Ordan-burdan

[Maestro]

[Maestro]

[Эда F]

 

YES!  YES!   YES!

[Эда F]

Целый роман написала бы по мотивам..

 

http://youtu.be/2t47tpmJ5oA

[Эда F]

Раммы

 

[Maestro]

[Эда F]

f3fe3488179885f1dc281a0bf3c48fb9.jpg

значит, у меня был хороший учитель.....да, брал дорого..,зараза..

[Эда F]

Жизнь дерьмо и надо прожить ее достойно!    (с тобой или без тебя)

[Эда F]

От звука должны лопнуть перепонки, по другому эффект теряется.

 

[Maestro]

Эда, а как пишется тебе весной?

[Эда F]

 

Эда, а как пишется тебе весной?

 

Нормально пишется..., как летом и зимой. 

Весна опасная и плодотворная пора для влюбленных. Не любящие сердца она не трогает. Меня этот вирус (в.влюбленности) обошел стороной, слава Богу. Душа у меня зимой и летом одним цветом )

[Эда F]

             Soyun.

 

 

                  Biz səninlə paralel xəttlər üzrə irəliləyirik.

                  Heç vaxt kəsişməyəcək xəttlər üzrə. 

                  Sənin paralelinin vertikala dönməsi arzusu ilə..

 

                

 

Soyun, sıyır, çıxart, təraş et.......üzünü etdiyin kimi, bədənini libasdan təraş.

 

Soyun, Sibir meşələrinin əlçatmaz məlakəsi Anastasiya sivilizasiyanın uğurlarından  imtina etmiş, arxasınca  kütlələr getmiş, öz icmalarını yaratmış və şimdi xoşbəxt dövran sürürlər. Onların gözlərində kompyuterdən quruluq əmələ gəlmir, beyin sümükləri lazımsız informasiya bolluğundan aralanmır. Soyun, gedək meşələrə. Vacib deyil Sibirə üz tutmaq. Biz cənub səmtini seçərik. Sən ayağına çarıq geyib ova gedərsən. Mən yaş daşların üstündən hoppana-hoppana çayda qurbağa tutaram. Hər halda qoymaram ac qalasan, .......mənim əlimdən hələ həkimlik də gəlir....., fikirləşsəm, çox şey bacarıram, mən ümumiyyətlə, istedadam. Hə, nə qədər unutmamışam, deyim. Sənin adını mütləq dəyişəcəm, Anast qoyacam. Adın xoşuma gəlmir...

 

Soyun. Cəngavər yaraq-əsləhəsini  (доспехи) soyunan kimi. Qılınc-qalxanını daş üstünə burax. Savaş bitmiş artıq. Qaldır məni atının tərkinə, gedək.

 

Soyun. Acı-ağrı-nisgili, boş qayğıları, mənasız gündəlik problemləri, bu gün kəsər, sabah “heç nə” daşıyan planları.......bir şeyin ki, saatbasaat məzənnəsi düşür, onu düşünməyə dəyərmi?!... Soyun, sıyır qollarından, başından, at yerə, kəsafət xitonunu, qoy toxunmasın sənə. Ver əlini, gedək.

 

Gedək, tarixlərə bir baş çəkək. Mağara insanından ta üzü bəri vərəq-vərəq çevirək tarixləri. Qolotsendən Təbaşir, Yura, ta Devon dövrünə qədər enək-qalxaq, lap əvvəllərə qayıdaq – Homo erectusa. Mesopotamiya, Qədim Misir, Hindistan, Roma imperiyası, İspaniyadan İrana Ərəb Xəlifəliyi, Sintsyandan Koreyaya Tan  sülaləsi, tarixə köçmüş iri sivilizasiyalar – Mayya, Moçe, Naska...., Zərdüştlük, daoizm, Makedoniyalı İskəndərin zəfər yürüşləri, möhtəşəm coğrafi kəşflər, Kolumbun başgicəlləndirən uğurları, Napoleonun döyüşləri, müharıbələr, diktaturalar və s. və s. … Məliklərə, sultanlara bir salam verək, Arximed palimpsestlərinin sirriylə maraqlanaq, elm mastodontlarının kitabları üstündəki  əsrlər tozunu üfləyək, Fransa saray qovğalarının, mənfur intriqaların şahidi olaq. Markizalara, freylinalara qarışaq, dəbə dəb qataq. Muzeylərə gedək, Vellinqtona, Eşmolinə, Luvra.  Kətan üzərində donmuş ani gözəlliyi həbsdən qurtaraq, baxışlarımızın müşayiətilə......Buden, Giyomen, Deqa, Kassat.....Mənə dəyməzsən, qoy Tuluz Lotrekdən doyunca həzz alım – Mulen Ruj seriyasından. Barbizon məktəbi – Delakrua,  məktəbin yetirmələrinə ilham verən Fontenblo meşələrinin realistik mənzərə təsvirləri, xüsusi tonallıqla retuşlanmış, valyorla zəngin fantastik inikas.......  Qoyyanın qravyuraları ilə nəfəs alaq, “Kapriços”un təsir qüvvəsini şəxsən hiss edək, “dünya – maskaraddı” tezisinə başımızla “hə” deyək. Sonra axaq. Gedək dünyavi məşhur musiqi salonlarına. Qoy  zalların divarlarından aşıb dünyanı lərzəyə gətirən  musiqi niqromantiyası bizim də ürəyimizi dilim-dilim oynatsın, biz də o mənalar daşıyan teurqiyanın sehrinə düşək, notlara hopaq. Gedək, gedək musiqi salonlarına, Verdinin “Traviata”sina,  “Riqoletto”ya qulaq asaq ya Bizenin  “Karmen”i ilə dolaq, daşaq...

 

Mən hərarət istəyirəm, istilik istəyirəm. Tut əlimdən, uçaq quşqonmaz qayalara, lap hündürünə. Yüksəklik gəzirəm mən. Hər şeyə quşsəkməz ucalıqdan baxalım... Ver əlini, ver, o yüksəklikdən tam aşağılara enəcəyik indi, lap aşağı. Sən heç bədəninlə hava kütləısini yarmısanmı? Təsvirəgəlməz bir şey. Gedək torpağı öpək. Çünki zərrə, vahid, başlanğıc, ilkin, timsal və təfsilatdı o.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

Tələsirəm yaşamağa. 10 ili 1 günə. Qorxuram çatmaram. Qatar gedər,.....arxasınca baxa-baxa qalmaq istəmirəm.

 

Tələsirəm... Yaşadığım illərin suyunu çıxsam, düşünürəm, cövhəri elə bir günü ancaq doldurar..

 

Bir də, özümə söz vermişəm:  Heç vaxt xatirat cizgilərim olmayacaq. Yazmayacam onları. Yazası bir şeylər var əslində. Ağrılarım da olub, o ağrılara güllə açanlar da. Amma yazmayacam. Zəhləm gedir vərəqdən və qələmdən...,bir də köhnələrin çək-çevirindən.

 

........... Sən niyə durmusan? Niyə soyunmursan?

 

Soyun ki, İndini indidə qoyaq, sənin maşınınla bu zamandan o zamana adlayaq. Mənimkiylə zaman fövqündə səyahətə çıxmaq olmur, onun təkərləri ilişib zamanın toruna. Səninki iləsə uçarıq, hədləri aşarıq, qanunların, çərçivələrin, qadağaların, meyarların üstündən uçarıq...... ya gələcəyə, ya keçmişə.  Nə təfavütü? Heç birisi yoxdur onsuz da..

 

                                                                (1-ci hissənin sonu)

 

 

 

 

[Эда F]

                                                                          (2-ci hissə)

 

Uzaqlarda bir alaçıq var. Görürsənmi? İçində bir həyat qaynayırmış vaxtilə. Yanında da qonşu alaçıqlar, onlar da həmçinin. Bir vaxtlar həyat varmış, isti nəfəs, çağa səsi, qadın hənirtisi, kişi qucağı......, indi küləklər ulaşır. İldırımdan törənmişlər yaşayırmış burda, bütöv bir türk ulusu..., indi kölgələrin karvansarayıdı..... Ocaqlarında od varmış, indi payalarında qurumuş kəllə sümükləri ağarır. Nənniləri boş qalmış, haçansa uşaq çığırtısından silkələnərmiş. Tonqalları hələ də tüstülənir. Aradabir qurdboğan itləri – alabaşlar qayıdır doğma yerlərə, çöməlib otururlar sönmüş tonqalların yanında, tüstünün acısını udurlar, zingildəyib dönüb çıxıb gedirlər. Əvvəllər burdan günortalar cəngi, qopuz səsi, axşamlar layla ovsunu ucalardı, indi zingilti.. Məhəbbət qurmuşdu bu ocağı. Böyük sevgi – böyüyünə, kiçiyinə, elinə, obasına, torpağına, insanlığa sevgi, başqa bir şey yox, nəfəsiylə canlandırmış, qanadıyla pərvazlandırmışdı. Sonra  Tamah gəldi. Özü ilə Paxıllıq, Hiylə, Qorxu və Xəyanət gətirdi. Dost kimi yox, düşmən kimi gəldilər onlar. Quyruğu kəsilmiş çaqqal kimi, pusa-pusa, gözləri çuxurda, tükləri pırpız. Bu yurdda özlərinə yer edən kimi dirçəldilər ayrılmaz dostlar. Qılınclarını qınından sıyırıb, yollarına çıxanı doğrayıb tökdülər. Ocağı keçirtdilər. Günəşin də ürəyinin başından bir dənə nizə çaldılar ki, daha parlamasın bekar-bekar. Çün Günəşin parlamasında bir məna tapa bilmədilər. Sonra müharibə başladı. Beyni dönmüş ərlər olduğuna şükür eləməyib, başqasının torpagına, ocağına göz dikdilər. Acgöz siyasət, mənəm-mənəmlik. Qulaqlar qapandı, bir-birinin sözünü eşitməsinlər deyə, ağızlar açıldı və bu beyinlərin dumanlanması ilə eyni vaxta düşdü.  Basqın, birinci həmlə və əks tərəfdən tutarlı cavab. Bu obanın ağbirçəklərinin olacaq vaqeələrdən xəbəri varıymış, yuxu görüb, yuxu yozublarmış. Sadəcə bu ellərə Tamah qədəm basandan sonra daha ağbirçək sözü keçməz oldu.  Bax belə, dostum. Uzun sözün qısası, başqa qəbilələrin tapdağı altında qaldı bu müqəddəs məkan. Beləcə, diz çökdürdülər bu mərdanələr ocağını. Səfalət baş alıb getdi. Uşaqlar pərən-pərən düşdü, o uşaqlar ki, ayaqlarına daş toxunmağa qoymazdılar, əzizlənib bəslənərdilər. Qumral gözlü gəlinlər, əsmər qızlar əsir aparıldı. Kişiləri isə güllələdilər (hə, o vaxt artıq ilkin primitiv tüfənglər əllərdə idi), özü də başlarından. Amma onlar ölmədilər, yox, çünki düşmən tərəfə onlar fiziki qüvvə, qul qismində lazım idi. Güllələnmiş başlarda yaddaş yaralandı. Unutdular bu kişilər kimliyini..., birinci analarının südünü unutdular, sonra atalarının adını, daha sonra mənsub olduqları torpağı və lap axırda kişi olduqlarını. İndi onlar zombi idilər.

 

Günlərin bir günü dar ağacı quruldu. Dərisi yanıb sümüyünə yapışmış, ovurdları batıq, cındırından cin ürkən birisini dara çəkirdilər. Məhəbbət idi....

 

Biri isə qılıncını havada oynada-oynada o baş-bu başa çapırdı, meydan sulayırdı. Tamah idi. O Tamah ki, bura ayaqlarını sürüyə-sürüyə, halsız bir qoca qiyafəsində gəlmişdi. Ona qulluq edib, ocağın yuxarı başına keçirtdilər. Bu dağların suyundan içib, bu torpağın çörəyini yeyib, ətə-cana gəldi və sonra da öz silahdaşlarını gətirdi bura – Hiylə, Xəyanət və başqalarını. İndi onlarla birləşib, yoğrulub, qəribə bir zad meydana çıxıb. Adı:  Nadürüstlük. Doğru və Halalın itdiyi yerdə məhz bu cücərir. Belə. Burda bitirim bu yurdun aqibətini.

 

Ax, sən yenə durub baxırsan?! Nəyi gözləyirsən? Beynini soyun. Ağılsızlığın daha üstün. O, hisslərimizə mane olur, fərqindəsən? İstəmirəm hisslərimiz dar ağacına çəkilsin, indi danışdığım qəziyyədəki kimi.

 

Beynini soyun. Soyun ki, ter.aktlara hazır olasan, sənə həmlələrim var.

Beynini soyun. Soyun ki, nəvazişlərim səni incitməsin.

Soyun ki, məhəbbətimi qəbul edə biləsən, düşünmədən.

Soyun ki, yaxşını yaxşı biləsən, pisi məqbul.

Soyun ki, gözlərin başqa birisini görməsin.

 

Beynini soyun. Soyun, soyun ki, düşünməyəsən. Səni belə xoşladım. Lal, dinməz, düşüncəsiz bir büt qismində.

 

Soyun. Tam itaərkaranə, bir söz söyləmədən, “niyə”lərsiz. Soyun beynini, onu məhv edək. Sənin həyatını zəhərləmiş o. Sən önə baxmısan, o səni arxaya qaçmağa məcbur etmiş. Soyun, yandiraq.

 

Beynini soyun. Çarpazlarımda mütəşəkkilliyim pozulub. Sənin nizamına ehtiyacım var. Düzəlt onları. Sən! Əlbət ki, sən! Sərrast məntiqinlə mənə kömək edə bilməyəcəksən. Mənə düşüncəsizliyin lazımdır. Ağlına düşmənəm.

 

Beynini soyun ki, mən öz vicdanımı tərk etməliyəm. Boğur məni. Qısır məni. Mənə örnək ol.

Beynini soyun. Qayalardan birlikdə atılaq. Quşlarla öcətləşək.

 

 

Təbim yox, tarzənim yox.

Odum yox, közüm yox.

Nə rəngim, nə fırçam yox. Amma şəkillər çəkirəm ki,.....nəfəsimlə.....xatirələrinə...

 

Bir gizli odayam, hər tərəfim bağlı, amma nə olsun, yenə də yüz göz baxır.

Gözümə bax, sözümə bax, özümə bax.

Düzümə bax, tərsimə bax – beynini soyun.

 

Çaqqal tələlərinə canavarlar düşmüş – meşə məhvərindən oynamış. Dizlərdə təpər, ürəklərdə hünər qalmamış...... Başını qaldır, ətrafına nəzər sal. Bəzən korlara həsəd aparıram. Çox şeyi görmürlər..... Mən çoxdan soyundum beynimi, indi rahatam, sən də soyun.

 

Ürəyim dolu, söz yox.

Söz var, səs yox.

Səs var, sən yox.

Sən olsan, ürəyim boşalar.

 

İstəmirəm ürəyim boşalsın. Onda söz olacaq. Söz olsa, səs olacaq. Səs olsa, o səs səni axtaracaq. Sənsə yoxsan. Hər şey var, bir sən yoxsan.

 

Beynin sənə düşmən. Beynin mənə düşmən. Soyun onu.

Soyun, getməliyik.

[Эда F]

2-ci hissə üçün: 

 

 

[Maestro]

"Ради родинки смуглой одной, одного благосклонного взгляда
Я отдам Самарканд с Бухарой и в придачу богатства Багдада..."
Хафиз

[Эда F]

Видать, Хафиз неплохо разбирался  в женщинах..

 

СМУГЛЯНКЕ

 

Черны, черны тени ночи,
Но черней твоя коса
И твои живые очи,
Ненаглядная краса.
Если вестниками бури,
Кроя свет дневных лучей,
Ходят тучи по лазури, -
Это тень твоих очей!
Если вспыхнут метеоры
Над поверхностью земли -
Их твои, о дева, взоры
Огнеметные зажгли!
Если молнья ярким блеском
На мгновенье вспыхнет там
И промчится с гордым треском
Гром по мрачным высотам,
Эта молнья - жар дыханья
Томных уст твоих, краса;
Гул отзвучный их лобзанья -
Разъяренная гроза.
Вся ты - искры бурной Этны
Да чудесный черный цвет;
Нет ни бледности бесцветной,
Ни румянца в тебе нет.
Лишь меняет буря гнева
Да любовь твои черты.
Черноогненная дева,
Счастлив, кем пленилась ты!
Как люблю я, как пылаю!
Но как часто за тобой
Взор ревнивый устремляю.
Ах, ужель?.. нет, боже мой!
Страшно мыслить!.. прочь сомненье!
Ты верна. Но, о судьба!
Если вдруг души влеченье...
Страсть... безумие... борьба?
Ах! молю - когда измену
Ты замыслишь, приходи,
Вольной страсти перемену
Расскажи мне на груди;
Обниму тебя, тоскуя,
Загорюсь от поцелуя
И, страдания тая,
Перед смертию скажу я:
"За Ленору умер я!"

 

Н.А. Некрасов

[Gyulya]

Видать, Хафиз неплохо разбирался  в женщинах..

 

СМУГЛЯНКЕ

 

Черны, черны тени ночи,

Но черней твоя коса

И твои живые очи,

Ненаглядная краса.

Если вестниками бури,

Кроя свет дневных лучей,

Ходят тучи по лазури, -

Это тень твоих очей!

Если вспыхнут метеоры

Над поверхностью земли -

Их твои, о дева, взоры

Огнеметные зажгли!

Если молнья ярким блеском

На мгновенье вспыхнет там

И промчится с гордым треском

Гром по мрачным высотам,

Эта молнья - жар дыханья

Томных уст твоих, краса;

Гул отзвучный их лобзанья -

Разъяренная гроза.

Вся ты - искры бурной Этны

Да чудесный черный цвет;

Нет ни бледности бесцветной,

Ни румянца в тебе нет.

Лишь меняет буря гнева

Да любовь твои черты.

Черноогненная дева,

Счастлив, кем пленилась ты!

Как люблю я, как пылаю!

Но как часто за тобой

Взор ревнивый устремляю.

Ах, ужель?.. нет, боже мой!

Страшно мыслить!.. прочь сомненье!

Ты верна. Но, о судьба!

Если вдруг души влеченье...

Страсть... безумие... борьба?

Ах! молю - когда измену

Ты замыслишь, приходи,

Вольной страсти перемену

Расскажи мне на груди;

Обниму тебя, тоскуя,

Загорюсь от поцелуя

И, страдания тая,

Перед смертию скажу я:

"За Ленору умер я!"

 

Н.А. Некрасов

какая прелесть )

[Maestro]

бело-черная жизнь...

классика цвета...

Изумительно просто и по истине сложно,
Увидать пустоту в черно-белых глазах,
В черно-белой душе оказалось возможно,
Потонуть навсегда в черно-белых слезах.
Черно-белая кровь в черно-белом сиянье,
Черно-белая жизнь в черно-белых руках,
Черно-белая грусть в черно-белом слияние,
Может просто убить твой немыслимый страх.
Черно-белые чувства в заброшенном мире,
Черно-белые сны черно-белых надежд,
Черно-белая лесть в черно-белом сапфире,
Черно-белая страсть черно-белых одежд.
Черно-белая ложь черно-белых улыбок,
С черно-белою нежностью ласковой тьмы,
Порождает вуаль черно-белых ошибок,
В черно-белых снегах черно-белой зимы.
В черно-белых лучах черно-белых закатов,
Уловить аромат черно-белых цветов,
И загадку решить черно-белых квадратов,
С черно-белой судьбой ты еще не готов.
Черно-белую радость неведомых истин,
В черно-белом раю мы не сможем найти,
Пока душу в аду - от грехов не очистим,
В черно-белую дверь мы не в силах войти.
Черно-белая дверь черно-белого дома,
Черно-белая пыль черно-белых картин,
В черно-белом окне всё до боли знакомо,
Сквозь туманную гладь черно-белых гардин.
В черно-белых словах черно-белые тайны,
В черно-белой игре - черно-белыми ход,
Черно-белые чувства в душе не случайны,
В черно-белой любви черно-белый исход.

[Эда F]

Я в шоке! Кто хочет ко мне в шок?

[Maestro]

Я в шоке! Кто хочет ко мне в шок?

 

 А отчего  шок?

Шок вот тут

[Maestro]

 

Эда светит для всех.....

[Эда F]

 

Эда светит для всех.....

 стопроцентное попадание: находясь в темноте..

[Maestro]

Весь мир в бесконечных сравнениях дан,
Не будь на судьбу в бесполезной обиде.
Лишь тот, кого долго качал океан,
Почувствует землю, ещё не увидев.

Не ври, что огонь и вода – не страшны,
А медные трубы, что трубки клистира…
Лишь тот, кто осилил горнило войны,
Сумеет понять преимущества мира.

Таких тупиков наготовит юдоль,
Что, кажется, вышли последние силы.
Лишь тот, кто терпел нестерпимую боль,
Оценит момент, когда боль отпустила.

Ну вот, наконец, осознали и мы,
Что стала весна восхитительной явью.
Лишь тот, кто с лихвой нахлебался зимы,
Запомнит пленительный миг первотравья.

[Maestro]

Эда тоже украшает жизнь нашу, хотя бы форумскую

[Эда F]

Ох, захвалил ты меня..)

[Эда F]

Yağış

 

 

Bu gün yağış yağırdı. Göylər bu gün yaş idi.

 

Nəmli gözlərdən xoşun gəlir, bilirəm. Mənim gözlərimi heç vaxt nəm görməmisən. Tamarzisan göz yaşıma. Bax göylərə. Buludlar axıdır gözünün yaşını, bax. Sonra pəncərələr açılacaq, evlərə sərin payız havası almaqdan ötrü. Ciblərdə mobil telefonlar səslənəcək, yağışa görə təxirə salınmış görüşləri bərpa etməkdən ötrü. Adamlar yağış gölməçələrində ayaqlarını şappıldada-şappıldada harasa tələsəcək,.......biri xoş xəbər aparmağa, biri bəd xəbər almağa, birinə işdən qovulması haqda məlumat veriləcək, o birinə aliment kəsiləcək,  başqa birinə ilk dəfə “sevirəm” söyləniləcək. Eh, insanlar, talelər....

 

Xoşlayıram, yağış narın-narın, tənbəl-tənbəl səpələyəndə. Havanı qoxulamağı xoşlayıram, yağışın təravətini duymağı, bir də nəm torpağın iyini. Şəhərin həyasız quşları adamlardan çəkinmədən yağış nohurlarından su içir, dimdikləri ilə lələklərini təmizləyirlər. Heç nə veclərinə deyil. Onlar yerə daha yaxındır, torpağın iyini daha yaxşı duyurlar.

 

Yağışlı havada yuxarıdan şəhərə tamaşa edəsən. İri prospektlər, güzgüyə dönmüş küçələr, hisi-tozu yuyulmuş ağaclar, ağaclar dibindəki qızılı xəzəl... Belə yağışda maşın selində olmağı xoşlayıram. Qoy tıxaclar yaransın, hava axşama doğru əyilsin. Bilməyim, qaş qaralana mənzil başına yetişəcəm ya yox. Qoy axtarsınlar məni, narahat olsunlar, zəng çalsınlar, qaldırmayım,  - ”zəng çatmadı”.. Lirik bir melodiya tapım. Səsini azaldım, yalnız mənimçün oxusun. Musiqi sədaları altında maşının tısbağa yerişi adamı əsəbiləşdirmir, əksinə. Heç istəmirsən, getdiyin yerə gedib çatasan. Düşünməyə əlinə imkan düşüb, istifadə elə. Ya düşünməməyə?.... hər şeyi unutmağa, hər şeyin üstündən xətt çəkməyə. Yağ, yağış, yağ, apar məni uzaqlara...

 

Körpüləri xoşlayıram. Onların altından, üstündən keçən maşın axınını..., özü də qaş qaralanda, payızın sərinində. Hamı evinə tələsir, çox tələsənlər və çox narahatlar siqnal səslərindən bəlli.

 

Bir də, xoşlayıram yağış dənizə yağanda. “Dolu dəryaya yağar” ifadəsini xatırlayıb bilaixtiyar gülümsəyirəm. Bir anlıq təsəvvür edirəm: yağış hər tərəfə yağır, dənizə çatanda  “susub, səsini kəsir” ki,  bura dənizdir, bura onsuz da yaşdır. Dənizə baş qoşmayım, sahillərinə yağım. Damlaların dəniz səthi ilə təmasını xoşlayıram və bu təmasdan doğan dairəcikləri. O dairəciklər hərəsi bir damla taleyidir.  Damlalar şappıltı ilə suya düşür və başlayır öz taleyini yaşamağa. Düzdür, bir-birinə çox bənzəyir bu damcı talelər..

 

Yağış kəsəndən sonra sahildə oturub, axşam düşməsini gözləyəsən. Dənizin özünə baxmayasan, yox. Xoşlamıram, özü də toran qovuşandan sonra. O mənə böyük bir qır qazanını xatırladır, ətrafında şeytanlar uzun tiyələrlə durub qarışdırdıqları iri bir çəlləyi,... ya da ucsuz-bucaqsız bataqlığı. Yox, dənizə heç gözümün ucuyla da baxmazdım. Qan rəngli qürubları seyr edərdim. Axşam alatoranında məndən uzaqlaşan dənizə  “sahillə məni təkbətək qoyub, getmə” deyərdim.

 

Şıdırğı yağışı da xoşlayıram. Təbiətin şıltağını, dəlisovluğunu. Amma külək olmasın, sadəcə göyün navalçaları açılsın, axıtsın yerə selini-suyunu. Təbiət yaxasını cırıb ağlasın. Mən də evdən seyr edim, pəncərə arxasından. İri pəncərə qırağı olsun, orda oturum. Evdə işığı söndürüm, pişiyimi qucağıma alım, onun yumşaq tüklərini sığallaya-sığallaya burnumu soyuq, tərli şüşəyə söykəyib baxım. Yanımda şam olsun, tam qaranlıq xoşlamıram. Tam zülmətdə qaranlığın dadını bilmirəm. Mütləq hardansa  işıq süzülməlidir.

 

Hətta əynimdə nə olmasını da təsəvvür edirəm. Açıq-qəhvəyi köhnə sviterim, dizləri sürtülmüş dar cins şalvarım.  Sviterin qollarını çəkirəm dirsəyə qədər, darıxdırır mıni.  Bir qolumda saat, o birində gümüş bilərziyim. Boynumda həmayil (амулет), ondan heç vaxt ayrılmıram, yay-qış, gecə-gündüz mənimlədi. Saçımsa kürəyimdə, qıvrılır, üzümə dağılır,  mənə mane olur, amma mən yığmıram onu, qoy əsəblərimi qıdıqlasın bir az. Mən ancaq fikirləşəndə saçımı yığıram. Bir də vacib rəsmi görüşə gedəndə. İndi mən heç nə eləmirəm, sadəcə yağışa baxıram.

 

                                                              (1-ci hissənin sonu)

[Эда F]

1-ci hissə üçün:

 

[Эда F]

                                                                     (2-ci hissə)

 

Otağım qaranlıq, yanımda şam, dizlərim üstündə pişik, büzüşüb yatıb. Pəncərəmin altında şəhər nəfəs alır. Gecə işıqları meşədə uçuşan işıldaquşları xatırladır. Qaranlıq öz hamilə qarnını gərib köhnə məhəllələrin, təzə göydələnlərin üzərinə. Yağış yuyur şəhərin günahlarını. Belə havada təkəm-tükəm insanlar da görünür küçələrdə. Çətirlə yağışdan birtəhər qorunaraq, nohurlu küçələrdə sərt ziqzaqlar cızırlar. Bəzilərinin heç çətiri də yoxdur. Çıpa-çıp su içindədirlər. Amma bu onları narahat eləmir, görünür, başlarını dik tutub, şəstlə yeriyirlər, sanki qorxmurlar yağışdan. Belələrinə, təbiətin qovğasından qorxmayanlara  xüsusi ehtiramım olub həmişə. Bunlar öz kiçicik insan Mənlərini təbiətə qarşı qoyanlardır.

 

O qədər məmnunam ki..., ya pişiyin təsirindəndir, bilmirəm, amma məni yuxu aparır. İstəyirəm gözlərimi yumum yatım və mütləq nəsə görüm. Sakit tonlu bir röya. Fikirləşirəm, əgər yuxularımçun proqram tuta bilsəydim, bunu dəqiq eliyərdim. Görmək istədiyim yuxuları görərdim, axtardığım adamlarla görüşərdım. Sonra var gücümlə əlləşərdim ki, məni arzularıma çatdıran yuxularım çin olsun.

 

..... səslər eşidilir. Qonşularımdı. Cavan ailə. Qadının da, kişinin də səsini çox yaxşı tanıyıram. Tez-tez sözləri çəp gəlir, yola gedə bilmirlər, səssiz-səmirsiz yaşaya bilmirlər. Bazar günləri oğlan tez-tez harasa çıxıb gedir, itir bir sutkalıq. İşdən sonra hər axşam evə dönmür. Gözləyirlər onu, gözləyirlər....... hətta xörəyini qızdırıb plitə üzərində saxlayırlar, süfrə açırlar onun üçün, osa gəlmir. Amma eşitdiyimə görə özləri evlənmişdilər, necə deyərlər, sevib-seçib. Yeri gəlmişkən, məhz belə, yəni uca hisslər üzərində qurulan ailələrin bir çoxunun dağılmasının şahidi olmuşam. Səbəb:  anlaşılmazlıq.  Bütün sualları kəsən leytmotiv:  “əclafın biriymiş, tanımamışam”.  Mənə isə çatmır, qətiyyən çatmır, necə olur ki, illərlə görüşdüyün, gedib-gəldiyin, birgə bayramlar yola saldığın birisini tanımayasan? Yəni belə maskalanmışdı?....

 

Nə isə, qayıdaq qonşuma. Elə qapının ağzındaca sözləşdilər, o getdi. Getdi, arxasınca qapını bağladılar. Amma o hələ bilmirdi ki, bu son gedişi idi. Daha onunçun qapını açmayacaqlar, onu evə buraxmayacaqlar. Çünki səbir kasası dolub artıq. Bu, son hədd idi, son hədə, qışqırıq, göz yaşları və ümidlərin də sonuncusu idi, hansı ki, param-parça oldu. Gərək belə qırılanana qədər naziltməyəsən heç şeyi..... Ona yazığım gəldi bir anlıq. Belə havada heç iti də evdən qovmazdılar. Onusa qovdular..., bilsəydi, heç işdən evə qayıtmazdı.

 

Budur, çıxdı küçəyə, yazığa heç çətir də vermədilər, ya özü götürmədi.....çox qürurlu adamdı qonşum. Qürurlu və zavallı...... Onu müşayiət edirəm gözlərimlə..., gözdən itənə qədər. Ürəyimdə ona səbr və təmkin diləyirəm. Onunçun indi pisdi, çox pis. Amma bilmək olmaz, bəlkə ona elə bu lazımmış? Bəlkə bu epizodla gələcək xoş günlərinə imza atmış olur? Biz insanlar başımıza gələnləri həmən zaman kəsiyində tədqiq edib, pisi pis görürük, yaxşını yaxşı. Amma üstündən vaxt aşanda, məlum olur ki, o vaxtki pis yaxşılığaymış, yaxşı bildiyimiz isə əksinə....

 

Yağışsa yağır.... Pişiksə yatır..... Şəhərin günahları yuyulur, damla-damla. Bəlkə mən də çıxım dayanım küçədə, qoy yağış mənimkiləri də yusun.., günahlarımı.., ya bəlkə heç gücü çatmadı. Ayaqlarım keyidi pəncərə qırağında oturmaqdan.

 

Bir əsatir xatırladım. Göyün üzündə cırtdanların anası yaşayırmış. O cırtdanların ki, özləri yerin altında qərarlaşıb, bütöv bir cəmlik, tam bir sivilizasiya mövcudluğunda. Balaca, yox, cıppılı, saqqalları dizlərində, hirsli, eqoist varlıqlardır. Qızıla son dərəcə həris oğru cırtdanlar. Yağan yağış onların anasının göz yaşlarıdır. Yuxarıdan oğlanlarının hərəkətlərinə baxır, bir şey edə bilmir, güc verir göz yaşlarına. Ağla ki, ağlayasan. Göz yaşları, yəni yağış damlaları hopur torpağa. Torpaq qatını keşəndən sonra mirvari dənəciklərə çevrilir. Bu dənəcikləri onun oğlanları birər-birər gəzib yığır, bütün yeraltı məkandan, kölgələr krallıqlarından. Öz canları bahasına. Yəni risklə, filan-beşməkan. Toplayıb sayırlar. Neçə sandıq topladıq? Bu say müəyyən həddə çatanda, cırtdanlardan biri (məhz kim, bunu püşk atmaqla özləri seçir) yeraltı əsarətdən canını qurtarır. Onun karması dəyişdirilir, adam qiyafəsinə salınıb, yerin üstünə göndərilir. Göndərilir ki, insan həyatı yaşasın, insan kimi. Yəni bizlərə daha irəli getmiş varlıqlar kimi baxırlar..., amma mən deməzdim... Nə isə, mənim nə düşündüyümün mətləbə heç bir dəxli yoxdur, ona görə düşüncələrimi özümə saxlayım, söhbət indi cırtdandan gedir. Yer səthinə göndərilmiş cırtdan burdakı insan həyatını sona vurduqdan sonra bizlər kimi ölmür, göylərə çəkilir, anasının yanına və orda, səma ierarxiyasında öz layiqli yerini tutur  (baxır burda necə yaşayıb, nələr qaynadıb. Əgər göylərə qətiyyən lazım deyilsə, yenidən öz qardaşlarının yanına göndərilir). Ana isə ağlamağından qalmır. Elə hey ağlayır ki, o birilərini də yer səthinə qaldıra bilsin.

 

Belə... Yağış kəsmək bilmir. Mən durum gedim. Pişiyi yerinə qoyum, özümə şərab süzüm. Bir vacib zəng çalmalıyam. Bir vacib məktub qəbul etməliyəm bu gecə. Əvvəlcə eyvanın qapısını açım, otağı buzladım. Üşüyəndə real dünyanın reallığına daha qəti inanıram. Dırnaqlarımı keçirirəm onun “ovuclarına”, bütün nikbin-bədbin fikirlər məni tərk edir, hiss edirəm ki, yaşayıram...

 

Qonşudan yenə səslər gəlir. Kimsə qapını döyəcləyir, özü də inadla. Ba! Ola bilməz! Yəni proqnozumda yanılmışam mən? Qonşum qayıdıb gəldi ya...?

 

Bütün təqsirlər yağışdadır!

[Эда F]

2-ci üçün:

 

 

 

[Эда F]

Эта девушка удивительно на меня похожа.. в профиль: (волосы, правда, короткие и цвет совсем не тот)

 

 

 

[Maestro]

 

Литература. Поэзия. 

Александр Аханов

[Эда F]

 

Литература. Поэзия. 

Александр Аханов

 

тонко...

[Эда F]

Если ты чего-то хочешь, пусть даже объектом твоего хотения является дальняя звезда - будь уверен, рано или поздно добьешься своего. Потому как желание есть реакция твоего скрытого потенциала с протуберанцами судьбы, распознание своего рода. Хоти и двигайся в этом направлении. Желание есть начало. А начало (хорошее), как известно, уже половина дела, по Платону.

 

Плохо, когда ничего не хочешь... ничего и не получишь. Рецепторов нет. Черногривые кони судьбы будут скакать рядом, корабли фортуны проплывут мимо, даже в сильный дождь будет стекать как с гуся вода  ---  ты в ауте!.., страшнее быть не может.., ты выпал..

[Эда F]

Антуан де Сент-Экзюпери.

Молитва.


Господи, я прошу не о чудесах и не о миражах, а о силе каждого дня.

Научи меня искусству маленьких шагов.

Сделай меня наблюдательным и находчивым, чтобы в пестроте будней вовремя останавливаться на открытиях и опыте, которые меня взволновали.

Научи меня правильно распоряжаться временем моей жизни.
Подари мне тонкое чутье, чтобы отличать первостепенное от второстепенного.

Помоги мне понять, иллюзии ничем не могут помочь. Ни воспоминания о прошлом, ни грёзы о будущем.
Помоги мне быть здесь и сейчас и воспринять эту минуту как самую важную.

Убереги меня от наивной веры, что все в жизни должно быть гладко.

Подари мне ясное сознание того, что сложности, поражения, падения и неудачи являются лишь естественной составной частью жизни, благодаря которой мы растем и зреем.

Напоминай мне, что Сердце часто спорит с Рассудком.

Пошли мне в нужный момент кого-то, у кого хватит мужества сказать мне правду, но сказать ее любя!

Я знаю, что многие проблемы решаются, если ничего не предпринимать, так научи меня терпению.

Ты знаешь, как сильно мы нуждаемся в Дружбе.

Дай мне быть достойным этого самого прекрасного и нежного Дара Судьбы.

Дай мне богатую фантазию, чтобы в нужный момент, в нужное время, в нужном месте, молча или говоря, подарить кому-то необходимое Тепло.

(на этот пункт можешь закрыть глаза, Боженька)

Сделай меня человеком, умеющим достучаться до тех, кто совсем «внизу».

Убереги меня от страха пропустить что-то в жизни.

Дай мне не то, чего я себе желаю, а то, что мне действительно необходимо.

(на это тоже закрой..)

Научи меня искусству маленьких шагов.

[Эда F]

Боженька, дай мне знать, коли услышал.., тока цивильными методами...ниже пояса не бей, в глаз тоже..

Ы...?...