заниженной самооценкой, уже.

 

В лесу ничего интересного не оказалось. Вернулся дед в деревню.

 

 

 

[Эда F]

                                                              (третья часть)

 

 

Двухэтажный дом, неплохо обставлен.Тук-тук. Открыли. Тут расклад такой:  Сидели за круглым столом женщина с двумя девушками, а одна – красивая, милая, но вся в лохмотьях, бегала туда-сюда, поручения злой мачехи выполняла.

 

«Золушка» подумал дед и подошел к ней, взял ее теплую нежную ладошку в свою руку и произнес:

- Выручи старика, родная. Будь Снегурочкой.

 

У Золушки заблестели глаза, почернели брови, челюсть отвисла, протез упал.

- ПрЫнц!  Наконец-то! Где ж тебя носило?? Ох, как долго я тебя ждала…

 

Тут вмешалась мачеха. Оттолкнула она Золушку и говорит:

- Ты что, дед? Сбрендил? Ты знаешь ей скока лет? Она ж ровесница масонского движения. Состояла в ихне тайном обществе, была членом  Масонского Ордена. Окосел на старости лет? Ты на меня посмотри. Я же вылитая Снегурочка. – и давай покрасоваться перед дедом.

 

«М-да……симпатичная тёлочка»  подумал дед, но сказал твердое:

- НЕТ!!

- Я экс-королева красоты.

- Сказал, нет!

- Ну возьми меня!....

- Нет.

- Глупый! Старая калоша. Что ж ты заладил, нет да нет?!... А мои девки? Они то свежее Золушки будут. А ну, пошли сюда – обратилась она к дочуркам. – Смотри, какие красотки. Дед, ты подумай, у тебя ж будут целых 3 Снегурочки. Они и я! Ну же!

 

- Ах нееееееет.- и тут у деда  «заговорил»  его родной радикулит. Деда забыл, что ему стресс был противопоказан. От перенапряжения у него обострялись старые болячки. Облокотился несчастный к стене, резко побледнел и хриплым голосом произнес:

- О господи……..за что?

 

Тут подоспела мачеха, поняла, что  с ним творится неладное и выразила крайнее недовольства:

- Ты что? У меня, дома, отдать концы собрался? Не, тут не положено. Это приличный дом, тут не умирают. Тебе-то что, ты «уйдешь», а потом таблоиды всякие, желтая пресса мне нормально жить не дадутЬ.

 

Позвала она дочерей, уложили его в кроватку. Кололи диклофенак, не отпустило. Кололи кетонал, мовалис – опять не то. Скрутил радикулит бедного старика. Наконец, кололи морфин. Дед пришел в себя. Накормили они его, напоили.  Накормили ни чем попало, а стейком из мраморной говядины – японским сябу-сябу и сукияки.  Напоили самой дорогой текилой в мире «Spluch», а на десерт - роскошный торт «Черный лебедь» от  Black Swan Luxury  и мороженое  Golden Opulence (сандэ  «Золотое изобилие»).  В общем, дед остался весьма доволен. Напоследок набили ему карманы Иранскими сладостями  «Розы пророка» и всякими там  зоулбия – бамийе,  чмокнули в лоб и двинулся дед дальше.

 

Решил поиски продолжать в городе, откуда начал. Надо отметить, что от былого энтузиазма не осталось и следа. Всё думал: «Детям что скажу??».  Обидно, горько……холодно……, столько искал, а без толку. Решил зайти в какое-нибудь тихое место, кофейку попить и погреться за одно. Нашел уютное кафе,  практически безлюдное. Играла тут тихая музыка. Сел дед у окна, посмотрел на улицу и совсем загрустил. Хотел себе вены вскрыть. Но уходить в расцвете сил чё-то не очень хотелось (тем более из-за какой-то Снегурочки), и обратился он к Богу:  «О великий Аллах. Я самый несчастный Дед Мороз на свете. У меня нет Снегурочки. Ну почему мне так не везет, а? Милостивый Аллах, Тебе только мы поклоняемся и Тебя просим помочь. Наставь нас на путь тех, кого ты одарил Своими милостями и благами, но не дай нам стать подобно тем, кто находится под гневом Твоим. Да будет так! Аминь!   Услышь мои молитвы. О Аллах, ниспошли мне, старику, Снежную Гурочку. Пусть немолодую, больную, косоглазую, некрасивую, но с доброй душой. Ну, пожалуйста…….» …….слезы…….

 

И тут Бог его услышал. Нонсенс. Он когда поднял мокрые глаза, увидел сидящую за соседним столом ЕЕ – солидную даму средних лет. Некрасивую, с очень бледным цветом лица, на вид нездоровую и по всей вероятности добрую. Дед очумел. Лучшую Снегурочку не найти. Ну вылитая Снегурка! Немного просроченная. Пусть! Зато настоящая, без силикона и китча.

 

Подсел дед к ней и сиплым голосом сказал:

- Прошу меня извинить, Вы кто будете?

- Жена Штирлица. Жду мужа. А вы кто?

 

Усталость, стресс, страх, чувство несостоятельности плохо отразились на его психическом здоровье. У деда случилось  кратковременное замыкание – помутнение рассудка. И он торжественно сказал:

- Я кот Матроскин! Отличаюсь умом и сообразительностью!

 

Женщина покосилась на него удивленно. Но довольно быстро поняла, что дед субъект адекватный, и ему верить можно. Во всем виновата проклятая жизнь.

 

Деда спохватился и выпалил  на одном дыхании:

- Ладно. Была – не была. Вы моя последняя надежда. Дети Вас ждут. Не будь Вас, НГ не наступит. Старый год уже агонирует. Пойдемте же скорей.

- Хорошо. Ждите у дверей. Повидаюсь с мужем, приду. Нельзя допустить, чтобы детки пострадали. Купите им халву, чупа чупс, жвачку, побольше мишек и лошадок. Освобожусь, пойдем.

 

О фортуна! Вот где его поджидал успех. Дед был на седьмом небе от счастья.

 

«Спасибо, боженька, спасибо тебе. Век не забуду! Ты услышал мои молитвы.  Наконец-то, нашлась она. Да, она не без изъяна. Немолодая уже, моя ровесница. Ни в дочки, ни во внучки мне не годится. Не беда! Один глаз немного косит. И заикается чуток. Что заказал, то и получил. Ну и что?! Зато мудрая-премудрая.  Войну прошла, Великую Отечественную. И потом, я же на ней жениться не собираюсь. Бог мой, спасибо и на этом. Выручил».

 

Дед купил все ее заказы и подождал ее на улице. А когда она вышла, они вместе отправились к детям. Часы показывали 11:45.

 

 Успели-таки…….

 

А за ними……..за ними быстрым шагом шел сам господин Штирлиц. Ревнивый был…

 

 

---------------------------------------------------------------

* Плохая интерпретация Вургуна.

 

 

 

[lobbist]

ххаха..  ну и стиль)) клева написано)

[Эда F]

нет ,я третий рассказ не могу читать на работе .Это Эдино ,наверное ?))

 

я тут умираю уже от смеха..

слезы на глазах стоят..

 

это просто убийство на работе читать такое..момент "навсегда тебе в сыновья тебе дан ..океан ,океан" я вообще выпала ))))))))

 

Эда,ты ненормальная и я тебя обожаю такой )))))))))))))))))))

 

не дочитав отдаю голос ей .

дочитаю дома ,а то не получаю я удовольствие что не могу от души читать и хохотать )))

 

 

 

ПС: первые две тоже интересные ,добрые ,новогодние ,но я поклонница творчества Эды )

 

 

Спасибо, Ариша, еще раз! ))

[Эда F]

ххаха..  ну и стиль)) клева написано)

 

Спасибо, Лоббист )).  

[A...]

Расим К. Люблю его читать.

(Olduğu kimi verirəm. Rasimdə fikir axınıdır, nöqtə-vergülsüz)

 

 

Xalça

Uçan xalçanı ipə sərib

Həyətin ortasında döyəcləyir evdar qadın

Amansızca vurur zərbələri

Bir də xam xəyala düşməsin

 

Parfüm

Küçədə parfüm qoxusu var

O gözəgörünməz

əlçatmaz

insanların qəlbinə

həyat eşqi dolduran o

onun özü

keçmiş bu küçədən

əlahəzrət qadın

 

а кто это ?

не знакома с его творчеством.

 

 

боюсь даже рассказывать что прошло перед глазами прочитав про ковер ,боюсь выпадешь в осадок если скажу )))

[A...]

впрочем выпадай сколько хочешь,все равно скажу.

 

я увидела женщину ,несчастную  женщину.Но которая не знает ,что она несчастна.Она знает что ей чего то не хватает ,но чего..не может отдать себе отчет. и вот стоит она посреди улицы и бьет ковер.Чистит.Совмещает сразу два дела -чистит ковер и выпускает пар.

Пар неудовлетворенности жизнью о которой  не догадывается ...

она не догадывается даже о том ,что  хоть и несчастна ,но в то же время счастлива..

 

не говори,что я фантазерка.Просто прочитав это пролетело в голове ))

Изменено 27 декабря, 2013 пользователем A...

[Эда F]

а кто это ?

 постмодернист.

[Эда F]

впрочем выпадай сколько хочешь,все равно скажу.

 

я увидела женщину ,несчастную  женщину.Но которая не знает ,что она несчастна.Она знает что ей чего то не хватает ,но чего..не может отдать себе отчет. и вот стоит она посреди улицы и бьет ковер.Чистит.Совмещает сразу два дела -чистит ковер и выпускает пар.

Пар неудовлетворенности жизнью о которой  не догадывается ...

  

Суть ты уловила. Ты почувствовала ее озлобленность, ярость, зависть, вызванную тем, что ковер может летать, а она нет. Ей запретили мечтать, строить планы на счастливое будущее, верить в лучшее, в то, что чудеса иногда происходят все-таки………одним словом, ей запретили летать.

 

Вот она и срывает свое зло таким образом. С виновником своих бед она, конечно же, так не поступит, не посмеет, но ковер-то молчит. Потому она: 

 Amansızca vurur zərbələri 

   

"Твое предназначение" – говорит она – "быть подстилкой на полу, о которой мне бы ноги вытереть. А ты летать задумал. Оставь небо орлам!"

[Эда F]

она не догадывается даже о том ,что  хоть и несчастна ,но в то же время счастлива..

 

  

Почему?

 

Если бы она не понимала свое угнетенное положение, никчемный жалкий статус, тогда да, можно было бы ее не считать такой – несчастной. Но она понимает. Понимает, что она и жизнь топают по параллельным дорогам и никак не могут сойтись. Жизнь вперед убежала, она же, в черной своей мантии,  сильно отстала от жизни. Она не знает, что такое радость, что такое смех. В черной мантии не смеются. Это у других будет солнце, будет дождь и радуга, цветы и ароматы. У нее же не будет ничего. У нее есть только тьма кромешная, черная мантия и дамоклов меч над судьбой. Помнишь, переводили мы  с тобой такую фразу: жизнь, отставшая от жизни.

 

Когда человек понимает, что ему не повезло, всё идет не так, и не изменишь уже ничего, такой человек глубоко несчастен.

 

 

не говори,что я фантазерка.Просто прочитав это пролетело в голове ))

не скажу ).

[A...]

  

Почему?

 

Если бы она не понимала свое угнетенное положение, никчемный жалкий статус, тогда да, можно было бы ее не считать такой – несчастной. Но она понимает. Понимает, что она и жизнь топают по параллельным дорогам и никак не могут сойтись. Жизнь вперед убежала, она же, в черной своей мантии,  сильно отстала от жизни. Она не знает, что такое радость, что такое смех. В черной мантии не смеются. Это у других будет солнце, будет дождь и радуга, цветы и ароматы. У нее же не будет ничего. У нее есть только тьма кромешная, черная мантия и дамоклов меч над судьбой. Помнишь, переводили мы  с тобой такую фразу: жизнь, отставшая от жизни.

 

Когда человек понимает, что ему не повезло, всё идет не так, и не изменишь уже ничего, такой человек глубоко несчастен.

 

не скажу ).

а вот и не согласна ,Эд.Знаешь почему ? она просто не знает ,что женщина может жить лучше.Откуда ей знать ?

она знает лишь то с чем столкнулась.

Если б она знала ,что она несчастна ,если б она знала ,что можно что то изменить она не стала бы выбивать ковер.

она просто взяла и что то сделала со своей жизнью.

 

но она чистит ковер ,ее волнует чистый ли у нее ковер ,а если ее заботит такая мелочь ,значит все пока не так плохо .

 

пока она не знает о другой жизни,о том что женщина может жить по другому - она счастлива.

Изменено 28 декабря, 2013 пользователем A...

[Эда F]

Солнц,  я тебе потом отвечу.)

[Эда F]

Ты посмотрела на сцену через свою замочную скважину,  я через свою. По тебе, она выкладывается сполна, потому что для нее смысл жизни – чистый ковер, сытые дети, довольный муж, полный холодильник, ежедневный ночной трах в привычной опостылевшей позе с выработанной аноргазмией и сплетни с соседками. Вот и вся жизнь. Что еще пожелать?

 

Потому с подобной интерпретацией на твой взгляд она глубоко несчастна. Но она себя таковой не считает, потому что не умеет смотреть на себя со стороны, а значит – счастлива.

 

По мне  же (я все таки даю ей некий шанс. Шанс исправиться. Сбросить лягушачью шкуру, поднимать голову, выглянуть в окошко. За окошком красота. Там мир улыбается ей, переливается красками…….забыть хоть на минуту, что она имаго, и ничего более..)  --  она глубоко несчастна и сама худо-бедно осведомлена об этом. Она просто отыгрывается.,  "испражняется", срывает зло. (Брать реванш у самой судьбы редко кому удается. Ей точно не удастся. Не по зубам ей…)

 

Ты знаешь,  в военные годы в тылу женщины с каким усердием работали?....и выполняли самую тяжелую  физическую работу, где требовалась ни смекалка, ни фантазия, а всего лишь мышечная сила?!  И они справлялись. Более того, получали удовольствие.

 

- Adam yüngülləşir – говорили они. (Забываешься).

 

Наша героиня, если не слепая (тут ума не надо, достаточно оглянуться по сторонам, не на женщин, тебе подобных, что по соседству, а немного вдаль, посмотреть, что там за границей твоего ареала происходит), то оглянувшись увидит. Увидит – сравнит. Сравнит – сделает выводы, не в свою пользу, ест-но. А дальше уже дело техники. Самогрызение, недовольство всем и вся, черные горизонты, безрадостная жизнь……., а тут ковер под рукой. Надо выбить….

 

ПС. Иногда такие  мелочные вещи делаешь, Ариша, что выбивание ковра и всякая там рутинная домашняя работа по сравнению с ними чуть ли не подписание соглашения о неприменении ядерного оружия…..и эти  мелкие "радости" делаются в основном от безысходности, поверь мне..

[Эда F]

 

что можно что то изменить

 

Тут я могу написать целый философский трактат, накатать  несколько страниц, лбами столкнуть полярные миры. Но не буду этого делать. Потому что один раз дала себе слово не сдирать корку и дать зажить ранке. Я сдержу, пожалуй, свое слово.

В моем лексиконе это называется  «прыжок через каньон дефлорированных надежд».

[A...]

я как то ездила в Таджикистан и там познакомилась с одной девушкой ,она адвокат.

и вот отвезла она нас на дачу своего брата в Варзоб ,и вот сидели мы и пили чай .Вокруг горы ,тишина ,покой ,речка ,что распологало к тому чтобы поговорить о женщинах и их участи.

она образованная,эмансипированная,умная женщина..

даже курит ))) 

что для Таджикистана нонсенс ,почти.

 

и знаешь что меня поразило ? когда она сказала ,что самая счастливая женщина - это та ,что не имеет образования ,живет где то в горах ,представления не имеет о другой жизни ,она знает что она просто женщина ,ни на что не имеющая право ,должна лишь рожать ,готовить и убирать и в этом ее предназначение.И она счастлива.Счастлива просто потому что ее голова не забита всякими ненужными понятиями - образование ,равные права ,счастье ,любовь ..

 

я там с ней спорила..

но сейчас я не уверена ,что она неправа.

[A...]

Тут я могу написать целый философский трактат, накатать  несколько страниц, лбами столкнуть полярные миры. Но не буду этого делать. Потому что один раз дала себе слово не сдирать корку и дать зажить ранке. Я сдержу, пожалуй, свое слово.

В моем лексиконе это называется  «прыжок через каньон дефлорированных надежд».

 

ты права ,желание женщины что-то изменить - это прыжок через дефлорированные надежды (ну и выражение )))

[A...]

знаешь ,всегда после небольшого общения с тобой дальше хочется с тобой посидеть за чашкой чая или кофе

где-нибудь на кухне , просто поговорить о нашем ,женском ,как это бывает только между женщинами ,когда они что то готовят вместе и между делом обсуждают проблемы вселенной))

ты мне безумно нравишься .

Изменено 31 декабря, 2013 пользователем A...

[Ahmedaga]

я как то ездила в Таджикистан и там познакомилась с одной девушкой ,она адвокат.

и вот отвезла она нас на дачу своего брата в Варзоб ,и вот сидели мы и пили чай .Вокруг горы ,тишина ,покой ,речка ,что распологало к тому чтобы поговорить о женщинах и их участи.

она образованная,эмансипированная,умная женщина..

даже курит ))) 

что для Таджикистана нонсенс ,почти.

 

и знаешь что меня поразило ? когда она сказала ,что самая счастливая женщина - это та ,что не имеет образования ,живет где то в горах ,представления не имеет о другой жизни ,она знает что она просто женщина ,ни на что не имеющая право ,должна лишь рожать ,готовить и убирать и в этом ее предназначение.И она счастлива.Счастлива просто потому что ее голова не забита всякими ненужными понятиями - образование ,равные права ,счастье ,любовь ..

 

я там с ней спорила..

но сейчас я не уверена ,что она неправа.

В году так эдак в 2002-м кажется, я так нализался в этом Варзобском ущелье... ну как и следовало ожидать залез в реку, мне ж всегда больше всех надо))) таджики орали, что это опасно, но мне по фене))

Ты не поверишь, когда я понял, что меня уносит течение и что максимум метров 7-8 и голова разобьется о камни, адреналил потек тоннами)

Вроде мелкая река, но уносит очень сильно...)