Ordan-burdan

[Эда F]

Очень понравилось...  Ярко...насыщено...

 

Суфий, ваше мнение для меня весомо очень.  Спасибо! )

[Эда F]

вау ..

это все что, что я сказала прочитав )

дух захватило от...холодной свежести что ли .

 

Как много сказано в одном малюсеньком предложении. Спасибо )).

[Maestro]

[Эда F]

Эдa,gəşəng yazırsınız, əhsən sizə..

 

 Sağ olun ). Mənim üçün yeni yuzerlərin mövzum haqqında söz deməyi xüsusilə xoşdur.

Изменено 11 июня, 2013 пользователем Maestro

[Sevda Guliyeva]

 Sağ olun ). Mənim üçün yeni yuzerlərin mövzum haqqında söz deməyi xüsusilə xoşdur.

 

 

Dəyməz.Yaxşı yazılara nə deyəsən)

Изменено 11 июня, 2013 пользователем Maestro

[Sevda Guliyeva]

Севда  Вы меня извините пожалуйста                     Вы  что правда зарегестрировались 2 дня  что б вот эти диалоги между девчатами  прокомментировать а не высказать мнение по теме ?  Удивляет- - - !

люблю удивлять)

А мнение по теме я уже написала.  , сказала уже , не люблю долго говорить

[lobbist]

Святые  Угодники.. Да у вас тут Бразилия,  самая  что ни на есть..

[Эда F]

Ты - женщина, и этим ты права.

 

 

Ты - женщина, ты - книга между книг,
Ты - свернутый, запечатленный свиток;
В его строках и дум и слов избыток,
В его листах безумен каждый миг.

Ты - женщина, ты - ведьмовский напиток!
… Он жжет огнем, едва в уста проник;
Но пьющий пламя подавляет крик
И славословит бешено средь пыток.

Ты - женщина, и этим ты права.
От века убрана короной звездной,
Ты - в наших безднах образ божества!

Мы для тебя влечем ярем железный,
Тебе мы служим, тверди гор дробя,
И молимся - от века - на тебя!

Валерий Брюсов

[Maestro]

MƏNDƏN  SİLLƏ  GÖZLƏYƏN  OĞLAN

 

 

Парень, ждущий мою пощечину

(Посвящается одному моему другу, который вечно ожидает в моих записях пощечины.Только не знаю. сможет ли он устоять от моих ударов по лицу)

 

У тебя есть стойкость против моих пощечин?Я же не раздаю их.Но и не отказываю, тем кто их просит.

 

Знаю твою жизнь.....Знаю прошлое,есть небольшое представление про твое будущее.Просто логическое заключение.

Знаю про ветра. дующие над твоей головой или про ливни черные.Наслышана про твои боевые схватки, про победы и поражения.

А что ты знаешь про меня?

Знаешь ли ты,что после того как больно ударилась головой об камень правды я давала себе много обещаний и наставлений.

И многие из этих слов еще не вышли из статуса "Слов"?  Каждое свое новое начало я откладываю на завтра.Потому,что их очень много.А "завтра" у Всевышнего еще больше и они не заканчиваются.

Знаешь ,иногда размышляю о том,что , сколько прожито и сколько осталось.

 Не слышал ты и про то,что от падений и подъемов у меня на коленях ссадины не успевают зажить...Но я должна опять подниматься на эту вершину.

Мне нравится идти лицом против ветра,я это всегда любила.И плавать против течения тоже.

Привыкла тащить кого-то на своем горбу.Знаешь?

Знаешь, часто путаю свои дни и ночи.Потому, что у меня режим работы днем и ночью -не отличаются друг от друга.Словно днем перехожу на ту сторону океана, потом плыву обратно, чтоб снова прожить светлое время дня.

Надоело.! Достало! Но буду продолжать так жить

 Ты не испытывай меня

 Не заставляй меня прибегать к сложным словесным оборотам,к логическим умозаключениям,к подстрочным завуалированным смысловым выражениям.

Слова мои недостаточны для тебя?Хочешь таких сильнодействующих слов как удары пощечины или  плеть?

Эти слова всегда будут звенеть в твоих ушах, копошиться в твоем мозгу,а в твоем сердце пустят глубокие корни, словно дерево.

Мои слова прицепятся к тебе ,словно притянется  магнит к железу, хочешь?

Подцепят тебя,как крючок рыбку.

У моих слов есть свой мир.Свой мирок.Живут свободно и раскованны как цыгане Не зависят ни от кого.

Фразы как бунт, как революция.На каждое "Да" -говорю "НЕТ", а на каждое "НЕТ"-"ДА".

 Они тебя поймают, как пауки ловят мелкую сошку,поглотят, Мой мир слов накроет  тебя как  океан глотает свои жертвы,как болотная трясина тянет вниз любого попавшего в него.

Будешь карабкаться но не сможешь выбраться.

А если удасться освободиться от паутины-не радуйся.Пройдет время и ты соскучишься по моим словам.Сам вернешься к волшебному притяжению этого мира-к паутине. к болоту. к бездонному океану.Захочешь еще раз тонуть.И в этот раз не спастись.Соскучишься по затягивающей силе.

  Не надо от меня хотеть пощечин

(обещанное продолжение)

 

давай я буду петь тебе дифирамбы.буду тебя хвалить,сочинять песни  для тебя.

Прислонись к подушке,а Налью тебе крепкого чая.Сядем на коврике у самовара в тени большого ветвистого дерева.

Над головой будут порхать птицы, завидуя нам.Иногда будут падать на голову спелые сочные инжиры,даже если мы будем сидеть под дубом.Ну не жёлуди же должны падать на голову.Нельзя портить романтику.

А я подбирая ладные рифмы ,песню посвящю тебе,Буду петь баяты.Зачем же тебе пощечина?

 

Распущу волосы на лицо,усевшись перед тобой.Пусть глаза  останутся в моих очах,А уши твои будут поглащать мой голос.

Знаю, что душа твоя истощена,стала совсем как тонкая нить.Я же слова свои превращу в жемчуг и буду нанизывать на эту нить.

Давай я тебе подарю мир сказок и ты не сможешь уйти от волшебства их.

 

Проси у меня слов - бальзама для души, лекарства для больного.Зачем тебе сложный смысл,ввергаюший тебя в немощь?

Проси у меня ласки, поцелуев, зачем тебе плетка?

Знаешь же,есть слова, что калечат, а есть те, что лечат. Выбирай же вторые!

 

Не испытывай меня,Я странник в пустыне. голодный и жаждущий.

Я как крепкий уксус-горю от обезвоживания.Если меня пролить-сожгу, разобью!

Там где плюну. вырастут язвы.

Не испытывай меня.Я не проста.Я оригинал, а не копия.Я начинка, а не кожура.

 

Но если решишь испытать-не обижайся.

Мои слова заставляют краснеть мужчин.Если твоя щека будет гореть-не обижайся на меня.

Слог мой как расплавленный свинец.Если сожгу твою грудь-не обижайся.

Как буря будешь метаться,то в небо поднимешься,то рухнешь на землю,то утонешь, то всплывешь,то умрешь, то воскреснешь.Если обругаю тебя-не обижайся.

 

Сам захотел пощечин.Теперь терпи за свой заказ.Иначе что я могу подумать о тебе?

Сейчас я дарю их тебе, а вот завтра буду продавать.

[Maestro]

Навеяло

 

[Эда F]

 

Парень, ждущий мою пощечину

 

Знаю, что душа твоя истощена,стала совсем как тонкая нить.Я же слова свои превращу в жемчуг и буду нанизывать на эту нить.

 

Спасибо, Маэстро, за перевод ).

[Эда F]

  YANDIRILMIŞ  ŞƏKİLLƏRİN  İŞIĞI

 

 

Şəkillərimi qabağına töküb, baxışlarınla soyunduracaqsan məni. Ondan başqa əlindən nə gəlir ki?  Ürəyinə çalın-çarpaz dağlar çəkiləcək. Sən özün çəkəcəksən o dağları, mən yox. Sənə demişdim, şəkillərimi saxlama. Demişdim, yandır getsin. Nə məktublarımı yandırdın, nə şəkillərimi. Mənim edə bilmədiklərimi onlar edəcək sənə. Onlar sənin dünyanda, sənin məkanında mənim izlərimdir, mənim nəfəsim.........

 

Yatanda onları balışının altına qoyma. Onlar qoyarmı, gözünə yuxu getsin? Maşınında da saxlama. İş yerində stolunun siyirmələrində də qoyma qalsın. Kitablarının arasından da çıxart. Medalyona taxıb boynundan da asma. Xoşbəxtlik gətirməyəcək onlar sənə. Rədd elə hamısını, getsin. Yandır, külünü də göyə sovur, “keçmiş ola” deyə. Sənin həyatında ümumən  Keçmiş zaman deyilən bir anlayış var ya keçmiş yalnız mənim həyatımdadır? Əgər varsa, məni həmən o keçmişdə burax. Dəymə, qoy qalım orda.......kəsilə-kəsilə..........əndişədə.

 

İcazə verirəm sənə, fotolarımı maşınının pəncərəsindən vıyıldayan küləyin ixtiyarına ver. Qoy əlindən qapıb, atsın yol boyu şütüyən avtomobillərin təkəri altına. Qoy xurd-xəşil olub, qalsınlar orda. Heç  “uf” da demə. Axmaq olma. Maşını saxlayıbn peşmançılıq keçirmə. Yüyüyüb gəlib, şəkilləri xilas etmək fikrinə də düşmə. Onsuz da əzilib, cırılıb, parça-parça olublar. O fotolardan baxıb gülümsəyən artıq mən olmayacağam. Bir də.......istəmirəm məni o gündə görəsən........ yaralı......... parələnmiş........ qanıma qəltan.

 

Sənə icazə verirəm, apar fotolarımı şəhər kənarına. Bir park ya meşə zolağı tap. Bir xəndək qaz. Balaca. Böyük lazım deyil. Özünçün qazmırsan ki.  Mənimçün qazırsan. Özünlə alışqan da götür. Çəkənsən, bilirəm, onsuz da yanında olacaq. Di day durma, nə qədər heç kəs yoxdu, başla onları bir-bir yandırmağa. Gözlərin yaşarmasın. Dəli olma. Yandırdığın tək şəkillərdir, mən deyiləm ki. Mən çoxdan yanıb qurtarmışam. İndi onların külünü xəndəyə tök, üstünü torpaqla basdır, ağızucu sağollaş, vəssəlam.

 

Otur maşına, qayıt şəhərə. Məni basdırdığın yerə nişanə-zad qoymaq lazım deyil. Qoy yerlə-yeksan olum, bir də yolun buralardan düşsə, tapmayasan məni. Bəlkə elə bu yerin üstündə dayanasan, ətrafına boylanasan, mənim son mənzilimi axtarasan, özünü danlayasan ki,  “ay axmaq, barı bir çubuq basdıraydın”..........tapmayasan, çıxıb gedəsən.

 

İcazə verirəm sənə, şəkillərimi götür, get dəniz qırağına. Ye, iç, şellən özünçün dostlarınla, sonra onların gözündən oğurlan, gəl dənizə sarı. Şəkillərimi cibindən çıxarıb, başla onları bir-bir suda boğmağa. Onları üzüaşağı tut. Üzüyuxarı tutsan, qulaqlarıma su dolacaq, mənim də zəhləm gedir bundan. Onda hirslənib heç batmaram da. Başa düşürsən, çox hikkəliyəm mən. Üzüaşağı tut ki, çox əzab çəkməyim, tez qurtarsın. Batırdınmı?  Vəssəlam. Qayıt dostlarının yanına, balığın o biri yarısını yeməyə. Araq da səni gözləyir. Peşmanlıq-filan lazım deyil. Hər şey son dərəcə gözəldir. Mənim batmış taleyimi (batırılmış)  daha düşünmə.Hardasa bir yad sahildə dəniz atacaq məni qırağa, camaat yığılıb, bir vaxtlar cavan, qəşəng, amma indi amansız dalğaların işgəncəsindən bədheybət, tanınmaz hala düşmüş vücuda heyranlıqla tamaşa edəcək,  “görəsən bədbəxtın adamlarının xəbəri varmı”  -  deyə bir-birindən soraqlayacaqlar.

 

Bütün bunları etməyə mən sənə icazə verirəm.

 

Amma mən sənə icazə vermirəm fotolarıma uzun-uzadı baxıb, içini çəkib ağlamağı. Onları canlandırmağı. Onlarla dərdləşməyi. Onları öpməyi, bağrına basmağı, gözlərinə sürtüb, ürəyinin başına qoymağı...........bütün bu intim-məhrəm senslərə ehtiyac yox. Ümumiyyətlə, sentimentləri yığ, düyünlə, apar buz dolabında dondur. Nəyinə lazımdır onlar? Bir vaxtlar lazım idi, onda ki, dilində bir kəlmə bitmişdi:  “YOX!”. İndi daha heç kəsə lazım deyil bu boş, mənasız hisslər topası. Elə öz hisslərinin də başına bayaq sadaladığım oyunları gətirə bilərsən:  yandır, basdır, suda boğ, maşınların təkərləri altına burax və s...........boynunu vura da bilərsən........hisslərinin.

 

Şəkillərimə baxıb, için-için ağlama, peşmançılıq keçirmə. Başa düşürsən, sən belə etsən, bütün həyəcan və duyğularını mənə ötürmüş olacaqsan. Mənimlə o əkslər arasında görünməz əlaqələr var. Sən ağlasan, bil ki, mən də ağlayacağam. Göynəsən, mən də göynəyəcəyəm.

 

İnləsən, inləyəcəyəm.

Ufuldasan, ufuldayacağam.

“Niyə belə oldu?”  desən, mən də əks-səda kimi təkrarlayacağam.

 

 

=  =  =  =  =  =  =  =  =  =  =  =  =  =  =  = 

 

İndi bəlkə də bu sətirləri oxuyursan. Oxuyursan və inciyirsən məndən. Qaçıb, tez şəkillərimi qətlə yetirməyi düşünmə. (Onları yandırsan, işığı gəlib mənə çatacaq). Bu vaxta qədər  eləmək lazım idi. İndi artıq gecdir. Çox gec. O qədər baxmısan ki, onlara, hər cizgimi artıq əzbər bilirsən. İndi cırsan da, yandırsan da, atsan da..........onlar köçüb artıq gözlərinin gilələrinə, beyninə, ürəyinə, yaddaşının aktiv/passivinə. Bunlardan necə yaxa qurtaracaqsan?

 

Şəkili məhv etmək olar, gözlərdə yaşayan simanı silmək olmaz.

 

Şəkili məhv etmək olar, xəyallara sirayət etmiş obrazı isə yox.

 

Kompyuterin yaddaşından silə bilərsən məni, öz yaddaşınla neyləyəcəksən? Yaddaşlara gömülmüş insanlar, səslər, sözlər bizim bir parçamızdır. Onlardan yaxa qurtarmaq mümkünsüz. Onları kəsmək  -  əzalarının amputasiyası kimi bir şeydir. Hansı əzandan əl çəkmək istərdin?  Hansı artıqdır?

 

 

Söz ardı:  Bir xahışım var (ölümə məhkum olunmuşların son arzusunu yerinə yetirirlər adətən):  Yandırmamışdan qabaq mənə bir  “ƏLVİDA”  kəlməsi pıçılda. Eşidəcəm onu. Mütləq eşidəcəm.

[Maestro]

Тема очищена от флуда и перебранок.

Прошу всех писать по теме, по творчеству.

Надеюсь на понимание.

Изменено 12 июня, 2013 пользователем Maestro

[Platon-1961]

 Sən ağlasan, bil ki, mən də ağlayacağam. Göynəsən, mən də göynəyəcəyəm.

 

 

 

Эда, ты его любишь до сих пор. Ждёшь.......и готова простить.

 

ПС: последнее написано тобой сильно, мог бы перевести, но боюсь скатиться до личной фантазии......

А это уже вольница получится.)

[Эда F]

 

Эда, ты его любишь до сих пор. Ждёшь.......и готова простить.

 

ПС: последнее написано тобой сильно, мог бы перевести, но боюсь скатиться до личной фантазии......

А это уже вольница получится.)

 

Дерзай, Платон! Ка бы ты не перевел, гэбулумдур ).

[Platon-1961]

Дерзай, Платон! Ка бы ты не перевел, гэбулумдур ).

 

Свет сожжённых фотографий

 

Ну что, потомок Герострата? Тебе ничего не остаётся, как разглядывать до дыр мои фотки, вздыхать и сопеть в две дырочки. Хоть я и просила тебя сжечь их и не мучить себя. И письма, кстати, тоже. Они и доконают тебя, безвольного и неблагодарного. Я знаю точно, что оставила глубокий след в твоей душе и памяти, но ты же просто наследить...успел.

 

Эти письма и фото - твоё прошлое. И жаль, что тебе не дано этого понять. Не храни их под подушкой, в машине, в книгах, и в медальоне на шее. Уничтожь их, будь мужчиной. Сожги последние мосты. Не храни их. Они не дадут тебе уснуть сном праведника и младенца. Это твоё прошлое, и скажи им "прощай". Разорви их, пусти по ветру, 

 

Я разрешаю тебе их похоронить. Найди парк за городом, вырой небольшую ямку (большую и не надо, не для себя ведь роешь?), брось их туда и спали к чёртовой бабушке. Надеюсь, курильщик со стажем не забудет прихватить с собой зажигалку.....

 

Затем,  спокойно, с чувством выполненного долга садись в машину и возвращайся к себе домой, где ничего тебе обо мне больше не напомнит. Ты сделал это? Ты молодец!

 

А ещё лучше возьми их и поезжай к морю с закадычными друзьями. Топи их в седом Каспии без жалости. Затем можешь вернуться к друзьям и продолжить свой сабантуй. Ты стал свободным. Ещё не орёл, но всё же птаха.....

 

И воздержись от сопливых сентиментов. Не роняй скупую мужскую слезу (уж не предательскую ли?), не вздыхай, не охай при Луне, не трави душу ни себе, ни мне. Просто забудь, покажи  характер...... хотя бы на сей раз.

 

Ты возможно читаешь эти строки. Не дёргайся, не напрягай. Ты всё сделал правильно. И помни, что я увижу пламя сгоревших фотографий и писем. И меня постоянно гложет мысль: как ты избавишься от моего образа в мыслях и памяти  своей? Это будет тяжело, и почти невозможно. Ибо это было и останется частью твоей жизни.

 

Постскриптум:

Я не могу желать тебе ни счастья, ни бед. На всё воля Всевышнего. Признаюсь, забыть тебя мне тяжело, но я постараюсь это сделать. Не вечно же грустить по тебе? Жизнь продолжается и без тебя: назло и вопреки. Бай!

[Эда F]

Спасибо, друг!

Да, перевел включив фантазию. Не плохо. Нормально! )

Знаешь, Заур меня заразил каким-то вирусом (виртуальная хрень). Щас мне стало нравиться, когда меня переводят добавив отсебятину. )

[Эда F]

Для утвердительного ответа достаточно лишь одного слова — «да». Все прочие слова придуманы, чтобы сказать «нет».
@Дон-Аминадо

 

  

И часто мы слышим "да" ? Нет, чаще приходится выслушивать лекцию.

[Эда F]

МЕЧТЫ......ПОЛЕТ.

[Farengeyt]

Для утвердительного ответа достаточно лишь одного слова — «да». Все прочие слова придуманы, чтобы сказать «нет».

@Дон-Аминадо

 

  

И часто мы слышим "да" ? Нет, чаще приходится выслушивать лекцию.

истину глаголите..да- значит ДА.. всё прочее- простая отмаза

[Platon-1961]

Для утвердительного ответа достаточно лишь одного слова — «да». Все прочие слова придуманы, чтобы сказать «нет».

@Дон-Аминадо

 

  

И часто мы слышим "да" ? Нет, чаще приходится выслушивать лекцию.

))))

то бишь, тираду?

Народ ждёт подробностей! 

[Эда F]

))))

то бишь, тираду?

Народ ждёт подробностей! 

 

А где тут народ? Пускай собираются, составят протокол. Тогда и будут разъяснения...в письменном виде. ))

[Эда F]

Aşağıdakı yazımın tərcümə olunmasını qətiyyən istəmirəm. Heç kəs tərəfindən. Tərcümə etmək istəyənlərə ürəkdən təşəkkürlər. Amma.....qoyun elə yazıldığı dildə də qalsın.

 

Bu, mənim ən çox bəyəndiyim yazılarımdandır.  Və ən çox mənfi rəy yaradan yazılarımdan....

[Эда F]

__________

(Adsız yazı)

 

 

 

(Dindarların məsum hisslərini təhqir etmək fikrimdə belə yox. Sizlər, oxumayınız.)

 

 

Buna nəsr deməyin. Nəsr deməyin buna! Şer də deməyin. Şer deyil.  Nəğmə deyin. Nifrət və iğtişaş nəğməsi. Sıyrılmış köksün qatil bıçağının ucundan damcılayan qan damlalarının musiqisiz təranəsi......dəli hayqırtısı. Və mən o nəğməyə  “YOX” demişəm həmişə. Yenə də deyirəm. Sürünən ömür dəqiqələrimin uzunu boyu deyəcəm.

“YOX!”    “YOX!”   “YOX!”

 

                                                                        Mən kiməm?                     

                                                                        Bir bikəsi, biçareyi, bixaniman.

                                                                        (Füzuli)

 

 

Ən əziz adamım idi. Hər gün onun qarışlarla öldüyünü müşahidə edirdim. Hissə-hissə gedirdi əlimdən və mən də heç bir şey edə bilmirdim. Həmən o şəxs ki, indi şəklini qabağıma qoyub, uzun-uzadı danışıram onunla. Suallarıma cavab vermir. Amma gözü gözümdə. Mənə elə tək bu bəsdi.......

 

Özümə bir şey söz verdim (o ağrıları, acıları görəndə):

 

Qoymayacağam məni belə imtahana çəkəsən. Özüm hər şeyə son qoyacam. Sui-qəsd üçün cəhənnəmdə birinci sıra birinci yer hazırlasan belə..........Tam həndəvərimdən keçir!! Əgər həyatımın ağası özüm ola bilmədimsə, ölümümün ağası olacam və bundan müdhiş bir həzz alacam. Nəşəsi dünyadan böyük.

 

Zəhləm gedir...........möhtaclıqdan, acizlikdən, itaətdən, xəstəlik və tabeçilikdən!........bir də fiziki ağrilardan!  “Ah, nə vaxt bitəcək, qurtaracaq? Günahım nə idi?”  kimi gic suallardan.

 

İnsana ya mənəvi ağrı verərlər, ya fiziki. İkisini də birdən yükləməzlər ki.

 

Qoymayacağam məni alçaldasan. Qoymayacağam zorlayasan, diz üstə çökdürəsən.  Altında uzanıb inildəyən də deyiləm. Resipientliyi hüceyrələrimin heç qılafında da tapa bilməzsən. Ölmək ölməkdi, xırıldamaq nə deməkdi?

 

İstəməzdim mənə o günü göstərəsən ki, dediyimi eləyəsi olum. Eləyərəm axı. Bilirsən, dəliliyim tutdu, qurtardı. Gözüm heç kəsi görən deyil, heç sənin özünü də. Göstərmə mənə o günü. Sınama.......Tanıyırsan, sınama.

 

 

P.S.  Bu yazını adsız buraxdım ki, göylərin diqqətini cəlb etməsin. Ad verib yaraşığa mindirmək istəmədim onu. Artıq səs-küy istəməz.

 

 

Bu “YOX!”  o yoxlardan deyil!

 

 

Изменено 15 июня, 2013 пользователем Эда F

[Эда F]

Никогда не возвращайся в те места, где тебе было плохо. Не оглядывайся назад. Возвращаться - плохая примета. Уходя уходи.

 

Никогда не проси у тех, кто отказал однажды.

 

И больше не подпускай близко тех, кто однажды сделал тебе больно.

[Maestro]

 

(Adsız yazı)

 

Ən əziz adamım idi. Hər gün onun qarışlarla öldüyünü müşahidə edirdim. Hissə-hissə gedirdi əlimdən və mən də heç bir şey edə bilmirdim. Həmən o şəxs ki, indi şəklini qabağıma qoyub, uzun-uzadı danışıram onunla. Suallarıma cavab vermir. Amma gözü gözümdə. Mənə elə tək bu bəsdi.......

 

Изменено 15 июня, 2013 пользователем Maestro

[Эда F]

Elə hey məni tərcümə edirlər. İndi qollarımı mən cırmalayacağam.

2 parça verirəm bura.

1-i Zaurdan, 2-cisi  S.Əliyevdən.

Heç  birindən icazə-filan alınmayıb. Bəyənmədilərsə - oxumasınlar. Bacardığım bu. Bəyəndilərsə də  -  ardı olmayacaq onsuz da. Eksperiment xarakterli bir şeydir.

 

Cənab müəlliflər, başlayırıq!

[Эда F]

Эмпат

 

 ( Заур Гусейнов)

 

 

 

          Живу в одном из городов одной из населенных планет. Большинство девушек в моём возрасте помешаны:
          а) На флирте.
          б) Не только на флирте.
          в) На модной одежде, но чтобы бренд не закрывал пупок, а юбка не ниже чем ладонь до коленок.

          Одни сходят с ума по машинам, особенно если эту тачку тебе подарил богатый папик. Другие гадают о помаде на вечер, выбирая между красным гламуром или шоколадными испражнениями. У меня тоже есть пунктик. Я люблю читать. Читаю утром, днём и ночью. Читаю за едой и даже когда ложусь спать, открываю файлы на мобильном телефоне, в котором отсутствуют номера. Там только закачанные книги в формате JAD. Ещё я люблю слушать музыку. Для многих мелодия – обычная звуковая волна, идёт вверх или вниз. Мне же прямиком попадает в сердце. Я тоже музыка. Тоже попадаю в сердца, как мелодии Шумана.

          Вот и сейчас выхожу из подъезда одного из многочисленных домов города, расположенного на одной из населённых планет. За спиной, одна из квартир, этажом ниже восьмого, где остывает труп, оставленный после меня очередным попаданием в сердце. Я сюда ещё непременно вернусь… на похороны. Буду оплакивать его вместе с родственниками, сослуживцами и просто друзьями. Точнее – я уже скорблю. Нет, я не виню себя – это всего лишь моя работа. Я наёмный убийца, или, как сейчас принято говорить, – киллер. Но у меня тоже есть душа, и мне страшно представить, как он себя там чувствует. Слишком одинокий и слишком мёртвый труп.

          Я обычная, но чувствую больше, чем остальные. Я эмпат. Болею за каждую пролитую слезинку. Даже если она чужая и льётся из чужих глаз, по чужому лицу. Замыкаюсь на сиротах и стариках, страдаю от холода улиц, на которых спят потерянные в себе и в мире люди. Люди, отвергнутые обществом. Вернее, одна часть пытается отделиться от другой, как организм отторгает не прижившийся орган после пересадки. Я простая и сейчас мне очень больно за безвременную кончину мистера Х.Т. Бейкера.

          Бросила пить три дня назад, но сейчас не могу сдержаться. Поблизости нет пабов, но есть спящий бомж с початой бутылкой дешёвого виски в кармане ободранного пиджака. Ему уже хватает, а когда очнётся, обнаружит деньги в кармане. Затем или умрёт от инфаркта, не веря в своё счастье, или побежит в ближайший магазин, где купит сразу три бутылки дорогого напитка и умрёт от инфаркта чуть позже. Мне жаль спившегося бедолагу, поэтому и оставила ему такую сумму. Пусть не клянчит парочку дней у брезгливых прохожих.

          Не пойду сегодня на урок испанского языка. Боюсь не удержать слёз по мистеру Х.Т. Бейкеру прямо на уроке, перед Анджелитой с пятном от масла на бежевом свитере. Изучаю испанский язык, хоть он мне и не нужен, но это – лишний час моего дня. С помощью этого часа уже успела выучить французский и японский языки. Остальные часы заняты живописью в доме искусств, кафетериями и чтением.

          У Анджелиты большое сердце. Впрочем, так же, как и печень, и почки с селезёнкой. Она сама по себе большая, хоть имя означает – «маленький ангел». Я люблю маленького ангела с большой селезёнкой. Я люблю всех. Люблю мальчика, проехавшего мимо меня на велосипеде, люблю чёрную кошку, пробежавшую перед ним дорогу. Люблю ванильное мороженое, суши, кислые яблоки, засахаренную клубнику и сладкий попкорн. Люблю читать и вычислять. Люблю математику. Это моя профессия, ибо, когда не выхожу на работу, – это плюс, а когда при деле – минус. Минус одна единица. Минус один человек. Это всего лишь работа, которую я люблю. Она снимает стресс.


***

         Бессмысленные ночи сопровождаются ненужными утрами. Грустно. У меня, наверное, самая грустная грусть и самая тоскливая тоска. Душа разорвана на тысячи кусочков. Опускаю голову на сомкнутые ладони, а локти будто бы задались целью проделать брешь в столе и устремиться к полу. Гравитация в такие минуты на меня действует особенно сильно.

           Вообще я часто впадаю в депрессию без причин. Вернее причин много, но выделить какую-либо затрудняюсь. Быть может одиночество, или отсутствие детства, а может молчаливый телефон, глядящий на меня грустными глазами из угла комнаты, в ожидании звонка, который никогда не прозвучит. У нас похожие глаза, похожие судьбы. Лишь в такие минуты хочу обратно в детство, укрыться в тёмном шкафу, где пряталась, мечтая повзрослеть и убить отчима. Мечтала о мире безо лжи и наживы, где покой и тишину оглушают миллиарды улыбок. Мечтала заменить привычное зловоние нависшего надо мной, кряхтящего в ожидании оргазма отчима на ароматы кофе и апельсиновой корки. И хоть отчима уже давно нет в живых, мир не стал светлей и чище. Люди всё так же живут по принципу взаимного использования. Меня тоже используют. Используют как инструмент.

[Эда F]

EMPAT

           (Zaur  HÜSEYNOV)

---------Tercüme---------

 

 

Əhalisi aşıb-daşan bir planetin iri bir meqapolisində yaşayıram. Mən yaşda qızlar:

a). flirt

b). təkcə flirt yox, bəzi başqa şeylər

v). dəbli cir-cındır

dəlisidirlər. Amma geyindikləri gərək göbəyi örtməsin, donun ətəkləri isə dizdən heç olmasa 4 barmaq yuxarı olsun.

Bir də maşın dəlisidirlər. Ələlxüsus əgər xarici maşını sənə pula pul deməyən dədən bağışlayıbsa. Bəziləri başını sındırır ki, gecə görüşünə hansı pomadanı çəksin: qırmızı qlamur ya şokolad effektli qəhvəyi?.... Mənim də bir qəribəliyim var. Mən mütaliə dəlisiyəm. Əsasən səhər, günorta və gecə oxuyuram. Yeyəndə də oxuyuram, yatanda da. Mobil telefonumda  JAD  formatında kitablar saxlanılmış faylları açıram və oxuyuram. Musiqini də çox sevirəm. Bir çoxları üçün mahnı adi, titrəyən səs dalğasıdır. Mənimsə musiqi düz ürəyimə işləyir. Mən özüm də musiqiyəm. Mən də düz ürəyə saplanıram, Şumanın melodiyaları kimi......eynən onlar kimi.

 

Əhalisi aşıb-daşan planetin iri bir meqapolisinin saysız-hesabsız evlərindən birinin giriş qapısından çıxıram. Arxamda bu saat bir mənzil buraxıb gedirəm. 8-cidən bir mərtəbə aşağıda yerləşən bu mənzildə bir meyit soyumaqdadır. Bir saat bundan öncə, mənim ürəyə növbəti tuşlanmamdan qabaq 2 ayaq üstə gəzən bir canlı idi. İndi deyil artıq. Mən bura bir də qayıdacam. Mütləq......basdırma və anma mərasiminə. Onun qohumları, işçiləri, dostları ilə bərabər mən də onu ağlayacağam. Daha doğrusu, mən artıq başlamışam. Qəm-qüssə içindəyəm. Yox, səhvsiz, cənablar  -  mən özümü heç də günahlandırmıram. Necə də günühlandırım axı? Sadəcə mənim işimdir bu. Bəli, mən qatiləm. Qatil! Killer!  Amma nə olsun? Mənim də qəlbim var və mən heç istəməzdim onun indiki durumunu fikirləşim. Nəsə çox kədərli bir notdur. Çox-çox tənha və çox-çox ölü bir meyit. Yazıq....

 

Mən adiyəm. Amma başqalarına nisbətən daha çox şeylər hiss edirəm. Empatam mən. Hər axan göz yaşına......bəli, bəli, ürəyim ağrıyir. Qoy lap bunlar yad göz yaşları olsun, yad gözlərdən axsın, yad çöhrəni islatsın. Yetimlərin və qocaların yanından sakit ötə bilmirəm, küçələrin soyuğu məni üşüdür......o küçələrdə ki, özü özündə və bu gen dünyada itmiş adamlar yatır....... Cəmiyyətin üz döndərdiyi  “heç kimlər”,  “kimsəsizlər”........sokakların tozu bəlkə onlardan qiymətlidir. Cəmiyyət onları tutmayan bir  transplantat kimi təcrid etməyə çalışır. Qəddarlıqdır. Amma faktdır. Mənsə çox adiyəm. Adidən də adi. Və indi bu saat mister X.T.Beykerin vaxtsız ölümü məni çox kədərləndirir.

 

Üç gün bundan qabaq içməyi tərgizmişdim. İndi isə mütləq içməliyəm. Bu arada pab-filan yoxdu, amma köpüb yatan bomj var. Cındır pencəyinin cibindən ucuz viski  butulkasının ağzı  görünür. Ona daha içmək lazım deyil. Qədərincə içib. Ayılanda isə cibində pul tapacaq. Tapıb sevinəcək və xoşbəxtliyinə inana bilməyib infarkdan öləcək. Ya da yaxınlıqdakı mağazaya cumacaq, acgözlüklə 3 şüşə çox bahalı içki alacaq, qarnına boşaldacaq və gəbərəcək.......yenə də infarkdan, amma bir müddətdən sonra. Heyif ondan..... Mənim, əlbət ki, ona yazığım gəlir, həm də çox, ona görə də bir belə pul qoydum onunçun. Qoy içib ölsün. Heç olmaya 1-2 gün dilənçilik etməsin.

 

Eh, bu gün ispan dili dərsinə gedən deyiləm. Cəhənnəm olsun. Birdən dərsdə  cənab Beyker yadıma düşər, gözümün yaşını saxlaya bilmərəm. Açıq  qəhvəyi  sviterində yağ ləkəsi olan  Anjelitanın  yanında biabır olaram. İspan dilini öyrənirəm. Əslində mənə heç lazım deyil bu. Amma sutkamda boş-avara 1 saat var. Onu hardasa öldürməliyəm. Həmən bu saatı əvvəllər  fransız, sonralar yapon dili ilə doldururdum. Qalan saatlarımın hamısı məşğuldur. Ya incəsənət  evinə gedirəm, rəssamlığa böyük meylim var. Mən çəkirəm. Ya mütaliə edirəm, ya da kafeteriyalarda veyllənirəm.

 

Anjelitanınsa ürəyi çox böyükdür. Ciyər, böyrək və dalaq kimi. Anjelita özü də balaca deyil, adının mənası  -  “balaca mələk” olsa da. Mən böyük dalaqlı balaca mələklərçün ölürəm. Mən, ümumiyyətlə, hamıya qarşı beləyəm. Hamını sevirəm. Yanımdan yel kimi velosipedlə ötən oğlanı da sevirəm, onun qabağından yolu qaçan qara pişiyi də. Vanilli dondurma, suşi, turş alma, üstü şəkərli çiyələk, şirin popkorn üçün lap ürəyim axır. Hesabı da çox sevirəm. Riyaziyyat – mənimkidir. Yəni işimdir bu. İşə çıxmadımsa  -  bu, müsbət, işdəyəmsə  -  bu, mənfidir ( -1 insan). Bax belə. Sadəcə, peşəmdir bu. Və mən öz peşəmin vurğunuyam. Stressdən qurtarır məni, darıxmağa qoymur.

 

 Mənasız gecələr lazımsız gündüzlərlə əvəz olunur. Eh, qüssə basdı məni. Mənim qüssəm ən qəmli qüssədir, kədərimsə ən hüznlü kədər. Mən beləyəm. Qəlbim min hissəyə parçalanıb. Başımı ovuclarım arasına alıram, dirsəklərim sanki stolu yarıb, döşəməyə sarı meyllənəcək. Belə anlarda qravitasiya məni xüsusi bir qüvvə ilə çəkir.

 

Ümumiyyətlə, səbəbsiz depressiyalara çox aludəyəm. Daha doğrusu, səbəb var, çoxdur......amma bilmirəm, hansı daha əsasdır. Bəlkə tənhalığım, ya  məhrum olduğum uşaqlığım?......ya bəlkə daim susan və otağın küncündən kədərli gözləri ilə mənə baxan, zəng gözləyən telefon?......o zəng ki, heç vaxt səslənməyəcək. Bizim onunla gözlərimiz də, talelərimiz də oxşardır. Yalnız belə anlarda yenidən uşaqlığıma qayıtmaq istəyirəm........,olmayan uşaqlığıma. İstəyirəm yenə uşaq olum, qaranlıq şkafda  gizlənim......böyüyüb atalığımı öldürmək arzusu ilə. O vaxt nələr arzulamırdım?!   Eh. Yalansız və havayı  gəlirsiz bir dünya istəyirdim. Harda ki, sakitlik və sükunəti milyardlarla təbəssüm pozur. Üstümə sərələnmiş, orqazm həsrəti ilə kərkinən xaşalqarın atalığımın ağzının və yağlı dərisinin adət etdiyim pis qoxusunu kofe və apelsin qabığı təravətinə dəyişmək arzulayırdım. Düzdür, atalıgım çoxdan cəhənnəmə vasil olub, amma bundan dünya təmizlik və işıqlığa çıxmayıb. İnsanlar yenə də qarşılıqlı istismar prinsipləri ilə yaşayırlar. Məndən də istifadə edirlər. Tam bir alət kimi......dəmir bir alət.

[Эда F]

Men ve menim dostlarım

(men sağdan birinciyem) ))

[Эда F]

EMPAT

           (Zaur  HÜSEYNOV)

---------Tercüme---------

 Üstümə sərələnmiş, orqazm həsrəti ilə kərkinən xaşalqarın atalığımın ağzının və yağlı dərisinin adət etdiyim pis qoxusunu kofe və apelsin qabığı təravətinə dəyişmək arzulayırdım.

 

Burda bir düzəliş:  apelsin  -  portağal.

[Эда F]

Vəd etdiyim 2-ci tərcümə:

 

 

ОБОССЕ

 

  ( Самит  Алиев)

 

 

 

 

Да, читатель, да, я несколько опечален и даже всеръез огорчен их поведением. Они в высшей степени странные люди. Расстались без излишних эксцессов поздней весной, когда гормональная буря несколько улеглась, хоть густая восточная кровь и не думала о спокойствии, вырвали с корнем маленький и чахлый кустик любви, который так и не стал ветвистым деревом, тени которого обычно хватает на всех, и еще немного. Она сказала ему "не звони мне больше", он ответил "хорошо", после чего глубоко затянулся сигаретой, и пошел вверх по Истиглалийяту, выйдя из кафе, куда он обычно водил почти всех своих баб, вне зависимости от их возраста, и шел, внимательно разглядывая идущих навстречу девушек, а она - в сторону ЦУМа, по Гуси Гаджиева, оценивая парней в проезжавших мимо иномарках. Что ж, они люди взрослые, в известной степени самодостаточные, никто не плакал, и ни о чем не жалел. Расстались - значить, так надо, судьба, а против нее не попрешь. Да и зачем переть? Правильно, незачем. Так им только казалось, но всемогущая Любовь внезапно и так несвоевременно вдела ногу в стремя, что-то спросила у Господа Бога, дернула Иблиса за облезлый хвост и приоткрыла свою сумочку. Сколько там было всего интересного! И какие-то кусочки ощущений, непонятной и неправильной формы, из которых складывается склонность именно и только к ней, и золотая обманка и фальшивое серебро, и бриллианты из самого лучшего циркония, и увеличительные стеклышки для увеличения достоинств, и маленькие кривые зеркала для сокрытия недостатков, и декоративная косметика для выдачи желаемого за действительное, словом, весь тот арсенал, которым Любовь так умело пользуется для работы с человеческим материалом, который, как известно, отличается чрезвычайной хрупкостью, глупостью, близорукостью и невероятной неблагодарностью. Любовь догнала парня когда он был уже около станции метро, и подбрасывал жетон на ладони. Вся процедура заняла у нее около пяти секунд, она накрыла его волной свежих воспоминаний, отражением дождливого неба в лужице пролитого кофе на столике в кафе, запахом духов и прелых листев под ногами в дождливый день, ее пальцами и губами, ароматом каштановых волос и вкусом помады. Все, готов парень. Унесите. Его унес эскалатор, который не подчиняется законам любви, а послушен исключительно своему электромотору и ремонтирующему его электромеханику, но тут налицо был явный сговор. Он подумал об её глазах, и вдруг ему показалось, что они затягивают его точно так же, как эскалатор затягивает ступени.
" "
 

будь его воля он ушел бы в степь навсегда чтобы никогда не возвращаться в Город Проклятых и клетки из стекла, бетона и алюминия, где старое и добропорядочное "салам" все чаще звучало как новомодное и неродное "хай", убежал бы из города, который навсегда потерял свое лицо еще в начале XIX века. А вот ей было абсолютно без разницы, как здороваться и здороваться ли вообще, до таких мелочей она не опускалась, и просто ехала в маршрутке домой, в обычный спальный район, в квартиру с обычной совковой планировкой, в микрорайон, который обернувшись мордой к окраине города, грыз пасмурное весеннее небо зубами своих девятиэтажек. Он видел многое, этот каменный урод, он знал почти все о каждом из своих жителей, но эта девушка всегда была для него загадкой. Нет, он не тяготился тем, что она отличалась от всех в округе, ему, как микрорайону, с его микрорайонской точки зрения все были одинаково безразличны, просто она являла такой яркий контраст с окружавшими ее стенами подъездов, выкрашенными в желто-салатовый цвет, что каждый, ее видевший, поневоле задумывался, а что она тут, собственно говоря, делает. Она тут жила, не сумев, да и не захотев вписываться в окружающий ее ландшафт, в унылые дворы девятиэтажек, в подъезды с с разбитыми окнами, обкуренными кабысдохами, и прямой кишкой мусоропровода. Иногда она даже трахалась с теми, кто ей нравился, или за деньги, потому что учеба в институте требует определенных финансовых затрат, даже если ты учишься на бесплатном отделении, а сосать у старых преподавателей за зачет ей не хотелось, несмотря на то, что природа требует свое. Любовь настигла и ее, и напрасно девушка петляла между зданиями, заходила в подъезды покурить, и останавливалась, чтобы на ходу подтянуть слегка сползший чулок. ………поры кожи приоткрываются, и вирус безнаказанно проникает вовнутрь. Дыши любовью. Дыши ею. Через кожу. Добро пожаловать в её лоно. Входи, любовь, входи и останься там на одну ночь, а потом убирайся, чтобы не причинять никому еще большей боли... Уважь детей человеческих.. Пожалуйста.... Очень тебя прошу..

....эта музыка будет вечной

 

" "
 

Поиграю на гитаре, сидя перед открытым окном, партию ударных исполнит дождь, ветер заменит духовую секцию, а воспоминания о её пальцах - клавишные. Я делаю ночной блюз. Я делаю его вечным. И хочу чтобы он был красивым.. станет последним шансоном моей молодости, которая еще не сдается окончательно, но уже встала с табуретки, попрощалась и готовится уйти. Гой мяни олдюрсюнляр, бир алы гёз гыз устя в моем исполнении и в моей же аранжировке, где вряд ли останется место для тара... Здравствуй, Зрелость. Прости, я немного задержался у Молодости. Знаешь, я не хотел от нее уходить, но теперь полностью в твоем распоряжении, потому что время вышло, как я за него не цеплялся. А ну-ка, раздвинь ноги, мы наконец-то одни, и не пытайся оседлать меня, я хочу быть сверху... Мы тут одни, только ты и я. А потом, если мне суждено пережить это бешеное соитие с тобою, мне светит размеренная старческая eбля на боку, поцелуи беззубым ртом, стакан со вставными челюстями, кровать, телевизор, очки на сморщенном носу и таблетки от сердца. И в одно прекрасное утро в мое окно постучится ангел, отрывисто и резко скажет по немецки: "Ауфштейн, аршлох", и заберет душу мою для дальнейших над нею экспериментов.

 

" "
 

Никто свадьбы так и не сыграл, хотя дети у них чуть было не получились, но он настоял на аборте, и ей просто некуда было деваться, потому что в противном случае он просто выставил бы ее из квартиры, которую они снимали. Он неделями не появлялся дома, а приходя пьяным, избивал ее, материл по черному, и один раз даже заразил триппером.. Они ругались каждый вечер по поводу неподнятой крышки унитаза и капелек мочи на полу туалета, по поводу остывшего ужина и невыключенного телевизора. Под конец она нашла себе богатого начальника, у которого вставал не чаще одного раза в месяц по обещанию, но зато наличествовал "БМВ", толстое пузо, и положение в обществе, короче, купившись на все эти достоинства и недостатки, она сбежала от парня, и пошла в содержанки, сменив полную nиздюлей, животной страсти, любви, слез, грязи и истерики жизнь на косметические салоны, рестораны, редкий секс и все такое прочее... А парень начал рисовать, он рисовал хорошо, это у него получалось просто безукоризнено, несмотря на то, что никакого классического художественного образования у него не было, он просто рисовал её, вспоминая и извлекая любимый образ из полузабытых снов, рисовал на одну и ту же тему, девушка в бежевых тонах, копна каштановых волос и сморщенный носик, он познал успех как художник, и получал неплохие деньги за проданные картины, но пристрастился к героину, в результате чего умер от передозировки, пролежав в той же самой квартире, на той самой продавленной тахте, все еще помнившей очертания ее тела не много не мало девятнадцать дней, потому что ни звонить ему, ни искать его было просто некому. Нашли его из-за запаха разложения, от которого соседям жить стало просто невмоготу, и они подняли тревогу... Страшно? Плохо пахнет? Что ж, и жизнь и смерть пахнут одинаково, претензии ко мне излишни, это не я решил, что человеческие мускулы состоят из белка, а гниющий белок ужасно воняет. Надуманно-трагично, а концовка полнейший вымысел? Врете, господа, я подслушал эту историю в метро, прислушавшись к разговору двух девушек, и так увлекся, что проехал нужную мне остановку, опоздав на свидание.

 

[Эда F]

  OBOSSE         

(Samit  Əliyev)

---------Tercüme---------

 

 

Bəli, mənim oxucum. Bir az mütəəssirəm......hətta qüssələnmişəm də onların davranışından. Çox qəribə adamlardır, çox. Baharın son günlərində davasız-şavasız ayrılmaq......nə vaxt ki, hormonal  tufan sönməkdədir, amma  qatı şərq qanı heç də sakitləşmək bilmir. Axmaqlar..... Məhəbbətin balaca, solğun kolunu kökündən qopartdılar, qoymadılar qollu-budaqlı ağac olsun......kölgəsi hamıya bəs edərdi. Qoymadılar.....

 

Qız ona dedi: “Bir də zəng etmə. Eşitməyim səni!”

 

Oğlan sakitcə  cavab verdi: “Yaxşı”. Vəssəlam. Daim öz tanış qadınlarını (yaşından asılı olmayaraq) gətirdiyi kafedən çıxıb, siqaretdən dərin bir qüllab vurdu və İstiqlaliyyətlə üzü yuxarı qalxmağa başladı. Gedirdi və üzbəüz  gələn qızları diqqətlə süzürdü.

 

Qız da eynən onu kimi. Sadəcə yolu başqa səmtə idi. H.Hacıyevlə  Mərkəzi Univermağa tərəf addımlayıb, yoldan ötən xarici maşınlardakı oğlanlara nəzər salırdı.

 

 

Uşaq deyillər ki......Özləri bilərlər, neynirlər. Heç kəs ağlamadı və heç kəs də təəssüf etmədi. Ayrıldılarsa, deməli, belə lazım idi. Tale beləymiş. Onunsa əksinə getmək olmaz.

 

Amma bir şeyi  unutdular. Unutdular ki, möhtəşəm  Məhəbbət  (o da uşaq deyil axı)  heç vaxt (!)  heç kəsdən (!)  heç nə (!)  soruşmur.  Göydən od kimi ələnir başlara. Məhəbbət ulu Tanrı ilə pıçıldaşdıqdan sonra  İblisin qotur quyruğunu dartdı və öz əl çantasını açdı. O-uu, burda nələr yoxmuş... hansısa hisslərin qəliz və qəribə formalı parça-qalıqları, nələrdən ki, məhz və yalnız  ONA  meyllilik hörülür. Daha sonra.....qızılı yanlışlıq və falsifikasion gümüş; ən keyfiyyətli sirkondan brilliantlar;  bəzi məziyyətlərin böyüdülməsi üçün böyüdücü şüşələr;  çatışmamazlıqların gizlədilməsi üçün kiçik əyri  güzgülər;   arzu olunanın həqiqət müstəvisində verilməsi üçün dekorativ kosmetika......yəni tam bir arsenal. Məhəbbətin ifrat həssaslıq, axmaqlıq, korluq və nankorluqla seçilən  İnsan materialı ilə işlərkən çox bacarıqla, virtuozcasına istifadə etdiyi bir arsenal!

 

Məhəbbət oğlanı metro stansiyasının qabağında yaxaladı. Məhəbbətə  beşcə saniyə vaxt kifayət idi ki, onu xatirə dalğası ilə çulğasın. Bu dalğada onların sevimli kafesinin stolu üzərinə dağıdılmış kofe damlalarında yağışlı-çiskinli səmanın əksi;  Onun  parfyumunun adamı dəli edən qoxusu və yağışda ayaq altında əzilən yarpaqların xoş ətri;  Onun barmaqları; Onun dodaqları; Onun qonur saçları və pomadasının dadı var idi.  Vəssəlam. Bitdi. Nida! Oğlan hazırdır!  Aparın!  Onu, doğrudan da, apardılar. Kim yox, nə. Eskalator......hansı ki, məhəbbət qanunlarına  tabe deyil, yalnız öz elektromotoruna və onu təmir edən elektromexanikə  “qulaq asır”.  Amma burda əlbir saziş sezilməkdə idi. Məhəbbətlə bu cansız qurğu arasında. Oğlan onun gözlərini xatırladı......o mükəmməl, heç bir kəsə bənzəməyən və heç kəsdə görmədiyi gözləri.......və birdən ona elə gəldi ki, eskalator öz pillələrini tərkinə çəkən kimi, o sehrli gözlər də onu eynən o cür udur, çəkir özünə.

 

-----------------------------------

 

 

...........əgər ondan asılı olsaydı, çoxdan itilib getmışdi bozqır çöllərə.......gedərdi ki, bir daha qayıtmasın. Lənətlənmiş şəhər, şüşə-beton-alyuminium qəfəsləri. Bu şəhərin ən ürəkaçan və əski  “Salam”  kəlməsi indi artıq yeni dəbli, yad və əcaib  “Hay”la əvəz olunub. O, öz sifətini hələ 19-cu əsrin əvvəllərində itirmiş bu şəhərdən çıxıb, ayaqları tutduqca qaçıb gedərdi.

 

Qızın isə......qızın isə vecinə deyildi, kim necə salamlaşır və ümumiyyətlə, salamlaşırmı? O, belə boş, səfeh xirdalıqlara varmırdı. Sadəcə marşrutkada evə gedirdi, öz köhnə, cılız, sovet dövrünün layihəsi ilə tikilmiş adilərdən adi evinə  -  mikrorayona.  Sifətini şəhərin periferiyasına çevirmiş mikrorayon öz 9mərtəbələrinin ucu şiş dişləri ilə çiskinli yaz səmasının bağrını eşirdi. Bu daş eybəcərin üzü üzlər görmüşdü. Öz sakinləri haqda hər şeyi bilirdi. Tək bircə bu qız onun üçün tam bir tapmaca idi. Mikrorayon nöqteyi-nəzərindən onun üçün hamı eyni idi, amma bu qız öz şəxsiyyəti ilə onu əhatə edən binaların sarı-yaşıl boyanmış blokları ilə elə bir dözülməz və kəskin kontrast  təşkil edirdi ki,......hər bir onu görən qeyri-ixtiyari fikirləşirdi: “Bu burda neyləyir, görəsən?”   O isə bu xarabada yaşayırdı. Onu əhatə edən landşafta  -  9mərtəbələrin cansıxıcı həyətlərinə, şüşəsi sındırılmış bloklara, nəşəxorlara, zibil borusunun düz bağırsağına  -  uyğunlaşa bilmirdi və istəmirdi də. Bəzən o, xoşuna gələn kişilərlə cinsi əlaqəyə də girirdi, bəzən bunu maddi marağına görə də edirdi..., çünki institutda təhsil müəyyən maliyyə xərcləri tələb edirdi  (hətta pulsuz şöbələr belə), zaçot almaq üçün qoca mühazirəçilərin təkliflərini qəbul etməyi isə özünə sığışdırmırdı.

 

Məhəbbət gəlib onu da haqladı.......O, binaların arası ilə avara-sərgərdan gəzir, bloklara girib, siqaret yandırır, siqareti sümürüb, sürüşüb düşmüş corablarını bərkidirdi........dərinin məsamələri açılır, virus qorxusuz-hürküsüz içəri daxil olur. Budur o! Nəfəs al. Onunla nəfəs al.  DərinDƏN. DərinLƏ!  Xoş gəlmisən onun qucağına. Gəl, keç, məhəbbət, bir gecəlik qal burda, sonra cəhənnəm ol get. Get ki, heç kəsə artıq əzab verməyəsən. Hörmət elə insan övladına......Xahişdir bu. Anla, qulaq as, eşit. Xahişdir, yerə salma......

 

.............bu ölməz  mahnı olacaq........

 

-----------------------------------------

 

 

Açıq pəncərənin önündəyəm. Gitara əlimdə. Zərb alətlərinin partiyasını yağış, nəfəs alətlərinkini  -  külək, dilliləri  -  onun barmaqlarının şüurumda inikası əvəz edir. Gecə blyuzu hazırlayıram. Daimi bir blyuz, heç vaxt ölməyəcək, həmişəyaşar bir əsər. İstəyirəm ki, gözəl alınsın. Gəncliyimin son şansonu olacaq. Hələ tam təslim olmayan gəncliyimin.......Amma artıq kətildən qalxıb, sağollaşıb və getməyə hazırlaşır.

 

“Qoy məni öldürsünlər, bir alagöz qız üstə”   -  mənim ifamda, mənim aranjimanımda. Tara heç ehtiyac da yoxdu burda.

 

Xoş gördük, Yetkinlik. Bağışla, mən bir az yubanmışam sənin görüşünə. Cavanlıqdan bərk yapışmışdım, heç cür əl çəkə bilmirdim. Nəhayət ki, gəldim. İndi isə soyun və məni qəbul et. Biz təkik səninlə, qorxma. Ey-ey, nə edirsən? Məni yəhərləməyə çalışma. Mən öz dominant mövqeyimi, ölsəm də, verən deyiləm. Əgər sənlə bu quduz soitidən ölməyib sağ çıxsam,  irəlidə məni durğun və salamat qocalığın monoton, boz, yanpörtü cinsi aktları gözləyir. Tək bu yox. Həm də: dişsiz ağzımla öpüşlər, içində protez dişlər olan stakan, ortası çökmüş cırıldayan çarpayı, televizor, qırışlı burnumda qalın eynək və ürək damlaları. Əla perspektivdir. Əhsən! Amma bundan qeyrisi yoxdur. Və xoş sabahların birində ölüm məlakəsi pəncərəmi tıqqıldadaraq, təmiz alman ləhcəsində tələsik deyəcək:  “Aufşteyn, arşlox”. Deyəcək və canımı alacaq. Alacaq ki, ruhum üzərində sonrakı tədqiqatları davam eləsin.

 

---------------------------------------

 

 

Toy-filan olmadı. Amma uşaq az qala dünyaya gəlmişdi. O,tez xəbər tutdu. Abortda israrlı idi. Qızın onun dediyini eləməkdən başqa bir çarəsi qalmadı. Əks halda, mənzildən qovulacaqdı. Münasibətlər kritik həddə idi. Oğlan həftələrlə evə gəlmir, gələndə isə lül-qənbər.......onu döyür, küçə söyüşləri ilə söyür, hədələyirdi......Bir dəfə hətta  tripperlə də (qonoreya) yoluxdurdu qızı donuz. Hər axşam dava-şava.......Səbəbçün uzağa getmək lazım deyildi. Səbəb çox prozaik idi  -  unitazın qaldırılmayan qapağı, soyumuş şam yeməyi, söndürülməmış televizor və bu qəbildən digərləri.

 

Nəhayət, qızın hövsələsi daraldı, daraldı və.......o, özünə əntiqə bir varlı rəis tapdı. Rəisdə ereksiya vəd üzrə ölüm-zülüm  ayda bir dəfədən çox olmurdu. Amma bunun elə də əhəmiyyəti yox idi. Müqabilində güclü kompensasiya var idi:  “BMV”; yekə, tox qarın; pul zibil kimi; cəmiyyətdə yeri; 5 kişinin içində ad-sanı. Bunlar az şey deyildi. Onu incidən, qanını içən bu dəlidən  birdəfəlik can qurtarmaq üçün heç də pis alternativ deyildi. Əvvəlki  hisslər yox idi artıq....heç nə qalmamışdı. Buxar kimi uçub getmişdi.  Və qız oğlandan qaçır.......heyvani ehtiras,  çılğınlıq, göz yaşları, çirkab, isterika dolu  qızğın həyatı bahalı kosmetik salonlara, şıq restoranlara, brend geyimlərinə, massaj və  SPA  proseduralara, nadir (çox nadir!) seks  seanslarına və s.və il. dəyişib qaçır. Öz həyatıdır, özü bilər!

 

Oğlan isə........oğlan isə başlayır rəssamlığa. Başı əlhəq daşına dəyəndən sonra birdən məlum olur ki, sən demə, çox perspektiv bir rəssammış o. Tam bir istedad. Bu sahədə heç bir xüsusi təhsili olmasa da, istedadı sayəsində qabağa gedir. Bir tək mövzusu vardı. Sevimli bir mövzusu. Ancaq  Onu çəkirdi. Onun obrazını yarıunudulmuş yuxularından qoparıb təsvir edirdi. Hətta çəkdiklərini satıb pul da qazanırdı. Və pis də qazanmırdı. Amma.....heyif ondan........ Geroinə aludə oldu və elə geroin də öldürdü onu. Belə!   Düz 19 gün ölüsündən xəbər tutan olmadı. Axı kimə lazım idi o? Kimi vardı ki? Kim axtarmalıydı? İyə qonşular tökülüb gəldilər, hay-küy saldılar.

 

Bəli, həyatın da, ölümün də qoxusu eynidir. Öz etiraz kəlmələrinizi mənə ünvanlamağa tələsməyin. Mən qərar verməmişdim ki, insan əzələləri zülal təbiətli olsun bə çürüyən zülalın da iyi baş çatladır. Mənlik deyil bu. Deyəcəksiz, uydurulmuş, bayağı bir faciədir?  Yox, cənablar, mən bu əhvalatı metroda eşitmişəm, 2 qızın söhbətindən. Özü də elə aludəçiliklə qulaq asmışam ki, öz dayanacağımı ötüb keçmişəm və hətta görüşə gecikmişəm də. Belə-belə işlər........

 

 

 

Рапунцель

[Заур Гусейнов]

Elə hey məni tərcümə edirlər. İndi qollarımı mən cırmalayacağam.

2 parça verirəm bura.

1-i Zaurdan, 2-cisi  S.Əliyevdən.

Heç  birindən icazə-filan alınmayıb. Bəyənmədilərsə - oxumasınlar. Bacardığım bu. Bəyəndilərsə də  -  ardı olmayacaq onsuz da. Eksperiment xarakterli bir şeydir.

 

Cənab müəlliflər, başlayırıq!

Не скажу за Самита, а вот мой Эмпат взяла и так раскорячила, что и сам не понял о чём там. Твой перевод с русского на азербайджанский похож на переводы Ильгара с точностью да наоборот)) Если взять тебя отдельно, то мысли у тебя хороши, но джызма-гарайнан гуртармыр хеч зад. Сюжетную линию надо держать. Тебя переводить очень трудно. я сам себя ненавижу, когда тупо перевожу мысли. Во всём должна быть  основа и хлёсткий конец, если пишешь миниатюру! У тебя есть начало и конец...с серединой надо работать. Порою отпускаешь нить повествования. Это не есть хорошо.

[Эда F]

Давай отвечу сначала по поводу перевода Эмпата.

Эмпат я перевела шикарно.  Много ты понимаешь в переводе. Там своеобразный язык, смак. Если ты это не уловил, это твои проблемы. Раз.

Далее, думаешь, легко переводить тебя, да и еще когда ты описываешь чувства шизанутой девки? В ее мир войти надо. Мне это удалось....худо-бедно.

 

а вот мой Эмпат взяла и так раскорячила, что и сам не понял о чём там

 

Ну, я рада, если мне это удалось. Надеюсь, ты щас поймешь, какого мне, когда ты меняешь мои тексты до неузнаваемости, насЫлуешь ))

 

Ильгара, тем более Самита ( его я вообще не знаю. Но если надо будет, он сам скажет про перевод)  оставим в покое.

 

Люди, не верьте ему. Сам меня просит о продолжении перевода. Просит, просит....а я ни в какую. Сказала же, эксперимент характерли бир шейдир )))